Σε κάθε μάχη, χαμένη ή κερδισμένη, οφείλεις να εντοπίσεις τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία οδήγησαν στην τελική έκβαση.
Λοιπόν, τι είναι αυτό που κόλλησε την κυβέρνηση Τσίπρα στον τοίχο; Και μάλιστα στημένη στα τέσσερα, όπως ακριβώς και οι προηγούμενες κυβερνήσεις;
Υπάρχει η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά αλλά και για αρκετούς μήνες εντός της διαπραγμάτευσης, έπιασε με ακρίβεια τον παλμό του λαού. Συμφωνώ απόλυτα. Τούτο άλλωστε τον οδήγησε στην εξουσία. Μια εξουσία πλήρως υποταγμένη σε ξένα κέντρα που όμως είχε τη ρεαλιστική πιθανότητα να ανεξαρτητοποιηθεί. Το γεγονός όμως αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό από μόνο του.
Και αυτό γιατί ο λαός είχε αυταπάτες ως προς την ευρωπαϊκή ιδέα. Με εξαίρεση τους φασίστες της Χρυσής Αυγής (και αυτοί με εκλάμψεις "ποταμίσιου" ευρωπαϊσμού), το Κομμουνιστικό Κόμμα, την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και την παραδοσιακή αναρχία, η υπόλοιπη κοινωνία πίστεψε ότι οι εταίροι μπορούν να κάνουν πίσω και ότι η Ευρώπη μπορεί να εκδημοκρατιστεί καθώς και να επιτευχθεί μια συμφωνία δίχως ίχνος υφεσιακών μέτρων, κάτι που θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να εφαρμόσει το περίφημο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Αυτή η αυταπάτη μεταφέρθηκε σύσσωμη στο κυβερνητικό και διαπραγματευτικό επιτελείο. Και εκεί ακριβώς ήταν η αρχή της ήττας.
Η αυταπάτη όμως έχει ρεαλιστικές βάσεις. Δεν είναι εντελώς ρομαντική. Και αυτό είναι ακόμη χειρότερο καθώς αυτή ακριβώς η αίσθηση πραγμάτωσης του εκδημοκρατισμού της Ευρώπης έγινε το σκληρό ναρκωτικό που σκότωσε τελικά την Ελληνική κυβέρνηση. Το ότι η Ευρώπη και ιδιαιτέρως η διαπραγμάτευση δεν είναι ένα γραμμικό και παραδοσιακό στρατόπεδο όπου στη μια πλευρά βρίσκεται η αγουροξυπνημένη Ελλάδα και από την άλλη η κακιά, φασιστική Ευρώπη, αποδεικνύεται από τα κονταροχτυπήματα μεταξύ Αμερικάνων και Γερμανών μέσω του ΔΝΤ, Ρέντσι - Μέρκελ, Ντράγκι - Σόιμπλε και πάει λέγοντας.
Το μέγιστο τακτικό λάθος της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας δεν είναι άλλο από την υποτίμηση του βαθμού ολοκλήρωσης της Γερμανικής ηγεμονίας επί της Ευρωζώνης. Ο Τσίπρας προσπάθησε να σώσει την Ευρώπη ενώ εκείνη δε του το ζήτησε ποτέ.
Κάποια στιγμή άρχισε να γίνεται αισθητό το βάρος αυτής της ηγεμονίας. Τα τελεσίγραφα έφθαναν στο Μαξίμου το ένα μετά το άλλο, τα νταούλια και οι ζουρνάδες σίγησαν και η σφαλιάρα που έφαγε η συγκυβέρνηση έπρεπε να την έχει βγάλει από τούτη την αυταπάτη και τη μάταιη επιχείρηση διάσωσης των λαών της Ευρώπης. Με το ζόρι παντρειά δε γίνεται άλλωστε. Με το ζόρι, μόνο ο βιασμός επιτυγχάνεται.
Τότε, η κυβέρνηση έδειξε να ξυπνάει. Και εκεί είναι που η λάθος τακτική αρχίζει να μετατρέπεται σε προδοσία. Ο Τσίπρας άρχισε να διαμηνύει στα διεθνή φόρα ότι "οι Έλληνες είναι καλοί με τις φουρτούνες και δεν θα φοβηθούν να ανοιχτούν σε άγνωστες θάλασσες για να βρουν νέα ασφαλή λιμάνια", ο Λαφαζάνης προσέγγισε τη Μόσχα για φυσικό αέριο και το Καράκας για φθηνό πετρέλαιο. Αποκορύφωμα ήταν η κήρυξη δημοψηφίσματος και ο επικός λόγος Τσίπρα στο Σύνταγμα, μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Η προδοσία έγκειται στο ότι όλα αυτά ήταν μια τεράστια και χυδαία μπλόφα προς τους δανειστές η οποία συγχρόνως γέννησε στα μυαλά των Ελλήνων την ιδέα της ηρωικής και αξιοπρεπούς εξόδου από τη Γερμανική κλίκα. Δηλαδή οι Έλληνες, από την αυταπάτη της διάσωσης της Ευρώπης σύρθηκαν στην αυταπάτη της εθνικής ανεξαρτησίας. Φυσικά, το δεύτερο ενδεχόμενο δεν είναι αυταπάτη de facto αλλά ποτέ δεν υπήρχε πραγματικά στα σχέδια της κυβέρνησης, ενώ στα μυαλά των ανθρώπων αυτή η ιδέα άνθησε και μάλιστα φάνταζε πιο κοντά από ποτέ.
Καταλήξαμε τελικά στη στιγμή όπου η Γερμανία απαίτησε πλήρη υποταγή ή έξοδο. Και ενώ φαινομενικά αυτό φάνταζε εύκολη επιλογή προς έξοδο για την Ελλάδα, στην πραγματικότητα ήταν εύκολη και άμεση επιλογή προς υποταγή καθώς η Ελλάδα δεν έκανε ποτέ τίποτα για να προετοιμάσει το έδαφος για ένα Grexit. Και τούτο αποδεικνύει την πλήρη ανικανότητα της κυβέρνησης διότι απλούστατα υπήρχε όλος ο χρόνος και η όρεξη από τρίτους, προκειμένου να πραγματοποιηθεί με τους καλύτερους όρους μια επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα και ανασυγκρότηση της εγχώριας παραγωγής. Και φυσικά, όταν οι ξένοι αναλυτές διατυμπάνιζαν ότι ο Τσίπρας έχει ήδη νικήσει τη Μέρκελ γιατί εννοεί το Grexit, είχανε πέσει θύματα στη μπλόφα, όπως ακριβώς και ο ελληνικός λαός.
Η μπλόφα αποκαλύφθηκε τόσο στους αποικιοκράτες όσο και στον λαό, η κυβέρνηση χάνει και την παραμικρή διαπραγματευτική ισχύ καθώς και τη συμπαγέστατη στήριξη του λαού. Ο Τσίπρας από ήρωας μετατράπηκε όχι απλά σε μια από τα ίδια, αλλά κάτι χειρότερο καθώς έπαιξε με τον χείριστο τρόπο με το λαό. Τουλάχιστον, οι προηγούμενοι χρησιμοποιούσαν την τρομοκρατία, ο Τσίπρας τάισε τις μάζες ψευδαισθήσεις ελευθερίας και αξιοπρέπειας.
Τελικά;
Η καχυποψία επαληθεύτηκε. Η γραμμή του αντιευρωπαϊκού μετώπου επικράτησε πανηγυρικά. Οι Συριζαίοι είτε κρύβονται, είτε γίνονται νεοΠασόκοι που μιλούν για σταθερότητα και εθνική ομοψυχία. Ο λαός μουδιασμένος και άβουλος, και το χειρότερο, δυσκίνητος. Εάν στο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηγεμονεύσει η μερίδα που τάσσεται υπέρ της προετοιμασίας και πραγματοποίησης ενός Grexit, τότε οδεύουμε ολοταχώς προς ένα τρίτο υφεσιακό και θανατηφόρο μνημόνιο, που θεωρώ σχεδόν σίγουρο. Πλέον, η κατάσταση έχει εξελιχθεί σε περίπτωση win - win για τους αποικιοκράτες, καθώς είτε θα ολοκληρωθεί μια πολιτική ήττα για την αριστερά και τους Έλληνες, είτε θα διαμορφωθεί ένα άτακτο και χαοτικό Grexit, με ύφος παραδειγματικό προς την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Γαλλία. Η κυβέρνηση ποτέ δε θεώρησε σοβαρά τη μόνη αξιοπρεπή και με προοπτική πορεία της χωράς, την προοπτική της οργανωμένης εξόδου. Εάν το είχε κάνει, θα το είχε πραγματοποιήσει εύκολα και θα μιλούσαμε για λαϊκή κυριαρχία.
Διακρίνω όμως κάτι θετικό από όλο αυτό. Η αυταπάτη ανεξαρτησίας που σέρβιρε ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε τις τελευταίες μέρες σε προϋποθέσεις για τη σύσταση ενός σταθερού αντιευρωπαϊκού μετώπου το οποίο θέτει ξεκάθαρα ζήτημα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα και ευρύτερης επιστροφής στην αυτοκυριαρχία και αυτοδιαχείριση αυτού του τόπου. Φυσικά, αυτό το μέτωπο υπάρχει εδώ και χρόνια, τώρα αναδύεται η ευκαιρία να γίνει μαζικό και να ηγηθεί των λαϊκών αγώνων στους δρόμους.
Άραγε, υπάρχει Αριστερά μετά τη Βουλή;
Λοιπόν, τι είναι αυτό που κόλλησε την κυβέρνηση Τσίπρα στον τοίχο; Και μάλιστα στημένη στα τέσσερα, όπως ακριβώς και οι προηγούμενες κυβερνήσεις;
Υπάρχει η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά αλλά και για αρκετούς μήνες εντός της διαπραγμάτευσης, έπιασε με ακρίβεια τον παλμό του λαού. Συμφωνώ απόλυτα. Τούτο άλλωστε τον οδήγησε στην εξουσία. Μια εξουσία πλήρως υποταγμένη σε ξένα κέντρα που όμως είχε τη ρεαλιστική πιθανότητα να ανεξαρτητοποιηθεί. Το γεγονός όμως αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό από μόνο του.
Και αυτό γιατί ο λαός είχε αυταπάτες ως προς την ευρωπαϊκή ιδέα. Με εξαίρεση τους φασίστες της Χρυσής Αυγής (και αυτοί με εκλάμψεις "ποταμίσιου" ευρωπαϊσμού), το Κομμουνιστικό Κόμμα, την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και την παραδοσιακή αναρχία, η υπόλοιπη κοινωνία πίστεψε ότι οι εταίροι μπορούν να κάνουν πίσω και ότι η Ευρώπη μπορεί να εκδημοκρατιστεί καθώς και να επιτευχθεί μια συμφωνία δίχως ίχνος υφεσιακών μέτρων, κάτι που θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να εφαρμόσει το περίφημο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Αυτή η αυταπάτη μεταφέρθηκε σύσσωμη στο κυβερνητικό και διαπραγματευτικό επιτελείο. Και εκεί ακριβώς ήταν η αρχή της ήττας.
Η αυταπάτη όμως έχει ρεαλιστικές βάσεις. Δεν είναι εντελώς ρομαντική. Και αυτό είναι ακόμη χειρότερο καθώς αυτή ακριβώς η αίσθηση πραγμάτωσης του εκδημοκρατισμού της Ευρώπης έγινε το σκληρό ναρκωτικό που σκότωσε τελικά την Ελληνική κυβέρνηση. Το ότι η Ευρώπη και ιδιαιτέρως η διαπραγμάτευση δεν είναι ένα γραμμικό και παραδοσιακό στρατόπεδο όπου στη μια πλευρά βρίσκεται η αγουροξυπνημένη Ελλάδα και από την άλλη η κακιά, φασιστική Ευρώπη, αποδεικνύεται από τα κονταροχτυπήματα μεταξύ Αμερικάνων και Γερμανών μέσω του ΔΝΤ, Ρέντσι - Μέρκελ, Ντράγκι - Σόιμπλε και πάει λέγοντας.
Το μέγιστο τακτικό λάθος της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας δεν είναι άλλο από την υποτίμηση του βαθμού ολοκλήρωσης της Γερμανικής ηγεμονίας επί της Ευρωζώνης. Ο Τσίπρας προσπάθησε να σώσει την Ευρώπη ενώ εκείνη δε του το ζήτησε ποτέ.
Κάποια στιγμή άρχισε να γίνεται αισθητό το βάρος αυτής της ηγεμονίας. Τα τελεσίγραφα έφθαναν στο Μαξίμου το ένα μετά το άλλο, τα νταούλια και οι ζουρνάδες σίγησαν και η σφαλιάρα που έφαγε η συγκυβέρνηση έπρεπε να την έχει βγάλει από τούτη την αυταπάτη και τη μάταιη επιχείρηση διάσωσης των λαών της Ευρώπης. Με το ζόρι παντρειά δε γίνεται άλλωστε. Με το ζόρι, μόνο ο βιασμός επιτυγχάνεται.
Τότε, η κυβέρνηση έδειξε να ξυπνάει. Και εκεί είναι που η λάθος τακτική αρχίζει να μετατρέπεται σε προδοσία. Ο Τσίπρας άρχισε να διαμηνύει στα διεθνή φόρα ότι "οι Έλληνες είναι καλοί με τις φουρτούνες και δεν θα φοβηθούν να ανοιχτούν σε άγνωστες θάλασσες για να βρουν νέα ασφαλή λιμάνια", ο Λαφαζάνης προσέγγισε τη Μόσχα για φυσικό αέριο και το Καράκας για φθηνό πετρέλαιο. Αποκορύφωμα ήταν η κήρυξη δημοψηφίσματος και ο επικός λόγος Τσίπρα στο Σύνταγμα, μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Η προδοσία έγκειται στο ότι όλα αυτά ήταν μια τεράστια και χυδαία μπλόφα προς τους δανειστές η οποία συγχρόνως γέννησε στα μυαλά των Ελλήνων την ιδέα της ηρωικής και αξιοπρεπούς εξόδου από τη Γερμανική κλίκα. Δηλαδή οι Έλληνες, από την αυταπάτη της διάσωσης της Ευρώπης σύρθηκαν στην αυταπάτη της εθνικής ανεξαρτησίας. Φυσικά, το δεύτερο ενδεχόμενο δεν είναι αυταπάτη de facto αλλά ποτέ δεν υπήρχε πραγματικά στα σχέδια της κυβέρνησης, ενώ στα μυαλά των ανθρώπων αυτή η ιδέα άνθησε και μάλιστα φάνταζε πιο κοντά από ποτέ.
Καταλήξαμε τελικά στη στιγμή όπου η Γερμανία απαίτησε πλήρη υποταγή ή έξοδο. Και ενώ φαινομενικά αυτό φάνταζε εύκολη επιλογή προς έξοδο για την Ελλάδα, στην πραγματικότητα ήταν εύκολη και άμεση επιλογή προς υποταγή καθώς η Ελλάδα δεν έκανε ποτέ τίποτα για να προετοιμάσει το έδαφος για ένα Grexit. Και τούτο αποδεικνύει την πλήρη ανικανότητα της κυβέρνησης διότι απλούστατα υπήρχε όλος ο χρόνος και η όρεξη από τρίτους, προκειμένου να πραγματοποιηθεί με τους καλύτερους όρους μια επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα και ανασυγκρότηση της εγχώριας παραγωγής. Και φυσικά, όταν οι ξένοι αναλυτές διατυμπάνιζαν ότι ο Τσίπρας έχει ήδη νικήσει τη Μέρκελ γιατί εννοεί το Grexit, είχανε πέσει θύματα στη μπλόφα, όπως ακριβώς και ο ελληνικός λαός.
Η μπλόφα αποκαλύφθηκε τόσο στους αποικιοκράτες όσο και στον λαό, η κυβέρνηση χάνει και την παραμικρή διαπραγματευτική ισχύ καθώς και τη συμπαγέστατη στήριξη του λαού. Ο Τσίπρας από ήρωας μετατράπηκε όχι απλά σε μια από τα ίδια, αλλά κάτι χειρότερο καθώς έπαιξε με τον χείριστο τρόπο με το λαό. Τουλάχιστον, οι προηγούμενοι χρησιμοποιούσαν την τρομοκρατία, ο Τσίπρας τάισε τις μάζες ψευδαισθήσεις ελευθερίας και αξιοπρέπειας.
Τελικά;
Η καχυποψία επαληθεύτηκε. Η γραμμή του αντιευρωπαϊκού μετώπου επικράτησε πανηγυρικά. Οι Συριζαίοι είτε κρύβονται, είτε γίνονται νεοΠασόκοι που μιλούν για σταθερότητα και εθνική ομοψυχία. Ο λαός μουδιασμένος και άβουλος, και το χειρότερο, δυσκίνητος. Εάν στο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηγεμονεύσει η μερίδα που τάσσεται υπέρ της προετοιμασίας και πραγματοποίησης ενός Grexit, τότε οδεύουμε ολοταχώς προς ένα τρίτο υφεσιακό και θανατηφόρο μνημόνιο, που θεωρώ σχεδόν σίγουρο. Πλέον, η κατάσταση έχει εξελιχθεί σε περίπτωση win - win για τους αποικιοκράτες, καθώς είτε θα ολοκληρωθεί μια πολιτική ήττα για την αριστερά και τους Έλληνες, είτε θα διαμορφωθεί ένα άτακτο και χαοτικό Grexit, με ύφος παραδειγματικό προς την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Γαλλία. Η κυβέρνηση ποτέ δε θεώρησε σοβαρά τη μόνη αξιοπρεπή και με προοπτική πορεία της χωράς, την προοπτική της οργανωμένης εξόδου. Εάν το είχε κάνει, θα το είχε πραγματοποιήσει εύκολα και θα μιλούσαμε για λαϊκή κυριαρχία.
Διακρίνω όμως κάτι θετικό από όλο αυτό. Η αυταπάτη ανεξαρτησίας που σέρβιρε ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε τις τελευταίες μέρες σε προϋποθέσεις για τη σύσταση ενός σταθερού αντιευρωπαϊκού μετώπου το οποίο θέτει ξεκάθαρα ζήτημα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα και ευρύτερης επιστροφής στην αυτοκυριαρχία και αυτοδιαχείριση αυτού του τόπου. Φυσικά, αυτό το μέτωπο υπάρχει εδώ και χρόνια, τώρα αναδύεται η ευκαιρία να γίνει μαζικό και να ηγηθεί των λαϊκών αγώνων στους δρόμους.
Άραγε, υπάρχει Αριστερά μετά τη Βουλή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου