Το άρθρο δεν είναι πολιτικό, αλλά εστιάζει στα ψυχολογικά αίτια της αποχής από το δημοψήφισμα.
Ειλικρινά, πίστευα ότι στην παρούσα συγκυρία δεν θα χρειαζόταν καν να μπω σε αυτόν τον κόπο, αλλά να που έσφαλα.
Δεν θα ασχοληθώ εδώ με τα γιουσουφάκια του ΝΑΙ. Αυτοί οι άνθρωποι είτε έχουν εικοσάμετρα κότερα, καθώς οι πρόγονοί τους ήταν άριστοι υπηρέτες των εκάστοτε ψυχασθενών κατακτητών και ήταν εξίσου άριστοι στο να στέλνουν τους "μη κανονικούς", μη "φιλήσυχους" γείτονες τους στο απόσπασμα ή απλά ο μπαμπάς τους έμαθε να εκμεταλλεύεται άψογα το τρύπιο αυτό σύστημα των προηγούμενων δεκαετιών και τώρα ζορίζονται καθώς οι τρύπες αυτές ναι μεν δεν κλείνουν αλλά μικραίνουν με αποτέλεσμα να μη τους χωράνε όλους, είτε πρόκειται για φτωχόπαιδα που δεν συνειδητοποίησαν ποτέ ότι είναι τα άβουλα, χορτάτα πρόβατα σε ένα λιβάδι που για τα παιδιά τους θα έχει μετατραπεί σε ένα βιτσιόζικο σφαγείο με βιτρίνες, ώστε να το βλέπουν οι άρρωστοι θεσμοί και να εκσπερματώνουν.
Εδώ θα ασχοληθώ με εκείνους τους "όλοι ίδιοι είναι μαν", τους "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα", τους "όχι Γιάννης, Γιαννάκης" και τους "άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς".
Σε καταλαβαίνω αγαπητέ, έχεις ψυχολογικό πρόβλημα με τα κόμματα και φοβάσαι ότι από την κάλπη θα αναδυθούν τα τέρατα του κομματοσκυλισμού και του νεοελληνισμού και θα σε σύρουν σε μια ζωή πελατείας και υποταγής. Το έχω και εγώ αυτό το πρόβλημα, όποτε βρίσκομαι περιτριγυρισμένος από νεολαίες κομμάτων, συντρόφους στεκιών και γενικά οτιδήποτε λειτουργεί ως αγέλη ή κλίκα, με πιάνει άμεσα μια τάση και ανάγκη να διαφοροποιηθώ και να δείξω ότι δεν είμαι ίδιος. Πρόκειται για ψυχολογικό πρόβλημα και λιγότερο για πολιτική στάση η οποία έχει εξαχθεί από τη λογική.
Παρόλα αυτά θα με βρεις όλο τριγύρω τους να τους σπάω και να μου σπαν τα νεύρα, αλλά τελικά θα δημιουργηθούν ουσιαστικές κουβέντες με αγνή επιχειρηματολογία αντί για αράδιασμα παρωχημένων ατακών. Επίσης, όποτε βρω κάλπη θα φροντίσω να πετάξω μέσα της το χαρτί μου, το οποίο μπορεί να έχει ζωγραφισμένες πούτσες, να αγκαλιάζει ένα σαλάμι αέρος ή και να περιέχει ένα καθαρό, ακέραιο ψηφοδέλτιο. Η ζωή αλλάζει και η ρόδα γυρνάει, το ίδιο και η στάση μου και η αντίδρασή μου απέναντι στα γεγονότα. Ακόμη, έχω χαμηλά στάνταρντς, δεν περιμένω να συμφωνώ πλήρως με το ψηφοδέλτιο που θα στηρίξω, δε γίνεται άλλωστε, αφού πάντα θα φροντίσω κάτι να μου βρωμάει. Αλλά θα στηρίξω αυτό που είναι λίγο πιο κοντά, στρατηγική ονομάζεται αυτό και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιερή έννοια της Πολιτικής, της ενασχόλησης δηλαδή με τα κοινά.
Είμαι ζωντανό παράδειγμα λοιπόν, ότι το ψυχολογικό σου αυτό πρόβλημα, ο ελιτισμός σου, η κακομαθησιά σου, δεν είναι ο ουσιαστικός λόγος που την Κυριακή και κάθε Κυριακή εσύ θα φοράς το ύφος του ξερόλα, αυτού που έχει αναλύσει την Πολιτική στο μέγιστο δυνατό επίπεδο και θα απέχεις. Ξύπνα κομπλεξικέ μου άνθρωπε, δεν τα ξέρεις και δεν θα τα ξέρεις ποτέ όλα, όσο η γνώση σου αποφασίζει για τις απόψεις σου, τόσο αποφασίζει η άγνοιά σου και άλλο τόσο η ανάγκη σου του να φανείς σπουδαίος.
Αφού λοιπόν εγώ την Κυριακή θα ρίχνω το ΟΧΙ μου, τότε θεωρητικά μπορείς και εσύ. Το πρόβλημα επομένως έγκειται αλλού, κάπου βαθύτερα στον ψυχισμό σου. Να σου πω τη βασική μας διαφορά; Είσαι δειλός! Τρέμεις στην ιδέα ότι θα ζήσεις με τις επιπτώσεις των δικών σου προσωπικών επιλογών και όχι κάποιου ξύλινου, απρόσωπου γραφειοκράτη που μπορείς ελεύθερα να τον γιουχάρεις ενώ αυτός δε θα σε ακούσει ποτέ.
Στη ζωή σου έχεις μάθει να λουφάζεις. Ήσουν το παιδί που για να τύχει καλής μεταχείρισης από τους μεγάλους, κάρφωνες τον φίλο σου που πέταγε νερομπάλονα και χτύπαγε κουδούνια. Ήσουν ο έφηβος που δεν συμμετείχε στις αλητείες της εποχής. Είσαι πια ο ενήλικος που απέχει και θα απέχει πάντα από ό,τι ουσιώδες συμβαίνει γύρω του.
Μπορεί αγαπητέ να έχεις μάθει από τους γονείς σου, το σχολειό σου και το εργασιακό σου περιβάλλον, να μη φέρεις ποτέ άποψη πριν τη λήψη αποφάσεων, να αφήνεις τα πράγματα να εξελιχθούν "φυσιολογικά" και κατόπιν εορτής να εκφράζεσαι σχετικά με το πως έπρεπε να έχουν γίνει αυτά τα πράγματα. Ανήκεις με λίγα λόγια στην κουλτούρα της αντίδρασης. Έχεις εκπαιδευτεί να αντιδράς, όχι να δρας.
Λοιπόν φίλτατε, θέλω να σε ενημερώσω πως σε τούτη τη γη υπάρχουν άνθρωποι που δρουν, που δεν είναι δειλοί, που η ελευθερία τους είναι σημαντικότερη από όλα τα χρήματα του κόσμου. Θέλω επίσης να σε ενημερώσω ότι δεν έχεις το δικαίωμα να στερήσεις την πραγμάτωση της απο-αποικιοκρατίας σε εμένα και το παιδί σου.
Δεν έχω αυταπάτες. Το δημοψήφισμα δεν φέρει ένα σαφές δίλημμα. Ένα ενδεχόμενο ΟΧΙ μπορεί να ερμηνευθεί κατά συνείδηση και όχι οικουμενικώς, με αποτέλεσμα ο τόπος αυτός να μην τραβήξει προς την ελευθερία. Γνωρίζω όμως όσο και εσύ και πιθανότατα καλύτερα το ΝΑΙ. Γνωρίζω πως είναι να σου κόβουν το ρεύμα, να σε αναγκάζουν να φεύγεις, να σε κυνηγούν γιατί είσαι λεκτικά αντίθετος, να σε απολύουν, να σε υποχρεώνουν να επιβιώνεις στη χώρα που το ευ ζην θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.
Θα ψηφίσω ΟΧΙ λοιπόν γιατί δεν θέλω άλλους χαμογελαστούς γιάπηδες, άλλους νεκρούς εργάτες, άλλους ρηχούς ανθρώπους. Πως μπορεί άλλωστε κάποιος να συμφωνεί στον σαφή βιασμό και εξευτελισμό του; Γιατί η αποχή σου είναι ένοχη σιωπή, είναι διακριτική κατάφαση. Τα μέτρα είναι απόλυτα και συγκεκριμένα.
Καταλαβαίνω, μπορεί να μη ξέρεις τι θες, είσαι όμως σίγουρος για το τι δεν θες. Βγες από το κλουβάκι σου, από τη σιγουριά της άποψής σου, από την καλλιεργημένη επί χρόνια μέσα στην ψυχοσύνθεση σου δείλια.
Βγες. Ζήσε.
