Το ποδήλατο και η ζωή.

Τι θα ήταν το καλοκαίρι χωρίς ποδήλατο; Χωρίς ανηφόρες που σου κλέβουν τις ανάσες προτού εκείνες καλά καλά γεννηθούν και χωρίς κατηφόρες που κάνουν τα μάτια να δακρύζουν;

Κάθε αθάνατο παιδί έχει την ανάγκη να βιώσει την ένταση της κίνησης, καθημερινά. Πόσο μάλλον μέσα στο κατακαλόκαιρο. Πολλοί το βγάζουν σε γυμναστήρια ή κάνοντας κύκλους γύρω από οπτικά αδιάφορα περιβάλλοντα. Υπάρχουν και οι άλλοι που δε τους αρκεί απλά να ευχαριστήσουν το σώμα τους αλλά και την ψυχή τους. Έτσι λοιπόν παίρνουν τα βουνά και τα λαγκάδια, είτε τρέχοντας, είτε ποδηλατώντας. Και η ουσία ξεκινά.

Χθες λοιπόν, βίωσα μια πολύ έντονη διαδρομή, τα είχε όλα. Και τελικά, δε μπόρεσα παρά να συγκρίνω τις ανηφόρες, κατηφόρες και ισάδια της με τις αντίστοιχες πορείες που προσφέρει η ζωή μέσα στα χρόνια.

Ας ξεκινήσω από τα απλά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό και ψυχικά κουραστικό από ένα υπερβολικά μακρύ ισάδι. Κατά τη διάρκειά του, σχεδόν τίποτα δε συμβαίνει. Το συνηθίζεις πριν καν το καβαλήσεις αλλά με το που το δεις. Όσο το ισάδι διαρκεί το σώμα ούτε προσπαθεί, ούτε ξεκουράζεται στο μέγιστο δυνατό. Υπάρχει όμως κάτι που για τους περισσότερους ανθρώπους κάνει αυτήν την πορεία ακαταμάχητη και προτιμάται κατά κόρον, τόσο στις φυσικές διαδρομές του καλοκαιριού, όσο και στις συμβολικές διαδρομές της ζωής. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι άλλο από τη φαινομενική ασφάλεια, τη ρουτίνα. Ο ποδηλάτης της ζωής νομίζει ότι όταν τίποτα δε συμβαίνει, τίποτα δεν αλλάζει και άρα εσφαλμένα θεωρεί ότι αυτό που έχει χτίσει είναι ασφαλές. Δεν γνωρίζει φυσικά ότι "για να ακολουθήσεις τους ρυθμούς της ζωής πρέπει να τρέχεις και για να πάρεις την όποια κατάσταση στα χέρια σου πρέπει να τρέχεις ακόμη γρηγορότερα". Η αδράνεια είναι κολλητή της παρακμής και όχι της ασφάλειας. Φυσικά, δεν φαντάζει τίποτα πιο ανακουφιστικό από μια πλατιά ευθεία όταν εκείνη όμως έρχεται μετά από ανηφοριά. Σου επιτρέπει τόσο να ξεκουραστείς όσο και να απολαύσεις τη θέα, να την παρατηρήσεις, ένα δώρο πολύ σημαντικό. Φρόντισε λοιπόν να ντύσεις τα ισάδια σου με ανηφόρες και κατηφόρες.

Ανηφοριές. Οι περισσότεροι θα ηττηθούν με το που τις δουν. Θα προτιμήσουν στροφή 180 μοιρών αντί να προσπαθήσουν να τις τιθασεύσουν. Ομολογώ ότι όταν μια απότομη και διαρκής ανωμεριά θεαθεί το ηθικό πέφτει στα τάρταρα. Ακαριαία σχεδόν σε πλημμυρίζουν σκέψεις φυγής και υποταγής. Εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να επαναφέρεις τον εαυτό σου σε μια μαχητική νοοτροπία και να τον ταΐσεις πείσμα. Κάθε ανηφόρα έχει την κερκόπορτα της, τον τρόπο της. Για να την ξεπεράσεις οφείλεις πρώτα να τη μάθεις. Να εντοπίζεις τις αλλαγές στην κλίση της και σε συνδυασμό με τα ενεργειακά σου αποθέματα να προσαρμόσεις την κατάλληλη ταχύτητα. Πολύ μεγάλη ταχύτητα θα κάνει τη συνέχεια αδύνατη καθώς μια πεταλιά θα ρουφήξει όλη σου την ενέργεια, ενώ πολύ μικρή ταχύτητα θα δημιουργήσει δυσαρμονία ανάμεσα στον ρυθμό της κίνησης και της αναπνοής με αποτέλεσμα να στερέψεις άμεσα. Η κατάλληλη αντίσταση θα σου προσφέρει αρκετή δύναμη ώστε να ολοκληρώσεις την πεταλιά ενώ η ανάσα που θα έρθει την κατάλληλη στιγμή θα σου δώσει εκ νέου ικανότητα να συνεχίσεις. Και αφού πας με τα νερά της και φτάσεις στην κορυφή της, τότε σου προσφέρονται δύο δώρα. Αρχικά, η θέα. Έχεις λίγο χρόνο να βιώσεις και να συμμετάσχεις στην προσφερόμενη ομορφιά. Και έπειτα συνήθως ακολουθεί το μεγαλύτερο δώρο, η κατηφόρα.

Δε χρειάζεται να αναλύσω ιδιαίτερα την κατηφόρα. Πλήρης ξεκούραση, σωματική και ψυχική και ταυτόχρονα μέγιστη ταχύτητα, δηλαδή μέγιστη και ταχεία πρόοδος. Τότε είναι που ανταμείβεσαι πλήρως από το σύνολο της διαδρομής, ο αέρας που χτυπά το πρόσωπό σου σε ανανεώνει και όσο αυξάνει η ταχύτητα το ίδιο κάνει και η αδρεναλίνη. Είναι η στιγμή που ο δρόμος σε πάει μόνος του, εσύ απλά απολαμβάνεις. Ακόμη απορώ με εκείνους που διασχίζουν τις κατηφόρες πιέζοντας συνεχώς το φρένο. Μετατρέπουν όλη την προηγούμενη διαδρομή σε δώρον άδωρον. Αυτό προκύπτει από την εσφαλμένη συνεχή προσκόλληση στην ασφάλεια, θυσιάζοντας φυσικά την εξέλιξη. Δεν είναι λίγες οι φορές που η εξέλιξη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το συναίσθημα της ανασφάλειας και του ρίσκου. Φυσικά, κατά τη βίωση της κατηφόρας οφείλεις να έχεις τη συγκέντρωσή σου συνεχώς σε αυτή γιατί έστω και μια μικρή αφαίρεση μπορεί να σε τραυματίσει σοβαρά. Δεν πρέπει να παρατηρήσεις τη γύρω ομορφιά ούτε για λίγο. Αυτό είναι προνόμιο που προσφέρουν οι κορυφές και οι ευθείες. Τούτο μεταφράζεται ως η προσήλωση που πρέπει να δείχνεις κάθε φορά που οι εξελίξεις στη ζωή σου τρέχουν πολύ γρήγορα και φυσικά να μην υποτιμάς καταστάσεις γιατί μια ενδεχόμενη αποτυχία λόγω απροσεξίας ή αλαζονείας είναι πάντα εξευτελιστική.

Τελικά, βλέπεις ότι κάθε διαδρομή έχει τη γλύκα της. Κάθε διαδρομή εμπεριέχει και τις τρεις μορφές που περιγράφω παραπάνω. Όταν γνωρίζεις που βρίσκεσαι και που επιθυμείς να βρίσκεσαι, αυτομάτως δημιουργείται μπροστά σου ένα σύνολο δυνητικών διαδρομών, η κάθε μια με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Οφείλεις απλά να επιλέξεις εκείνη που σου ταιριάζει περισσότερο. Όταν δεν έχεις ιδέα ποιος είσαι και που πας, τότε θα χαράξεις τις δικές σου πορείες. Πρέπει όμως να μην αφεθείς στις εύκολες και χαμηλού ρίσκου διαδρομές γιατί το πιο πιθανό είναι να κάνεις έναν μεγάλο, ανούσιο κύκλο και να πας από εκεί που ήρθες. Ίσως βέβαια από την άλλη, ο ανούσιος αυτός κύκλος να σου δώσει την αυτογνωσία ώστε να εκτιμήσεις ορισμένες καταστάσεις και να πορευθείς στο μέλλον σε πιο ουσιαστικές επιλογές.  Γιατί όπως λέει και ο σοφός "κανένας" από τους Ιππείς της Πύλου: "Άμα δε ξέρεις που πας, γύρνα πίσω!"

Καλόν δρόμο!