You are the seed.

You are the seed. Your root is the understanding of your past experiences. Your flower is everything that you offer to the world to make it a better place. The deeper the roots, the greater the flower. 

Είσαι ο σπόρος. Οι ρίζες είναι η κατανόηση των παρελθοντικών σου εμπειριών. Το άνθος είναι ό,τι προσφέρεις στον κόσμο για να τον κάνεις ένα καλύτερο μέρος. Όσο βαθύτερες οι ρίζες σου, τόσο ομορφότερο και δυνατότερο το άνθος σου.

Pure Love .VS. Tainted Love

Τίποτα δεν απαιτεί περισσότερη συναισθηματική ενέργεια από το να Αγαπάς δίχως να έχεις ανάγκη. Κάθε άλλη, φθηνή, αγάπη δημιουργεί εξαρτήσεις και μεταμορφώνει το αγαπημένο ον σε άψυχο αντικείμενο. Όταν όμως αυτή η Αγάπη επέλθει, παίρνεις πίσω κάθε κομμάτι ενέργειας που ξόδευσες αρχικά, με τη μορφή της ευγνωμοσύνης, της αγνής χαράς και ένα ακλόνητο αίσθημα αυτοεκτίμησης. 

Το περίεργο με τούτη την υπόθεση, είναι ότι συνήθως, επιτυγχάνουμε αυτό το επίπεδο πραγματικής Αγάπης, πολύ καιρό αφού τα διάφορα αγαπημένα άτομα έχουν απομακρυνθεί από τις ζωές μας. Τότε συνειδητοποιούμε, ότι όσο καιρό ζούσαμε το πρόσωπο εκείνο, νιώθαμε μια κατώτερη, μολυσμένη έκφραση αγάπης. Και το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι τις διαδικασίες που οδηγούν στην αγνή αυτή Αγάπη, συνήθως τις πυροδοτεί το συμβάν της απόσχισης, είτε αυτό είναι ο θάνατος ή ένας απλός χωρισμός.

Η παραπάνω συνειδητοποίηση οδηγεί στα συναισθήματα της ευγνωμοσύνης για την εξελικτική διαδικασία, του αυτοσεβασμού μιας και πλέον είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα όποια λάθη και να "εγκαταστήσουμε" ένα νέο μοντέλο αλληλεπίδρασης με τους ανθρώπους και τελικά ενθουσιασμό και αγνή χαρά λόγω του ότι είμαστε σε θέση και έχουμε θέληση να τεστάρουμε τη γνώση μας στην πράξη, και άρα να δούμε αν η εξέλιξη έπιασε τόπο ή πάτο! Το πλήθος των θετικών αυτών συναισθημάτων, δε μπορεί παρά να οδηγήσει στην Αγάπη του εαυτού, που είναι ό,τι πιο σημαντικό.

Την επόμενη φορά που θα δεις την οικογένειά σου, τους φίλους σου ή τη σύντροφό σου, φρόντισε να μη τους δεις ως αντικείμενα πρόσκαιρης ικανοποίησης, γιατί τελικά έτσι βλέπεις και τον εαυτό σου. Ζήσε τους ως αθάνατα όντα, γιατί τελικά ζεις αντιστοίχως και τον εαυτό σου.  


-------------


Nothing requires more emotional energy than the action of Loving without being needy. Every other, cheap love, creates addictions and transforms your loved ones into lifeless objects. However, when this pure Love occurs, you get back every single bit of the energy you gave away at the first place, in the form of gratitude, pure joy and a strong sense of self-esteem.

The strange thing about this whole situation, is that we usually achieve this level of true Love, long after we stopped sharing our lives with our loved ones. Then, we realize, that for as long as you were together, you felt a lower, tainted kind of love. And even more surprising is the fact that the processes that lead to pure Love, are usually ignited by the event of loss, whether it's death or a simple break up.

The realization mentioned above leads to the feelings of gratitude, for the evolutionary process, self-esteem, since we're now able to understand any mistakes and to "install" a new model of interaction with people and finally excitement and pure joy, because we are ready and willing to test our knowledge in practice! Eventually, these positive emotions, can only make us truly Love ourselves, which is of huge importance.

Next time you see your family, friends or partner make sure not to see them as temporary satisfaction objects, because you end up also seeing yourself like this. Experience them as immortal beings, because you will finally end up experiencing yourself the same way!

Σοφία και Ευτυχία / Wisdom and Happiness

Δεν είσαι ουσιαστικά σοφός εάν δεν είσαι ευτυχής. Δεν είσαι πραγματικά ευτυχής εάν δεν είσαι σοφός.

You are not wise, unless you are happy. You are not truly happy, unless you are wise.

Οι τσιγγάνοι, τα παιδιά και εμείς.

Μερικές φορές την εβδομάδα, παίρνω το λεωφορείο και πηγαίνω στο Πανεπιστήμιο. Λίγο πριν φτάσω στον προορισμό μου, το λεωφορείο περνά πάνω από έναν χείμαρο. Το καλοκαίρι είναι στεγνός, το χειμώνα σχηματίζει ρυάκια και ενίοτε φουσκώνει. 

Εκεί, μια ομάδα τσιγγάνων βρήκε το προσωρινό της σπίτι. Δύο τσαντήρια από τη μία όχθη, ένα από την άλλη. Έχουν προσαρμόσει αυτή τη μικρή περιοχή στα μέτρα τους, μέχρι και τα ρυάκια γνωρίζουν επ΄ακριβώς και πηδούν μία από εδώ, μία από εκεί, και ταυτόχρονα παίζουν. Το τι θα συμβεί αν ο χείμαρος φουσκώσει, άγνωστο. Αλλά το πιο πιθανό είναι να πάρουν τα μπογαλάκια τους και να βρουν αλλού καταφύγιο, τόσο εύκολα.

Όπως όλοι, κάθε φορά που περνούσα από εκεί, τους παρατηρούσα, με πολύ ενδιαφέρον και απορία. Πως τη "βρίσκουν" αυτοί οι άνθρωποι έτσι; Τι είναι αυτό που τους κάνει να προτιμούν τη νομαδική ζωή έναντι της ασφάλειας που προσφέρει η μόνιμη εγκατάσταση; Ή μήπως η ασφάλεια αυτή είναι μια ψευδαίσθηση τελικά; Με τον καιρό, οι απορίες για τη δική τους κουλτούρα, μετατράπηκαν σε απορίες για τη δική μας. Αυτές οι απορίες έσβηναν μόλις έχανα τον καταυλισμό από τα μάτια μου και ξαναζωντάνευαν κάθε φορά που τον ξανάβλεπα. Τελικά, αποδέχθηκα, ότι τόσο η δική τους κουλτούρα, όσο και η δική μας έχουν την αξία τους και διαφορετικές υπαρξιακές βάσεις. Άλλο ζητούν αυτοί από τη ζωή, άλλο εμείς. Έφτασα σε σημείο να τους θεωρήσω ως κάτι κοινό, και έτσι έπαψα να τους ρίχνω το περίεργο βλέμμα μου. 

Τότε, σταμάτησα να κοιτώ έξω από το παράθυρο και άρχισα να παρατηρώ, τα περίεργα βλέμματα των συνεπιβατών μου. Εδώ και λίγο καιρό, παρατηρώ τους συνεπιβάτες μου, που παρατηρούν τους τσιγγάνους. Έχει απίστευτο ενδιαφέρον. 

Δυστυχώς, οι περισσότεροι κοιτούν με ένα βλέμμα ανωτερότητας. Πιστεύουν ακράδαντα μέσα τους πως αυτοί ζουν τη ζωή καλλίτερα, και μετά τρέχουν από εδώ και από εκεί για να θάψουν τα απωθημένα τους και να κρύψουν τα ψυχολογικά τους προβλήματα. Άλλοι, κοιτούν με αγνή περιέργεια. Τους είναι τόσο ξένο όλο αυτό, αλλά τουλάχιστον παρατηρούν αγνά, και έπειτα κρίνουν, ανάλογα με το τι έχει στο κεφάλι του ο καθένας. 

Τέλος, υπάρχουν ορισμένα άτομα που το βλέμμα τους είναι ένα μείγμα θυμού και νοσταλγίας. Ή για να το πω καλλίτερα, θυμού για τη νοσταλγία. Το καταλαβαίνω αυτό, γιατί και εμένα μερικές φορές έτσι ήταν. Νοσταλγία; Τι ακριβώς νοσταλγούν εκείνοι οι άνθρωποι; 

Θυμάσαι, τότε, παλιά, όταν ήμασταν παιδιά, την ευκολία; Πηδούσαμε από κατάσταση σε κατάσταση όσο εύκολα οι τσιγγάνοι πηδούν από όχθη σε όχθη. Η ευελιξία ενός παιδιού είναι απίστευτη. Και δεν μιλώ για τα παιδιά που σκάνε από το κλάμα για να τιμωρήσουν τους γονείς τους. Μιλώ για τα παιδιά με τα χαραγμένα γόνατα, τα παιδιά που δεν ήξεραν να περπατούν, ήξεραν μόνο να τρέχουν. Δεν ήξεραν να κρύβουν τα συναισθήματα και τα πιστεύω τους. Ήξεραν να λένε την αλήθεια. Αυτά τα παιδιά λοιπόν, ζούσαν με απόλυτη ευκολία. Γελούσαν, θυμώναν, κορόιδευαν το ένα το άλλο, πιάνονταν στα χέρια, πέφτανε στις σκόνες και το σούρουπο γυρνούσαν παρέα στα σπίτια τους. Εξέφραζαν κάθε συναίσθημα που τους προκαλούνταν. Αυτή ήταν η ευκολία. Αυτή την ευκολία νοσταλγούν οι συνεπιβάτες μου. Η ευελιξία των τσιγγάνων, ταυτίζεται μέσα μας με εκείνη των παιδιών. 

Έχουμε πέσει σε μια νοητή παγίδα, η οποία μας λέει ότι η ωρίμανση και η ενηλικίωση ταυτίζονται με την απόκρυψη των συναισθημάτων μας. Επίσης, μας λέει ότι δεν υπάρχει δεύτερο πλάνο για ό,τι σχεδιάζουμε, επομένως παθαίνουμε εξάρτηση από ένα σωρό καταστάσεις που θεωρούμε ότι τις έχουμε ανάγκη. Μέγα λάθος. Το μόνο πράγμα που ευνοείται από τον καθωσπρεπισμό μας και τις κοινωνικές μας εξαρτήσεις είναι το προσωπείο που προτάσσουμε στην κοινωνία. 

Τελικά, οι πολιτισμικές διαφορές ενός τσιγγάνου με έναν κοινό "δυτικό" μήπως περικλείονται γύρω από το ότι ο τσιγγάνος είναι αυτός που είναι, ενώ ο δυτικός θυσιάζει το είναι του για λίγα ψίχουλα κοινωνικής αποδοχής;

Λοιπόν, τι αγαπάς περισσότερο; Τον πραγματικό σου εαυτό ή την περιγραφή των άλλων για τον εαυτό σου; Το παιδί που κρύβεται μέσα σου και φωνάζει για να το ακούσεις ή το στρυφνό και αγέλαστο alter ego σου που κρίνει τους πάντες και τα πάντα; Τον ελεύθερο ή τον σκλάβο;

Εγώ διάλεξα. Και είναι τόσο εύκολο, όσο μια μόνιμη, συνειδητή, επιλογή. Εσύ;

Η αναρχία είναι διεργασία του πνεύματος. / Anarchy is a creation of the spirit.

Η αναρχία είναι διεργασία του πνεύματος. Οτιδήποτε άλλο που ξεκινά πιο ρηχά απ'το πνεύμα δεν είναι αναρχία, αλλά πολιτισμικά χαρακτηριστικά και πεποιθήσεις, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή.

Anarchy is a creation of the spirit. Everything else that doesn't take place in the realm of spirit is not anarchy, but the opposite, in the form of cultural beliefs and characteristics.

Τελικά, τι είσαι;

Τελικά, τι είναι ο άνθρωπος; Τι θα ήταν αυτό που περιγράφει και περικλείει ό,τι έκανε, κάνει και ποτέ του θα κάνει;

Είναι ένα θνητό ον με θεϊκό νου. Έτσι, οι έννοιες της Δημιουργίας και της Μεταμόρφωσης φωλιάζουν συνεχώς μέσα του, αν και θνητός. Έρχεται τότε κάποια στιγμή που παρατηρεί ότι η νοητή του Ουτοπία απέχει πολύ από τη φθαρτή πραγματικότητα της ύλης. Έχει τότε ορισμένες επιλογές, που μέσα σε αυτές τις επιλογές περικλείεται όλη η Ιστορία της ανθρωπότητας καθώς και του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.

Ι) Ο Κυνηγός. Κυνηγά την Ουτοπία. Ένα βήμα μπρος αυτός, δύο αυτή. Τουλάχιστον, θα είναι πάντα καλλίτερος από πριν. Αυτή η στάση ζωής γεννά πρωτοπόρους. Συνήθως, δυστυχείς πρωτοπόρους, γιατί ο απότερός τους σκοπός μένει πάντα ανεκπλήρωτος, ανεξάρτητα από την πρόοδο. Αλλά χάρη σε εκείνους, ο κόσμος μας πάει μπροστά.

ΙΙ) Ο Αφελής. Αφήνεται στη στασιμότητα και δε κοιτά ποτέ προς την Ουτοπία. Την ξεχνά. Αυτή η επιλογή, συνήθως γεννά ευτυχείς ανθρώπους, γιατί αποδέχονται και συμβιβάζονται με τον κοινωνικό τους ρόλο, όποιος και αν είναι αυτός, και προσηλώνονται στην ασφάλεια που τους παρέχει η έννοια της στασιμότητας, ακόμη και αν αυτή η στασιμότητα είναι παρακμάζουσα. 

ΙΙΙ) Ο Νοσταλγός. Αφήνεται στη στασιμότητα μα ποτέ του δε θα ξεχάσει την Ουτοπία. Πάντα θα τον βασανίζει και πάντα θα υπάρχει το χάσμα ανάμεσα στον δυνητικό και τον πραγματικό του εαυτό. Αυτή η επιλογή, δημιουργεί μεγάλους στοχαστές των οποίων οι πράξεις όμως απέχουν πολύ από τα λόγια τους. Η έκφραση αυτών των ανθρώπων δημιουργεί ελπίδα και ώθηση για τους κυνηγούς της Ουτοπίας. Συνήθως η έκφραση αυτών των ανθρώπων δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μια κραυγή ανεκπλήρωσης. Οι καλλιτέχνες ανήκουν σε τούτη την κατηγορία. Οι Νοσταλγοί είναι οι πιο θλιμμένοι απ΄όλους. 

ΙV) Ο Τρελός. Είναι τρελός, γιατί κυνηγά την Ουτοπία με παιδική αγνότητα και ταυτόχρονα αποδέχεται την τρέχουσα θέση του μέσα στην πραγματικότητα, άρα γνωρίζει κάθε στιγμή τη συμπαντική αλήθεια καθώς και το τι πρέπει να κάνει για να εξελιχθεί, έστω και λίγο κάθε φορά. Οι τρελοί είναι ευτυχείς και πρωτοπόροι, ταυτόχρονα. Είναι σπάνιοι, γιατί το σκαρί τους είναι τοξικό για τις τρέχουσες κοινωνικές δομές. Για να είσαι τρελός, πρέπει να πολεμάς το πρόγραμμα μέσα σου, την κοινωνία και ταυτόχρονα να αγαπάς τον εαυτό σου και την κοινωνία. Για αυτό είσαι τρελός!

Η επιλογή είναι δική σου. Το ίδιο και οι συνέπειες. Έχεις κάθε δικαίωμα να ζήσεις όπως επιθυμείς, αρκεί να ζεις.

Από εκείνους εάν είσαι.

Η αδιάλειπτη γαλήνη που έρχεται, 

αφού πήρες την απόφαση να μη τα παρατήσεις. 

Ο αυτοσεβασμός που εμπνέεται

όταν με πράξεις φρόντισες τα λόγια σου να ντύσεις.

Ο εγωισμός που σφαγιάζεται

γιατί πάνω στο αίμα του, θαύματα θα χτίσεις.

Η ικανότητα, που με το χρόνο καλλιεργείται,

δίχως υποκατάστατα την ευτυχία σου να θωρακίσεις.

Η αγνή ελευθερία που πηγάζει

από τη δράση για επανακατάληψη του νου.

Γιατί λίγα από όσα το "Είναι" σου εκφράζει

είναι προϊόντα του δικού σου εαυτού.

Η αγάπη και η εμπιστοσύνη.

Όχι, δεν πρόκειται για θρύλους ή παραμύθια.

Αυτές οι δυο οι έννοιες είν’ η μόνη πια αλήθεια. 

Αν αυτά κατέχεις ακόμη εκεί βαθιά,

τότε μη σκέφτεσαι πολλά, παλεύουμε μαζί.

Αν μια ανάμνηση φαντάζουν απ΄τα παλιά,

τότε αυτό είμαι και εγώ, ανάμνηση νεκρή.

Αυτές οι αρετές εμένα με εξάπτουν.

Και συντρόφους θέλω να έχω μαχητές.

Τη μάχη στη μέση να μην αφήνουν,

την πίστη τους να δείχνουν, ώσπου να βγούνε νικητές.

Γύρω μου θέλω εκείνες και εκείνους,

που δεν αφήνονται στην τύχη τους,

μα η τύχη τους αφήνεται σε αυτούς.

Από εκείνους εάν είσαι, έλα.

Η αγάπη και η εμπιστοσύνη.

Mortality, Immortality, Luck, Evolution / Θνητότητα, Αθανασία, Τύχη, Εξέλιξη

Mortality is our greatest ally in our struggle to achieve Immortality. The only form in which Immortality undoubtedly exists is hysterophemia (posthumous fame). So, as long as we fully accept and understand the concept of Death and Mortality we are then able to live every bit of Time at its fullest and eventually lead a great and memorable Life. 

If Luck gives you comfort then you should be wise enough to enjoy it while evolving at the same time. If Luck pushes your head into the mud, there is no need for you to push yourself into the process of evolution. You're already evolving.

Also, never forget that usually, good luck is nothing more than our good and balanced actions of the past, while bad luck is our immaturity and unconsciousness of the past, which led to the negative circumstances of today. 

Now you know what "Good Luck" actually means and how to create it for the days to come.

Good Luck!

--
Η Θνητότητα είναι ο μεγαλύτερός μας σύμμαχος στη μάχη που κάνουμε για να κατακτήσουμε την Αθανασία. Η μόνη μορφή με την οποία η Αθανασία αδιαμφισβήτητα υπάρχει, είναι αυτή της Υστεροφημίας. Επομένως, εφόσον αποδεχθούμε και αντιληφθούμε πλήρως τις έννοιες του Θανάτου και της Θνητότητας, μόνον τότε θα είμαστε σε θέση να ζήσουμε κάθε στιγμή στο μέγιστο, και έτσι η Ζωή μας θα γίνει σπουδαία και αξιομνημόνευτη. 

Εάν η Τύχη σου δίνει απλόχερα άνεση, πρέπει να είσαι αρκετά σοφός ώστε να την απολαμβάνεις αλλά ταυτόχρονα να μην αφήνεις την εξέλιξη στις συγκυρίες. Εάν η Τύχη σου πατά το κεφάλι μέσα στη λάσπη, δεν υπάρχει η ανάγκη να πιέσεις τον εαυτό σου. Βρίσκεσαι ήδη εντός της διαδικασίας της Εξέλιξης.

Επίσης ποτέ μη ξεχνάς ότι συνήθως η καλή τύχη δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τις καλές μας βάσεις και τις καλές μας και ισορροπημένες εκφράσεις / πράξεις στο παρελθόν. Η κακή τύχη δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την ανωριμότητά μας και την ασυνειδητότητά μας κατά το παρελθόν, που με τη σειρά τους οδήγησαν στις άσχημες συγκυρίες του παρόντος. 

Τώρα ξέρεις τι πραγματικά σημαίνει "Καλή Τύχη" και πως να τη δημιουργήσεις για τις μέρες που έρχονται.

Καλή Τύχη!

"Ρε φίλε, πως μπορώ να καταλάβω αν είμαι ερωτευμένος;"

Αυτή η ανέμελη, άβγαλτη ερώτηση μερικές φορές γεννά ωραίους διαλόγους.




- Ρε φίλε, πως μπορείς να καταλάβεις αν είσαι ερωτευμένος; Εγώ δε μπορώ να το καταλάβω.

- Ερωτευμένος είσαι όταν θες να παλέψεις για την ένωση. Όταν συνειδητά προσπαθείς να δώσεις πράγματα.

- Για παράδειγμα, στην αρχή ήταν διαφορετική η φάση με την κοπέλα μου. Υπήρχε χτυποκάρδι ρε φίλε, αλλά τώρα έχει χαλαρώσει η κατάσταση. Θέλω να είμαι μαζί της και μπορώ να σκεφτώ με πολλή χαρά το μέλλον μου μαζί της. Αλλά δεν είναι αυτό το τρελό που περιγράφουν συνήθως.

- Ρε φίλε δε καταλαβαίνεις ένα πράμα και κανείς δε το καταλαβαίνει. Και με τη θεά Αφροδίτη να τα φτιάξεις θα το νιώσεις αυτό κάποια στιγμή. Πιστεύω ότι ΟΛΗ η ουσία του Έρωτα είναι στη Μάχη. Να μάχεσαι για να ξεπεράσεις τις ανασφάλειές σου, ώστε να δοθείς στη σύντροφο αγνός. Να μάχεσαι κάθε μέρα για να μη τη βαρεθείς, συνειδητά να την Αγαπάς και να το εκδηλώνεις. Εκπλήξεις, μικρές, μεγάλες. Συνέχεια. Όσο το κάνεις, τόσο ερωτεύεσαι και τόσο σε ερωτεύεται. Όπως όλα, έτσι και ο Έρωτας είναι μια μάχη. Μάχη για να επαναδομήσεις τον εαυτό σου και τη σύντροφο σε μια κοινή ψυχή. Μια κοινή οντότητα. Όσες φορές προσπάθησα το παραπάνω και συνειδητά επανερωτεύτηκα την κοπέλα μου ήμουν ο πιο ευτυχής άνθρωπος του κόσμου. Ζούσα με απόλυτο έλεγχο της ευτυχίας μου. Οι αδελφές ψυχές που λένε υπάρχουν, αλλά δεν είναι έτσι όπως νομίζουν. Όλοι νομίζουν ότι οι αδελφές ψυχές γεννιούνται και κάποια στιγμή συναντιούνται και αλλάζει η ζωή τους. Όχι. Οι αδελφές ψυχές ΔΟΜΟΥΝΤΑΙ μέσα στις υγιείς, ώριμες σχέσεις. Μέσα σε μια υγιή σχέση η ψυχή του ενός και η ψυχή του άλλου σπάνε και ενωποιούνται σε μία. Όπως ακριβώς γίνεται με την αναπαραγωγή / αντιγραφή του DNA. Και να ξέρεις, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΓΑΠΗ. Μη περιμένεις τα συναισθήματα να έρχονται. Δημιούργησέ τα. Κατάλαβες τι λέω; Εγώ αυτά τα λάθη έκανα, μεταξύ άλλων. Εσύ που δε τα΄χεις κάνει ακόμα, μάθε.

- Ναι απόλυτα, αυτό είναι, το λάθος σου κάνω. Περιμένω το συναίσθημα να έρθει από μόνο του. Έτσι το φανταζόμουνα ότι είναι ρε.

- Όχι δεν είναι έτσι. Όπως όλα τα καλά, έτσι και ο Έρωτας θέλει κόπο. Και αφοσίωση. Είναι μια φωτιά, άμα τη βλέπεις να σβήνει, θα πας και θα ρίξεις και άλλη ύλη μέσα. Αυτό που κάνουν οι άνθρωποι στο δυτικό κόσμο σήμερα είναι τρέλα αγνή. Ηλιθιότητα. Ανάβουν τη φωτιά, κάποια στιγμή πιάνει μπόρα, σιγοσβήνει η φωτιά και αυτοί αντί να την προστατεύσουν πάνε και ρίχνουν έναν κουβά νερό από πάνω, πάνε λίγο πιο πέρα και ανάβουν μια άλλη, και άντε πάλι τα ίδια. Οι μπόρες πάντα θα έρχονται και πρέπει να έρχονται, γιατί αλλιώς θα αυτοκτονούσαμε όλοι από τη βαρεμάρα της τελειότητας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να ξεπερνάς μια πρόκληση.

- Αυτό με προβλημάτιζε αρκετά. Είμαι ή δεν είμαι ερωτευμένος; Την Αγαπώ αλλά ποτέ δεν ήταν αυτό το παραμυθένιο που διάβαζα και άκουγα και λέω τι διάολο, δε μπορώ να ερωτευτώ;

- Ποτέ ποτέ; Ή το ένιωθες κάποια στιγμή και μετά χαλάρωσε;

- Στην αρχή ήταν ωραία η φάση. Ξέρεις, είχα το άγχος, το χτυποκάρδι όταν την έβλεπα. Αλλά μετά, κυρίως όταν αρχίσαμε να μένουμε μαζί πέρυσι το Καλοκαίρι, έγινε κάπως συνήθεια. Μετά όταν γύρισα Βόλο και αυτή πήγε πίσω ήταν πολύ ωραία. Άλλαξα παραστάσεις, μου έλειψε, έντονο συναίσθημα! Τώρα πάλι που μένουμε μαζί, σε γενικές γραμμές δεν έχουμε προβλήματα αλλά δεν είναι αυτό το «ουάου!» κατάλαβες;

- Ναι αυτό όμως είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να ξεπεραστεί, όχι να υποχωρήσουμε εξ΄αιτίας του. Αφού την Αγαπάς και μπορείς να σκεφτείς το μέλλον σου μαζί της και αυτή το ίδιο και εφόσον δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα, κόμπλεξ, ανασφάλειες και άλλοι σοβαροί ή τοξικοί λόγοι, δεν υπάρχει και λόγος να τραπείς σε φυγή. Ξαναλέω, και με την θεά Αφροδίτη ή την Ωραία Ελένη να συγκατοικήσεις θα το νιώσεις αυτό εάν δεν είσαι προετοιμασμένος και ώριμος. Το πρόβλημα δεν είναι της κοπέλας σου, αλλά δικό σου. Κάποια στιγμή θα μένεις στο ίδιο σπίτι με ΤΗ γυναίκα, για χρόνια. Πρέπει να μάθεις να το διαχειρίζεσαι αυτό. Ναι, όταν συγκατοικείς είναι πολύ πιθανό να θεωρήσεις τη σύντροφο δεδομένη. Και να συνηθίσεις και να βαρεθείς. Αλλά η μαγκιά είναι να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να θεωρήσει ότι είναι δεδομένη. Γιατί δεν είναι! Τίποτα δεν είναι δεδομένο, αυτή είναι μια οφθαλμαπάτη που έχουν όλοι οι άνθρωποι. Ούτε η ζωή μας είναι δεδομένη, το μεγαλύτερο λάθος μας είναι ότι φερόμαστε σαν αθάνατα όντα, και αφήνουμε τη Ζωή και την Εξέλιξη στο αύριο. Ενώ το αύριο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει! Γιατί όταν έρθει το αύριο, εμείς ξαναονομάζουμε ως «αύριο» την επόμενη ημέρα! Όταν όλα αυτά τα συνειδητοποιήσεις μέσα σου, θα δεις ότι κάθε μέρα θα είναι μια μικρή γιορτή. Μια μεγάλη γιορτή βασικά. Και με τη σύντροφο. Θα τη βλέπεις σαν ένα τέλειο δώρο στο τέλος της ημέρας, θα νιώθεις την τύχη να ξυπνάς με το χαμόγελό της. Θα είσαι ικανός και ευγνώμων που θα μπορείς να λατρεύεις το σώμα και την ψυχή της. Ξύπνα φίλε, δεν είσαι αθάνατος. Κανένας μας δεν είναι. Εκτίμησε αυτούς που σ΄αγαπάνε, δεν θα είναι πάντα εκεί. Και Ζήσε. Και αν συνειδητοποιήσεις αυτό, θα σου λύσει ένα σωρό προβλήματα, όχι μόνο αυτό που συζητάμε. 

- Ναι, χρειάζεται αλλαγή σκέψης. Αλλά 26 χρόνια τώρα έτσι πάει το πρόγραμμα στο κεφάλι μου. Είναι περίεργο και νιώθω λίγο τεμπέλης στο να κάνω τέτοιο πράγμα. Δεν είναι απλό.

- Ε ναι, αλλά άμα μπεις στο χορό και χορέψεις θα δεις ότι είναι ωραίο κιόλας. Το πιο δύσκολο πράμα είναι, μπορεί μερικοί να το λένε και σκοπό ζωής. Να καταλάβεις ότι το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα.

- Ναι σωστά, αλλά πρέπει να το χώσω στο κεφάλι μου πρώτα. Αυτή η κουβέντα είναι μια καλή αρχή.

- Και αφού το χώσεις πρέπει να το κρατήσεις και εκεί!

Ο "άστεγος"

Βράδυ, γύρω στις 4 τα ξημερώματα, ανηφόριζα τον μικρό δρόμο πίσω από το Αρχαίο Ωδείο, στην Πάτρα, για να πάω σπίτι μου. Απολάμβανα, καθώς περπατούσα, την ουράνια θέα, όση επιβίωνε ενάντια στη φωτορύπανση της μεγαλούπολης. Με την άκρη του ματιού μου, βλέπω έναν άνθρωπο να ξεπετάγεται από τη γωνία του Ωδείου και να πλησιάζει. Άμεσα σπεύδω να τον παρατηρήσω για να δω με τι έχω να κάνω. Χαλάρωσα καθώς η ενδυμασία του έμοιαζε με αστέγου και αυτοί οι άνθρωποι είναι αγνοί τις περισσότερες φορές. Ήταν γύρω στα εξήντα. Επίσης, κατάλαβα τι ήθελε πριν καν μου μιλήσει, μου το΄πε το βλέμμα του. Ήθελε βοήθεια. Δίπλα του δύο τεράστιοι σάκοι και πολλές σακούλες με ρούχα. Με ύφος αγανακτισμένο και σα να περίμενε την άρνησή μου μου λέει «Ρε παλικάρι μπορείς να με βοηθήσεις, πηγαίνω προς τα πάνω..» Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ερώτησή του κρατούσα στα χέρια μου όλες τις σακούλες και τον έναν σάκο και του λέω να ξεκινήσουμε. Η αγανάκτησή του ξεχείλιζε και ήθελα να τον βοηθήσω και ήμουν σίγουρος ότι θα άκουγα μια – δυο ενδιαφέρουσες κουβέντες.  Με ρωτάει το όνομά μου, του το λέω. Και τότε ρωτάω το δικό του. «Τι να το κάνεις το όνομά μου, καλό μου παιδί. Ένας άνθρωπος είμαι.» Καθώς ανηφορίζαμε, όσο μιλούσε ή μάλλον λαλούσε κάπου μεταξύ της ομιλίας και της κραυγής, εγώ τον παρατηρούσα κοφτά. Δεν έμοιαζε άστεγος, όσο τον κοιτούσα μου έμοιαζε σαν χαμένος, σα να μην είχε συνηθίσει την κοινωνία ή την πόλη. «Περπατάω από την Αγία Σοφία, ένας πούστης δεν δέχθηκε να με βοηθήσει, να με βάλει στο αμάξι του, γαμώ τα σπίτια τους, και για τους περισσότερους είμαι στο δρόμο τους.» Του είπα ότι σα λαός χάνουμε την αλληλεγγύη μας και το φιλότιμο, ειδικά στις μεγάλες πόλεις. Συμφώνησε και συνέχισε «Εγώ αν είχα αυτοκίνητο, όχι μέχρι την Αρόη, μέχρι την Καλαμάτα κάτω θα τους πήγαινα τους βρωμιάρηδες. Δε σε βοηθάνε ρε, να σε δούνε να πεθαίνεις κάτω, δε θα σε βοηθήσουν!» Μέχρι τότε είχα συνειδητοποιήσει ότι περισσότερο ήθελε να μιλήσει, παρά να ακούσει, οπότε τον άφηνα να εκφραστεί ενώ προχωρούσαμε παρέα. «Μιλούσα τις προάλλες με έναν πιτσιρικά, στην ηλικία σου πρέπει να ήταν και μου είπε πως οι περισσότεροι κάνουν πως φοβούνται για να μη σε φορτωθούν. Πρόσεχε, κάνουν πως φοβούνται, δεν φοβούνται!» Δυσκολεύτηκα να συμμεριστώ την άποψη του πιτσιρικά. «Λες και είμαι κανένας δολοφόνος, λες και έχω σκοτώσει άνθρωπο, άμα είχα σκοτώσει άνθρωπο θα ήμουν έξω από τη φυλακή;» Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι είχε ακριβώς την ανάγκη να με πείσει ότι δεν έχει βγει από τη φυλακή. Μου μπήκε κατ΄ευθείαν η πεποίθηση ότι μόλις βγήκε από τη φυλακή, άλλωστε το παρουσιαστικό του, το χαμένο του βλέμμα και οι σακούλες με τα ρούχα μου το μαρτυρούσαν. Δεν αναστατώθηκα, αντιθέτως μου φάνηκε πολύ αστεία η προσπάθειά του να με πείσει για κάτι με τον τρόπο που προτιμούν συνήθως τα μικρά παιδιά. «Έλα μεταξύ μας» του λέω «σήμερα βγήκες από τη φυλακή.» Και μου απαντάει κάπως απογοητευμένος που τον ανακάλυψα «Ε ναι αδερφέ μου». Του λέω «Ό,τι πέρασε, πέρασε, τώρα τραβάς τον δρόμο σου μακριά από εκείνα που σε στείλανε εκεί και μην αφήνεσαι ποτέ στη βοήθεια των άλλων, πάντα να προσπαθείς μόνος και αν έρθει βοήθεια καλώς, αν όχι θα τα βγάλεις πέρα μόνος.» Μου φάνηκε περίεργο που ενώ είχε κάνει φυλακή, ακόμη φαινότανε σα να μην ήξερε τη σκατίλα των άβουλων μαζών. Τότε κάπως ηρέμησε, ρώτησε για εμένα, δίνοντάς μου άλλο όνομα της προτίμησής του, του έλεγα για εμένα. Τότε ένα αυτοκίνητο έφτασε πίσω μας, ένας πιτσιρικάς με την κοπέλα του. Τους σταματά τότε ο τύπος και τους ρώτησε αν μπορούν να τον πάρουν όσο πάνε. Ο πιτσιρικάς μας κοίταγε με ένα βλέμμα αγνής αναποφασιστικότητας, εγώ του έκλεισα το μάτι γέρνοντας το κεφάλι μου προς τον τύπο, δείχνοντάς του ότι ο τύπος είναι εντάξει. Τουλάχιστον σε εμένα. Δέχθηκε και ο τύπος μπήκε με τα πράγματά του στο αμάξι, τότε μου πρόσφεραν και εμένα μια θέση, τους είπα ότι σε δυο δρόμους φτάνω στο σπίτι μου, τους ευχαρίστησα και τους καληνύχτισα. Ο τύπος με ευχαρίστησε εγκάρδια και αυτή τη φορά με αποκάλεσε με το όνομά μου. 

Αυτή η ιστορία μου έδωσε αρκετά μηνύματα ως προς το πως πρέπει να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας. Σαν συνανθρώπους. Όχι σαν ανταγωνιστές, ούτε σαν ιόυς ή μικρόβια. Πολλοί άνθρωποι έχουν αντίληψη και είναι έξυπνοι, παρ΄όλα αυτά είναι τελείως ανίκανοι να εκφράσουν αυτή την εξυπνάδα και την ενέργειά τους γιατί ακριβώς είναι μισάνθρωποι. Και ικανοποιούνται με την κριτική. Ικανοποιούνται με το να ξέρουν και να περιγράφουν την «αλήθεια» αλλά ποτέ μα ποτέ δε θα κάνουν κάτι ουσιώδες γιατί το μυαλό τους και τα χέρια τους είναι παγιδευμένα από τον ελιτισμό τους. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι στην πρώτη συλλογικότητα που θα βρούμε μπροστά μας θα πάμε να συμμετάσχουμε. Τις περισσότερες φορές οι συλλογικότητες αποκτούν τόση ομόνοια που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σαν μονάδα, και μάλιστα μονάδα με τα ανθυγιεινά χαρακτηριστικά του ελιτισμού. Είναι αστείο αλλά και αξιολύπητο. Πρέπει να εμπλακούμε στη Θεραπεία της Κοινωνίας και της Φύσης με θετική προδιάθεση και αυτοσεβασμό. Και όπου βλέπουμε πολλή βλακεία, μακριά. Λίγη βλακεία υπάρχει παντού. Με θετική προδιάθεση, αυτοσεβασμό και συνείδηση, όλα θα πάνε καλά.

Αυτοπειθαρχία, ή την έχεις ή δεν έχεις τίποτα.

Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι στον κόσμο μας. Εκείνοι που έχουν σκατά στο κεφάλι τους, εκείνοι που έχουν ένα κεφάλι γεμάτο δυνητικότητα αλλά τελικά κάνουν ό,τι και οι προηγούμενοι και εκείνοι που έχουν ένα κεφάλι γεμάτο δυνητικότητα  και εκφράζουν αυτή τη δύναμη εξωτερικά, στο περιβάλλον τους. Η μοναδική διαφορά των τρίτων από τους δεύτερους είναι ότι οι τελευταίοι κατέχουν την αρετή της αυτοπειθαρχίας.

Είναι εμφανές ότι οι τελευταίοι αν και λιγοστοί είναι εκείνοι που δημιουργούν  τον κόσμο, δημιουργώντας τον εαυτό τους. Όλοι οι άλλοι είναι θύματα συγκυριών και συνήθως δεν ασκούν την παραμικρή επιρροή στον εαυτό τους. Λυπηρό αλλά πέρα για πέρα αληθές.

Η αυτοπειθαρχία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια συνεχή πρόκληση προς τον εαυτό σου. 

Είναι ο μοναδικός δρόμος προς την έκφραση της προσωπικής Ελευθερίας και τη βίωση  της εσωτερικής Ειρήνης.

Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι είμαστε ό,τι επανειλημμένως πράττουμε, άρα η τελειότητα δεν είναι μια στιγμή αλλά μια συνήθεια. Το ερώτημα είναι πως θα εντάξουμε στη ζωή μας συνήθειες οι οποίες μας εξελίσσουν και μας κάνουν χαρούμενους συνέχεια. Η βασική συναισθηματική διαφορά ανάμεσα στις καλές και τις κακές συνήθειες είναι ότι οι καλές δίνουν μια συνεχή αίσθηση ικανοποίησης, ενώ οι κακές είτε δίνουν τύψεις μετά την ολοκλήρωσή τους, είτε μας μετατρέπουν σε μια κατώτερη έκφραση του εαυτού μας με το πέρασμα του χρόνου.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο μόνος τρόπος να αντικαταστήσουμε τις κακές συνήθειες με καλές είναι η αυτοπειθαρχία. Πως επιτυγχάνουμε την αυτοπειθαρχία;

Δεν υπάρχει εύκολη συνταγή, απλά πέφτεις με τα μούτρα και το κάνεις. Η αυτοπειθαρχία έχει διαφορετικές εκφράσεις ανάλογα με την περίσταση.  Οι περιστάσεις είναι οι παρακάτω:

Α) Βρίσκεσαι μπροστά σε μια πρόκληση από τους φίλους, για παράδειγμα, να επαναλάβεις μια ανούσια συνήθεια. Ή βρίσκεσαι μπροστά σε μια πρόκληση του «προγράμματός» σου να επαναλάβεις μια ανουσιότητα ή να εμπλακείς σε νέες καταστάσεις με ανούσια άτομα. Σε αυτές τις περιπτώσεις η αυτοπειθαρχία εκφράζεται με τη μορφή της ξερής, ψυχρής άρνησης. Είναι δύσκολο μέχρι να το κάνεις, αλλά από εκεί και πέρα θα έχεις μια εσωτερική ικανοποίηση πολύ μεγαλύτερη από την πρόσκαιρη ευχαρίστηση της παρακμιακής πράξης που παραλίγο να κάνεις. Όπου μυρίζεσαι μαλακία και ανουσιότητα, αρνήσου. Οι φίλοι σου θα σε αγαπούν και μετά την άρνησή σου, ενώ θα σε ευχαριστείς που απέφυγες μια χαζή, βλαβερή κατάσταση ή άτομο. Μη ξεχνάς ότι οι ανούσιες ή βλαβερές συνήθειές μας πολλές φορές γυρίζουν όχι μόνο γύρω από πράγματα αλλά και ανθρώπους.

Β) Ενώ έχεις καταφέρει την αποκοπή των βλαβερών συνηθειών, ήρθε η ώρα να κατακτήσεις την ενσωμάτωση των εξελικτικών συνηθειών. Εκεί η αυτοπειθαρχία εκφράζεται ως απόφαση αρχικά και τελικά ως μη επεξεργασία της πράξης σου. Δηλαδή, από τη στιγμή που το αποφασίζεις δεν πρέπει να το ξανασκεφτείς, πρέπει ενστικτωδώς να ξεκινήσεις. Διαφορετικά, εκατοντάδες αρνητικές και ανασταλτικές σκέψεις θα ορμήσουν να κατασπαράξουν τη θετική συνήθεια πάνω στη γέννησή της! Απλά καν΄το. Ξεκίνα.

Γ)  Αυτή ίσως είναι η πιο δύσκολη στιγμή, εδώ χρειάζεται να επαναφέρεις την αυτοπειθαρχία με επιβλητικότητα και εξυπνάδα. Ενώ λοιπόν πράττεις την υγιή, εξελικτική συνήθειά σου, θα έρθει κάποια στιγμή η αμφιβολία και μια τάση για παραίτηση. Συνήθως έρχεται με τη μορφή της κούρασης, της βαρεμάρας, της καταπόνησης. Εκεί το πράγμα αρχίζει και σοβαρεύει. Το μυαλό σου σε κλάσματα του δευτερολέπτου πετάει δικαιολογίες για παραίτηση, άλλες πιθανές εύκολες ασχολίες που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη συνήθειά σου, συναισθήματα του τύπου «δεν είμαι αρκετά καλός, οπότε καλύτερα να σταματήσω» ή «Έλεγα να τρέξω 30’, αλλά και 25’ καλά είναι» και λοιπά. Μου έχει τύχει πολλές φορές, ίσως κάθε φορά, ενώ τρέχω για αρκετή ώρα χωρίς τα πόδια μου να έχουν κουραστεί, χωρίς τα πνευμόνια μου να παραδίδουν και χωρίς η καρδιά μου να πιέζεται, ξαφνικά το μυαλό μου γεμίζει με σκέψεις παραίτησης. Χωρίς κάποιον λόγο, ενώ τρέχω και το σώμα μου ανταπεξέρχεται ικανοποιητικά σε αυτή την πράξη, ο εγκέφαλος αρνείται πεισματικά να την ολοκληρώσει. Εκεί είναι που το τρέχον τεμπέλικο «πρόγραμμα» αρχίζει να βιώνει την ήττα του και τα δίνει όλα για όλα. Εκεί είναι που πρέπει εσύ, ακόμη πιο πεισματικά, να σε πιέσεις να ολοκληρώσεις την πράξη. Κάνε ό,τι χρειαστεί, γίνε ακόμη και ψυχαναγκαστικός αρκεί να πετύχεις τον σκοπό σου. Και να θυμάσαι, ότι όσο πιο συχνά το κάνεις, τόσο μικρότερη θα είναι η αντίσταση του «προγράμματος» μέσα σου και τόσο πιο εύκολα θα σε πείθεις να συνεχίσεις.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η αυτοπειθαρχία είναι στιγμές βούλησης και αποφασιστικότητας, στρατηγικά τοποθετημένες μέσα στις προκλήσεις της ημέρας.

Τώρα ξέρεις, και ας μη γελιόμαστε, πάντα γνωρίζουμε τι μας βοηθά και τι όχι, τι μας εξυπηρετεί και τι όχι, τι μας δίνει ουσιαστική χαρά και τι μας δίνει χαρά κλεμμένη από το αύριο. Και τελικά η αυτοπειθαρχία αποκτιέται πολύ πιο εύκολα από ό,τι νομίζουμε, απλά πολλοί δεν έχουν προσπαθήσει καν και έτσι τη βλέπουν ως μια άπιαστη, απόμακρη ουτοπία και αφήνονται στην τύχη των άλλων, αφήνονται δηλαδή στην ευκολία της παραίτησης, της τεμπελιάς, του παραπόνου και της ανώφελης επιβίωσης που ξεχειλίζει από τη σύγχρονη δυτική μας κουλτούρα.

Πιέσου και δημιούργησε τη ζωή σου. Σπάσε τα δεσμά της άνεσης. Συνειδητοποίησε ότι οι σκέψεις σου, ο λόγος σου και τα χέρια σου είναι το πολυτιμότερο εργαλείο. Και δώσε χώρο στον χρόνο. Μη βιάζεσαι. Ο Χρόνος είναι βασικό συστατικό της εξέλιξης, ο Χρόνος βυθίζει τη σαπισμένη, νεκρή σάρκα στην ανυπαρξία αλλά ο Χρόνος πλάθει και διαμάντια. Αποφάσισε τι θα κάνει αυτός με εσένα.

Οικογένεια, φίλοι, σύντροφος: Ποιοι μένουν και ποιοι φεύγουν;

Αυτή τη στιγμή που διαβάζεις η ίδια μας η φυσική ύπαρξη εξαρτάται από άλλους ανθρώπους που ίσως να μη γνωρίσουμε ποτέ, είτε γιατί πρόκειται για έναν παραγωγό μαρουλιού από την Κίνα, είτε γιατί πρόκειται για έναν προπάππου σου που χάρη σε μια ηρωική του ενέργεια επιβίωσε και σήμερα ζεις ως ο καρπός του. Αυτή είναι μια περιγραφή της φυσικής αλληλεξάρτησης των ανθρώπων.

Υπάρχει φυσικά και η συναισθηματική αλληλεξάρτηση των ανθρώπων. Πρόκειται για την οικογένεια, τους φίλους,  την / τον σύντροφο. Λένε ότι η ευτυχία αρχίζει από μέσα μας. Σύμφωνοι, εφόσον είσαι ερημίτης. Δυστυχώς όλοι μας σήμερα που μετέχουμε της κοινωνίας δεν βρισκόμαστε σε τέτοιο πνευματικό επίπεδο. Η ανάγκη μας για επαφή με συνανθρώπους είναι τόσο υπαρκτή όσο δέκα τόνοι ατσάλι. Αφού η ζωή μας είναι ένα σύμπλεγμα σχέσεων με άλλες και άλλους τότε πρέπει να αναγνωρίσουμε τη συμβολή του κοινωνικού μας περίγυρου στη διαμόρφωση του ίδιου μας του εαυτού. Όποιος σήμερα αυτοαποκαλείται ανεξάρτητος και ελεύθερος σίγουρα θα πρέπει να ξαναμελετήσει τη σημασία των ανωτέρω εννοιών. Οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν καθημερινά έχουν άμεση σχέση με την εξέλιξή σου ή την παρακμή σου. Όσο περισσότεροι άνθρωποι σε περιτριγυρίζουν, τόσο περισσότερες οι επιρροές και κατ΄επέκταση τόσο λιγότερο ελεγχόμενες από εσένα. Η μη ελεγχόμενη συναναστροφή με υπερβολικά πολλούς ανθρώπους σίγουρα θα οδηγήσει στη μετάλλαξή σου από ένα αγνό ανθρώπινο ον σε ένα ον που ρομποτικά τηρεί όλες εκείνες τις απαραίτητες συνήθειες και τρόπο σκέψης για να ταιριάζει στις περιγραφές των άλλων. Αυτό εύκολα θα το παρατηρήσεις στους δημοφιλείς της εκάστοτε κλίκας.  Ίσως τελικά να έχει μια βάση το «λίγοι και καλοί». Αυτό αναστρέφεται εάν γνωρίζεις τι θες από τους άλλους. Μπορείς να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να επιλέγει συνειδητά το περιβάλλον του αλλά συνήθως πέφτουμε στο παρακάτω σφάλμα.

Γνωρίζουμε πως κάθε άνθρωπος παίζει κάποιο ρόλο στη ζωή μας. Αλλά το τεράστιο σφάλμα μας είναι η παθητικότητα χάρη στην οποία άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και εμείς αναρωτιόμαστε ακόμη για το ρόλο τους. Δεν κατανοούμε ότι τους ρόλους των άλλων ανθρώπων στη ζωή μας τους καθορίζουμε συνειδητά εμείς! Αντ΄αυτού προτιμούμε μια ανούσια χαλαρότητα κατά την οποία διάφοροι βρίσκουν πάτημα και καβαλάν την καθημερινότητά μας ή μάλλον εμάς τους ίδιους και χειρίζονται έτσι τον εαυτό μας και παίζουν με το μέλλον μας. Πολλές φορές, εμείς ίσως να είμαστε εκείνοι που καβαλάμε τους άλλους, το έχω κάνει και ζητώ συγχώρεση. Και εσύ το έχεις κάνει, το ξέρεις. Και μάλλον κάποιος αυτή τη στιγμή το κάνει με τη ζωή σου. Αρκετά με τη χαλαρότητα λοιπόν. Οφείλουμε να γνωρίζουμε κάθε μας επαφή πως επηρεάζει εμάς και κάθε τόσο να κρίνουμε τη θετικότητα ή αρνητικότητα της.

Πως το κάνουμε αυτό;

Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Κοιτώντας στα μάτια των ανθρώπων τα βλέπεις όλα αν είσαι αλάνι. Κάποιοι σε κοιτούν σαν χρυσωρυχείο, εσύ δελεάζεσαι γιατί ο χρυσός έχει αξία αλλά μόνον αφού ξεριζωθεί από τα σπλάχνα της γης και εξαναγκαστεί στην επιθυμητή μορφή! Άλλοι σε κοιτούν με περιέργεια, η οποία συνήθως κρατά μέχρι να απομυθοποιηθείς, γιατί μη ξεχνάς πως οι περισσότεροι βλέπουν στους άλλους ιδανικά είδωλα έως ότου εκείνα καταρρεύσουν και η αληθινή μας, ατελής φύση φανερωθεί. Κάποιοι λίγοι σε κοιτούν και ξέρεις ότι κοιτούν βαθιά μέσα σου, κοιτούν τον πραγματικό σου εαυτό. Είναι οι άνθρωποι μπροστά στους οποίους δε χρειάζεται να φοράς το κοινωνικό σου προσωπείο. Είναι οι άνθρωποι μπροστά στους οποίους πρέπει  να είσαι όπως είσαι μπροστά στον καθρέφτη. Εάν αυτοί χαίρονται να είναι γύρω σου και ταΐζουν κάθε ημέρα την εσωτερική σου φωτιά, τότε οφείλεις να προσπαθήσεις να τους κρατήσεις τριγύρω σου.

Ένας άλλος τρόπος είναι η κρίση. Από τη στιγμή που θα ξυπνήσεις αύριο το πρωί τα πρόσωπα που θα συναντήσεις, τα οποία θα είναι τα συνήθη πρόσωπα της ζωής σου ίσως, κρίνε τα. Ψυχρά και αντικειμενικά. Πως φέρονται στον εαυτό τους, σε τρίτους, σε εσένα; Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό ρόλο στη ζωή σου. Προσπάθησε να διαχωρίσεις και να αντιληφθείς τον εκάστοτε ρόλο. Για παράδειγμα, κάποιος φίλος δίνει αφορμές για βαθυστόχαστες εξελικτικές συζητήσεις. Κάποιος άλλος ίσως όχι τόσο, αλλά σε κάνει να χαίρεσαι. Ένας τρίτος ίσως απλά είναι εκεί για κάποιο παρελθοντικό λόγο αλλά τώρα είναι ίσως λίγο ενοχλητικός. Όλα παίζουν, προσπάθησε να δεις ποιος είναι τι. Προσωπικά ενώ έχω αρκετούς φίλους, κανείς δε μοιάζει με τον άλλον και εγώ δε μοιάζω με αυτούς / αυτές. Έχουμε όμως κοινά πεδία και η παρέα μαζί τους έχει πλάκα και Ουσία.  Φίλοι που σε κάνουν να λυπάσαι με τις κακίες τους, τα «αστεία» τους ή τα κόμπλεξ τους δεν έχουν θέση στο περιβάλλον σου, εκτός και αν σου αρέσει να σε κακομεταχειρίζονται. Τα ίδια ισχύουν για τις ερωτικές σχέσεις σαφώς. Απλώς σε εντονότερο βαθμό. Για αυτό εκεί τα λάθη πληρώνονται πιο ακριβά συνήθως.

Οι άνθρωποι λοιπόν έρχονται και φεύγουν από τις ζωές μας. Αυτό το ξέρουμε καλά. Εκείνο που αρκετοί από εμάς δεν κατανοούμε τόσο εύκολα είναι ότι εμείς πρέπει να έχουμε απόλυτη συνείδηση πάνω στο ποιος εισέρχεται και ποιος εξέρχεται από τις ζωές μας αλλά και γιατί. Είναι κρίμα και υποτιμητικό να δέχεσαι άκριτα ή έστω με ελαφρά κριτήρια τον καθένα που είναι θύμα του εγωισμού του και το μόνο που ζητά είναι «καύσιμα» για να πάει παραπέρα. Σκέψου, δεν είσαι επιχείρηση που απεγνωσμένα ζητά νέους πελάτες, είσαι ένα νησί μαγικό, κρυμμένο από τους συνήθεις προορισμούς και όποιος φτάνει σε εσένα πρέπει να ψάξει καλά και να ξέρει τι θέλει! Κάποιοι από εκείνους που έφυγαν, επιστρέφουν κάποια στιγμή.

Τι γίνεται όταν οι άνθρωποι επιστρέφουν;

Υπάρχουν δύο τρόποι να αποχωρισθούν δύο άνθρωποι. Είτε χωρίς τη θέλησή τους, είτε με τη θέληση ενός ή και των δύο. Στην πρώτη περίπτωση όταν ο άνθρωπος επιστρέψει τότε ένας από τους δύο ίσως να έχει αλλάξει και αυτό να μην είναι επιθυμητό. Στη δεύτερη περίπτωση όταν υπάρξει επανίδρυση μιας σχέσης, τότε υποχρεωτικά πρέπει ένας από τους δύο ή και οι δύο να έχουν αλλάξει, πρέπει να ξανασυναντηθούν ως νέοι, ξένοι άνθρωποι, γιατί πρέπει να έχουν ξεπεράσει τους λόγους του αρχικού διαχωρισμού. Πρέπει να έχουν εξελιχθεί. Διαφορετικά, μια επανένωση δεν έχει την παραμικρή αξία. Για την ακρίβεια έχει αξία αρνητική.

Λένε «όταν σε πάρει το παρελθόν μη το σηκώσεις, δεν έχει τίποτα νέο να σου πει». Εξαρτάται. Εάν το παρελθόν στο παρόν παραμένει καθυστερημένο, κομπλεξικό και ανούσιο μη το σηκώσεις. Εάν έχει εξελιχθεί σε ένα διαμάντι, τότε φρόντισε να μη χάσεις την κλήση!

Ερωτήσεις

Τα βράδια τι σκέφτεσαι; Κοιτάς ποτέ στον ουρανό;

Την αυγή πηδάς απ΄το κρεββάτι ή σέρνεσαι μακριά απ΄αυτό; 

Βαριέσαι; Κάνεις κάτι για αυτό; Γνωρίζεις ότι όλα είναι στο μυαλό;

Όταν πέφτεις σηκώνεσαι ή κατά βάθος λατρεύεις τη γεύση της λάσπης;

Αφήνεσαι στην τύχη ή είσαι καρπός της δικής σου στάχτης;

Είναι η Ζωή άδικη ή πάσχουν όλες σου οι πράξεις;

Τα λόγια συμβαδίζουν με τα έργα; Απ΄τα μάτια σου αναβλύζει θαλπωρή;

Τα έργα σου χτυπούν βίαια και ανεπανόρθωτα την παρακμή

ή με δάφνες την υποδέχονται ως βασίλισσα μελλοντική;

Οι σκέψεις σου σου ανήκουν ή εντός της διαστροφής τους θύμα έπεσες; 

Την καρδιά σου άραγε ακούς ή πριν την ώρα σου γέρασες; 

Θυμάσαι ρε την τελευταία φορά που σαν παιδί έπαιξες;

Το Θαύμα της Ύπαρξής σου δικαιώνεται από την τέλεση της συνειδητής Ζωής;

Ο Χειροτέχνης

Αγγίζω το άμορφο σύμπλεγμα πηλού,
μέρη του είναι σκληρά και ψαθυρά,
άλλα εύπλαστα, ελαστικά.
Η σκληρότητα είναι ανάλογη
του ανεκμετάλλευτου χρόνου,
που προκλήθηκε από τεμπελιά παράλογη
και βάρη που κατείχα επ΄ώμου.
Λίγο ακόμη και θα έπρεπε να τον πετάξω
και δεν υπάρχει τρόπος καινούριο ν΄αγοράσω.
Αφήνω αποτύπωμα, του χαρίζω νου.

Ασκώ πίεση δια μέσου των δακτύλων 
σε νέες μορφές τον εξαναγκάζω,
την ίδια του τη φύση σε αλλαγές προστάζω.
Η μάχη που κάνω θυμίζει εκείνη για το Ίλιον.
Τα χρώματα φροντίζω να είναι αγνά,
δίχως άσκοπες εναλλαγές και τα λοιπά.
Αυτό που του πρέπει είναι αρμονία,
μία ατέρμονη πάλη προς την ισορροπία. 
Η συμμετρία του να θυμίζει ουτοπία
και η ατέλεια να επαληθεύει την ολοκληρία.

Το κόσμημα που έπλασα ποτέ μου δε θα ψήσω,
γιατί γνωρίζω αύριο θα το επαναδομήσω,
σε κάτι λίγο πιο πλήρες και μεστό,
την πείρα του σίγουρα θα χρειαστώ.
Τα ξένα σώματα μέσα του λύουν τη μονοτονία,
και πάντα θα θυμίζουν την παρελθοντική πορεία,
η οποία γεμάτη είναι μαθήματα κι ωραίες αναμνήσεις
κι έτσι ως έναν νέο άνθρωπο θα με ξαναζήσεις.
Τελικά, εγώ είμαι ο χειροτέχνης, εγώ και ο πηλός.
Το κόσμημα που πλάθεται λέγετ' Εαυτός.

Παλαιστίνη: Ο αγαπημένος σάκος του μποξ του Κεφαλαίου. / Palestine: Capital's favourite punching bag.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι Παλαιστίνιοι, έχουν να διδάξουν κάτι σε εμάς τους υπόλοιπους. Τους φλώρους Ευρωπαίους δεύτερης κατηγορίας (Έλληνες, Ισπανοί, Ιταλοί, Πορτογάλοι) και τους υπνοβάτες Αμερικανούς.

Υπό συνθήκες γενοκτονίας, πείνας, ανεργίας, οικονομικού αποκλεισμού και ξεριζωμού, αυτοί οι άνθρωποι αρνούνται πεισματικά να εξαφανισθούν από το πρόσωπο της γης. Ένας δάκτυλος με χρυσά κοσμήματα, βουτηγμένα στο αίμα, τους δείχνει τα Τάρταρα και τους φωνάζει με λύσσα "Εξαφανιστείτε, βουτήξτε στο τίποτα και μείνετε για πάντα εκεί!" Εκείνοι, γεμάτοι πληγές, δάκρυα και ένα βλέμμα που ξεχειλίζει δυνητικότητα απαντούν "Όχι, ανήκουμε στη γη μας, την Παλαιστίνη, εδώ γεννηθήκαμε, εδώ θα γεννηθούν τα παιδιά μας, σε τούτο το χώμα θα θάψουμε τους γονείς μας!"

Και το φρενήρες Κεφάλαιο, με τη μορφή ενός ναζιστικού, σιωνιστικού, ιμπεριαλιστικού κράτους, κάνει χρήση όλων του των όπλων για να φέρει εις πέρας την αρχική του δήλωση. Βόμβες, αεροπλάνα, υποκινούμενες άμυαλες μάζες, ψηφιακά δολάρια από τους πλούσιους συγγενείς τους στις ΗΠΑ και μια ανήθικη μιντιοκρατία προκαλούν σφαγές παιδιών, ανώφελη επιβίωση, πολλαπλές Τραγωδίες και εκ νέου υποσχέσεις αίματος.

Μα η Παλαιστίνη είναι η παλαίστρα των ηρώων. Λες και ο Ηρωισμός ταξιδεύει στον Χώρο και τον Χρόνο. Ταξιδεύει στο στενό των Θερμοπυλών ενάντια σε φοβισμένους δούλους και έναν θεό-βασιλιά, στη Βαστίλη αηδιασμένος από τη Μοναρχία, στον Γράμμο ενάντια σε βόμβες ναπάλμ, στη Γουινέα και τις άλλες αφρικανικές χώρες ενάντια στους άπληστους Ευρωπαίους, στις ΗΠΑ τάχθηκε ενάντια στον ρατσισμό προς τους αφροαμερικανούς,  στην Ιρλανδία ως μέλος του ΙΡΑ, στο Θιβέτ ως αυτοπυρπολημένος μοναχός και τελικά ταξίδευσε στην Παλαιστίνη για να τα βάλει με το Θάνατο.

Οι εναπομείνασες "ελεύθερες" παλαιστινιακές περιοχές θυμίζουν ένα άχαρο μαντρί. Οι εκεί ελεύθεροι σχεδόν ασφυκτιούν λόγω της συγκέντρωσής τους σε λίγα στρέμματα γης, περιτριγυρισμένοι από τείχη. Φυλακή η ελευθερία τους, με τον κίνδυνο του λοιμού πάντα παρών. Από το σπίτι στο σχολείο και από τη δουλειά στην αγορά συναντούν μπλόκα Ισραηλινών φαντάρων χωρίς ποτέ να είναι σίγουροι για το τι τους περιμένει εκεί. Επίσης, μπορεί να ξυπνήσουν μία μέρα και το χωριό τους ή η γειτονιά τους να έχει καταληφθεί πλήρως από τα ξένα στρατεύματα και να τελούν υπό κατ ΄οίκον περιορισμό, αυτό μπορεί να διαρκέσει αρκετό καιρό. Ακόμη, ίσως ένα τείχος να τους χωρίζει από τα κτήματά τους και στρατιώτες να σημαδεύουν τις αγρότισσες σε περίπτωση που αυτές απλώσουν χέρι στους ελαιώνες τους . Θεωρώ ανούσιο να αναφερθώ στους κατά βούληση βομβαρδισμούς και επιχειρήσεις εξόντωσής τους.

Μα όταν μελετήσεις πέρα από τη φρίκη και την λαϊκή τους τραγωδία θα λάβεις το πιο σπουδαίο μάθημα απ΄όλα.

Θα τους δεις να κάνουν μια ζωή αξιοπρεπέστατη. Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν κάθε ανάσα που παίρνουν και κάθε χτύπο της καρδιάς τους. Η θέλησή τους για ζωή είναι τόσο ακέραια και επιβλητική που προκαλεί σπασμωδικές αντιδράσεις στους κλέφτες της γης τους.

Ε λοιπόν, φαινόμαστε πολύ λίγοι μπροστά σε αυτούς τους γίγαντες. Ήρθε ο καιρός να τους μοιάσουμε, ήρθε η στιγμή πρότυπό μας να γίνει αυτός ο υπέροχος λαός. Εμείς ηττηθήκαμε από το χρέος, την αποξένωση, τον αναδελφισμό, τη μαλθακότητα, τις τράπεζες και τις υπογραφές. Αυτοί, κάθε μέρα, νικούν απέναντι στο ατσάλι, το μπαρούτι, την προπαγάνδα και τη μυρωδιά του φρέσκου αίματος των δικών τους ανθρώπων.

Ζήτω η Παλαιστίνη.

These people, Palestinians, have something to teach to the rest of us lame Europeans of second class (Greeks, Spanish people, Italians, the Portuguese) and the sleepwalker Americans.

Under circumstances of genocide, famine, unemployment, financial exclusion and uprooting, these people stubbornly refuse to disappear off the face of the earth. An intruder with gold jewellery, dipped in blood, shows them the way to Tartarus and screams with rage “Disappear, plunge into nothing and stay there forever!” They, themselves, covered in wounds, tears and a look overflowing with potential, reply: “No, we belong to our land, Palestine. This is where we were born, this is where our children will be born and in this land we will bury our parents!”

Meanwhile, the frenetic Capital, in the form of a Nazi, Zionist, Imperialist state, is making use of all its weapons to carry out its initial statement. Bombs, airplanes, motivated brainless masses, digital dollars from their rich relatives in the USA and an immoral prevalence of the media cause children massacres, futile survival, multiple Tragedies and renewed blood promises.

However, Palestine is the palaestra of heroes. As if Heroism travels in Space and Time. It travels in the narrow pass of Thermopylae against frightened slaves and a god-king, in Bastille disgusted by the Monarchy, in Gramos against napalm bombs, in Guinea and the other African countries against the greedy Europeans. In the USA it stood against racism towards African Americans, in Ireland as a member of IRA, in Tibet as a self-immolated monk and eventually it travelled in Palestine to fight against Death.

The remaining “free” Palestinian territories remind us of a clumsy corral. Those who are free there, almost suffocate due to their concentration in few acres of land, surrounded by walls, forming either their prison or freedom and with the risk of pestilence always present. From their house to the school and from their place of work to the market, they encounter roadblocks of Israeli soldiers without ever be certain of what awaits them there. They may also wake up one day and realize that their village or their neighbourhood is thoroughly under siege by foreign troops and are therefore forced to act under house arrest. This could last for a long time. A wall might also separate them from their land and soldiers are possible to aim women farmers in case they lay their hands on their olive groves. I consider it meaningless to refer to bombings at will and to operations for their extermination.

But when you study beyond the horror and their folksy tragedy, you will acquire the greatest lesson of all.

You will see them lead a dignified life. These people deserve every breath they take and every beat of their heart. Their will for life is so intact and imposing that creates spasmodic reactions to the thieves of their land.

Therefore, we seem very small compared to these giants. The time and the moment has come for us to look alike them and make this wonderful nation our model. We have been defeated by debt, alienation, nonchalance, self-indulgence, banks and signatures. They, every day, win a battle against steel, gunpowder, propaganda and the smell of fresh blood coming from their own people.

Long live Palestine!



*Special thanks to Fotini Ntola for the English translation.

Η Αυτοκριτική στις ερωτικές σχέσεις.

Αυτοκριτική.

Πρόκειται για μια έννοια σπάνια. Ένα υπό εξαφάνιση χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Σε μία σχέση, φιλική και ερωτική όλα είναι απόρροια πράξεων που προέρχονται από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Τούτο, σπάνια το σκεφτόμαστε κατά τη διάρκεια μιας ρήξης. Σπάνια σκεφτόμαστε την ευθύνη των δικών μας πράξεων. Αποτυγχάνουμε στο να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας. Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες τι είπες; Που πρόσεξες τη γλώσσα του σώματός σου; Που είδες το βλέμμα σου; Αναρρωτήθηκες ποτέ "Θα συνέχιζα να θεωρώ τον εαυτό μου νοήμων εάν με παρατηρούσα σε τρίτο πρόσωπο;"

Ξαφνικά, νομίζουμε, μια σχέση έσπασε. Είσαι σίγουρος για το "ξαφνικά"; Είσαι σίγουρος ότι για ένα διάστημα πριν το συμβάν εσύ φερόσουν ώριμα και σωστά; Ή μήπως απλά δεν είχες την ωριμότητα να παρατηρήσεις τον εαυτό σου να παραφέρεται; 

Πρέπει, επομένως, να κάνουμε μια βασική ερώτηση. Από που πηγάζει η ανικανότητά μας να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας; 

Πολλές οι πηγές, μια η εκβολή.

Αρχικά, πρέπει να αποδεχθούμε ότι μεγαλώνουμε με συγκεκριμένο τρόπο, εντός μιας συγκεκριμένης κουλτούρας. Θέλοντας και μη γινόμαστε πομποί κόμπλεξ και συναισθηματικών δυσλειτουργιών που προέρχονται από τους ανθρώπους που μας τα δίδαξαν άθελά τους ή από τα εξωτερικά ερεθίσματα του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε. Για παράδειγμα, στη σύγχρονη δυτική μας κουλτούρα η εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων θεωρείται κάτι άπιαστο. Μας το θυμίζουν συνέχεια αυτό οι σειρές, οι ταινίες και οι διαφημίσεις. Δε σκεφτόμαστε όμως πως δίχως έριδες και απιστία, τις ταινίες και τις σειρές δε θα τις έβλεπε κανείς, ενώ οι διαφημίσεις δε θα κολλούσαν στα κεφάλια μας. Την πατάμε λοιπόν και εμείς, όπως οι γιαγιάδες μας όταν έβλεπαν τη "βγαλμένη από τη ζωή" Λάμψη! Θεωρούμε πως για να έχει νόημα η ζωή μας, απαιτούνται ίντριγκες, έριδες και απιστία. Θέλουμε να νομίζουμε πως η ζωή μας είναι κάποιου είδους "Truman Show". Θέλουμε να δραματοποιούμε το κάθε τι. Φυσικά, όλα αυτά συμβαίνουν στη σφαίρα του υποσυνειδήτου. Όλα τα παραπάνω υποστηρίζονται από τις πραγματικές ιστορίες έλλειψης επικοινωνίας που ακούμε καθημερινά γύρω μας.

Όσο λοιπόν εμείς φροντίζουμε να παρατηρούμε τον γύρω κόσμο και προσπαθούμε να του ταιριάξουμε, ξεχνάμε πως είναι να παρατηρούμε τον εαυτό μας. Μάλιστα, αρκετοί από εμάς αναπτύσσουμε μηχανισμούς άμυνας ενάντια σε τούτη την παρατήρηση. Όταν κάποιος φίλος ή εχθρός μας πετά στα μούτρα έναν καθρέφτη της ψυχής μας, εμείς αμέσως αμυνόμαστε. Θυμός, νεύρα και άμεση προσβολή είναι τα όπλα μας. Όταν αυτή η "επίθεση" περάσει, κοιτάμε να φτιάξουμε ψηλότερα τείχη, αντί να αναλογιστούμε τους λόγους της διαμάχης. Και πάει λέγοντας. 

Με λίγα λόγια, αποτυγχάνουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας γιατί βαθιά μέσα μας υπάρχουν διαφόρων ειδών κόμπλεξ τα οποία είναι κομμάτι του εαυτού μας, τον οποίο εαυτό προστατεύουμε συνεχώς. Δηλαδή, δεν θέλουμε να κάνουμε αυτοπαρατήρηση γιατί ξέρουμε τι θα βρούμε μέσα μας. Είμαστε συναισθηματικώς κακομαθημένοι.

Ένας άλλος λόγος αποτυχίας της αυτοπαρατήρησης είναι η συνήθεια. Όταν συνηθίζουμε τον φίλο ή το σύντροφο αρχίζουμε να έχουμε τάσεις φυγής από αυτόν / αυτή. Το πως γίνεται αυτό και πως αποτρέπεται είναι θέμα άλλης κουβέντας. Όταν συνηθίσουμε κάποιον, τον θεωρούμε δεδομένο. Δεν επιδιώκουμε την Αγάπη, την υποστήριξη, το σεβασμό, την Ένωση. Επιδιώκουμε τη διαφοροποίηση, τη διαμάχη. Έχουμε χορτάσει. Αυτό είναι ένα κακό που αντιμετωπίζεται, αλλά συνήθως το συνειδητοποιούμε αφού έχει εκφραστεί πλήρως. 

Τελικά, προστατεύουμε τα κόμπλεξ μας σαν ό,τι πολυτιμότερο έχουμε και ταυτόχρονα φροντίζουμε να εκφράζουμε τα κόμπλεξ αυτά στα άτομα που νομίζουμε ότι έχουν υποχρέωση να τα αντέξουν. Μέγα λάθος. Κανείς δεν έχει υποχρέωση να αποδεχθεί τα κόμπλεξ μας, ούτε καν εμείς. Αντιθέτως, έχουμε υποχρέωση να ξεράσουμε τα άρρωστα κομμάτια της ψυχοσύνθεσης μας και να δοθούμε στον σύντροφο ή φίλο όσο το δυνατόν πιο αγνοί και θετικά προδιατεθειμένοι.

Άλλωστε, αυτό σημαίνει Ένωση. Να φροντίζεις και να εξελίσσεις συνεχώς τον εαυτό σου με σκοπό να προκαλέσεις όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα στη μετάδοση της Αγάπης, του Πάθους και του Έρωτα. 

Κάτι σημαντικό. Άλλο η Αυτοκριτική και άλλο το αυτομαστίγωμα. Ορισμένες φορές τα όρια μεταξύ των δύο εννοιών είναι ασαφή. Χρειάζεται μεγάλη κριτική ικανότητα για να τα διαχωρίσουμε επιτυχώς. Επίσης, όπως είπα στην αρχή, όλα είναι απόρροια και των δυο πλευρών. 

Αυτό είναι το προϊόν της δικής μου Αυτοκριτικής, ελπίζω να βοηθήσει και εσάς!

A few seconds of stress for a day of plenitude? / Λίγα δευτερόλεπτα άγχους για μία ημέρα πληρότητας;

Theoretically, the answer is just so clear. Someone would even call it a “silly question”. True, a silly question we fail to answer daily. I'll explain myself immediately.

There are specific habits and daily little tasks that can help every person experience a day’s end happily and with a sense of productivity and fullness too. It is that special moment, when meaningfulness and happiness merge into Eudaimonia. What else would one ask for besides being respectful of her or his self and experiencing a sweet night’s sleep?

Working-out, meditating, healthy eating and practicing kindness are a few tasks that would get our welfare up and running. Such habits are usually orbiting our heads as ideas but not everyone can simply turn ideas into sweat, action or generally something that takes place out of the “comfort zone”. And that’s the key in the whole situation.

How to manage getting in and out of our comfort zone?

But before experiencing that, one has to be able to dare. Dare to get out of your comfort zone. It has to happen in order to achieve progress.

Not having the ability to manage your exodus while exiting can lead to extreme stress and thus getting imprisoned in that zone for a long, long time.

Personally, I have experienced two ways to successfully break through the comfortable, flabby prison.

First, accept that you will experience about a minute of major unwillingness and negativity. After that minute passes by, I usually forget my previous negative thoughts on my task and a new productive program is installed in my brain.

So, accept it. Actually, not just accept it. Need it. You just keep pushing forward and the only way that feeling can go is away from you. Every single time you do that you will be less and less unwilling to move on, until that negativity dies out.

Secondly, expand the comfort zone! How is this supposed to happen? By turning the task into a habit. That is when you feel more than eager to act and there are no tiny voices in your head shouting excuses.

So, next time you ask yourself the question expressed in the title of the article make sure to give the correct, extremely simple answer. Jump straight into the fight and make sure to get a little more space for your comfort zone to expand.

Then, you win! Congratulations!

Λίγα δευτερόλεπτα άγχους ή μία ημέρα πληρότητας; 

Θεωρητικά, η απάντηση είναι τόσο απλή. Κάποιος θα θεωρούσε την ερώτηση χαζή. Ακριβώς, μια χαζή ερώτηση στην οποία οι περισσότεροι άνθρωποι αποτυγχάνουν να απαντήσουν, καθημερινά. Θα εξηγηθώ αμέσως.

Υπάρχουν συγκεκριμένες συνήθειες ή καθημερινοί μικροί στόχοι που μπορούν να βοηθήσουν κάθε άνθρωπο να βιώσει το τέλος κάθε ημέρας με χαρά και μια αίσθηση πληρότητας. Είναι εκείνη η ιδιαίτερη στιγμή όπου η χαρά και η ουσία συγχωνεύονται στην έννοια της Ευδαιμονίας. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από τον σεβασμό προς τον εαυτό του και έναν γλυκό βραδινό ύπνο;
Η εκγύμναση του σώματος, ο διαλογισμός, η υγιεινή διατροφή και η εξάσκηση της καλοσύνης είναι μερικές πράξεις που μπορούν να ενδυναμώσουν και να θωρακίσουν την ευημερία μας. Αυτές και άλλες τέτοιες συνήθειες συνήθως βρίσκονται σε τροχία γύρω από το κεφάλι μας ως ιδέες αλλά λίγοι είναι αυτοί που έχουν την ικανότητα να μετατρέψουν τις ιδέες σε ιδρώτα, πράξη και γενικότερα σε κάτι το οποίο συνήθως γίνεται έξω από τη «ζώνη άνεσής» μας. Αυτό είναι το κλειδί σε όλη την υπόθεση.

Πως να εξασφαλήσω την επιτυχή είσοδο και έξοδό μου από τη ζώνη άνεσής μου; 

Αλλά πρωτού καν γίνει αυτό, πρέπει να τολμήσω την έξοδο από αυτή τη ζώνη, διαφορετικά δε θα υπάρξει ποτέ πρόοδος.

Επίσης, το να πραγματοποιήσεις έξοδο ενώ δεν έχεις την ικανότητα να το ελέγξεις όλο αυτό, μπορεί να προκαλέσει τεράστια επίπεδα άγχους και ίσως ακόμη και να σε κρατήσει στη ζώνη για πολύ καιρό. 

Προσωπικά, έχω βιώσει δύο τρόπους ώστε να αποδράω από την άνετη, πλαδαρή φυλακή.

Αρχικά, δέξου ότι θα βιώσεις έντονη απροθυμία και αρνητικότητα προς τον στόχο σου για περίπου ένα λεπτό. Συνήθως, όταν περνά αυτό το λεπτό έχω ήδη ξεχάσει τις αρνητικές μου σκέψεις και ένα νέο πρόγραμμα έχει ήδη εγκατασταθεί στον εγκέφαλό μου που με βοηθά να εκπληρώσω τον στόχο.

Επομένως, δέξου το. Για την ακρίβεια, όχι απλά να το δεχθείς αλλά να νιώσεις την ανάγκη να βιώσεις αυτό το αρνητικό συναίσθημα. Να επιτεθείς κατά μέτωπο σε αυτήν την αρνητικότητα έως ότου αρχίσει να αποχωρεί. Κάθε φορά θα νιώθεις όλο και λιγότερο απρόθυμος να ολοκληρώσεις τον στόχο σου μέχρι που μία μέρα δε θα υπάρχει ίχνος αυτής της αρνητικότητας.

Ο δεύτερος τρόπος είναι να επεκτείνεις την ζώνη άνεσής σου! Πώς θα γίνει κάτι τέτοιο; Μετατρέποντας τον στόχο σε καθημερινή συνήθεια. Τότε θα νιώθεις πιο πρόθυμος από ποτέ να δράσεις και οι μικρές φωνές στο μυαλό σου που κραυγάζουν δικαιολογίες θα πάψουν.

Άρα, την επόμενη φορά που θα αναρρωτηθείς την ερώτηση του τίτλου να είσαι σίγουρος ότι θα δώσεις την σωστή και πολύ απλή απάντηση. Όρμα στην μάχη και σιγουρέψου ότι θα γυρίσεις με λίγο περισσότερο χώρο για τη ζώνη άνεσής σου!