Ο "άστεγος"

Βράδυ, γύρω στις 4 τα ξημερώματα, ανηφόριζα τον μικρό δρόμο πίσω από το Αρχαίο Ωδείο, στην Πάτρα, για να πάω σπίτι μου. Απολάμβανα, καθώς περπατούσα, την ουράνια θέα, όση επιβίωνε ενάντια στη φωτορύπανση της μεγαλούπολης. Με την άκρη του ματιού μου, βλέπω έναν άνθρωπο να ξεπετάγεται από τη γωνία του Ωδείου και να πλησιάζει. Άμεσα σπεύδω να τον παρατηρήσω για να δω με τι έχω να κάνω. Χαλάρωσα καθώς η ενδυμασία του έμοιαζε με αστέγου και αυτοί οι άνθρωποι είναι αγνοί τις περισσότερες φορές. Ήταν γύρω στα εξήντα. Επίσης, κατάλαβα τι ήθελε πριν καν μου μιλήσει, μου το΄πε το βλέμμα του. Ήθελε βοήθεια. Δίπλα του δύο τεράστιοι σάκοι και πολλές σακούλες με ρούχα. Με ύφος αγανακτισμένο και σα να περίμενε την άρνησή μου μου λέει «Ρε παλικάρι μπορείς να με βοηθήσεις, πηγαίνω προς τα πάνω..» Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ερώτησή του κρατούσα στα χέρια μου όλες τις σακούλες και τον έναν σάκο και του λέω να ξεκινήσουμε. Η αγανάκτησή του ξεχείλιζε και ήθελα να τον βοηθήσω και ήμουν σίγουρος ότι θα άκουγα μια – δυο ενδιαφέρουσες κουβέντες.  Με ρωτάει το όνομά μου, του το λέω. Και τότε ρωτάω το δικό του. «Τι να το κάνεις το όνομά μου, καλό μου παιδί. Ένας άνθρωπος είμαι.» Καθώς ανηφορίζαμε, όσο μιλούσε ή μάλλον λαλούσε κάπου μεταξύ της ομιλίας και της κραυγής, εγώ τον παρατηρούσα κοφτά. Δεν έμοιαζε άστεγος, όσο τον κοιτούσα μου έμοιαζε σαν χαμένος, σα να μην είχε συνηθίσει την κοινωνία ή την πόλη. «Περπατάω από την Αγία Σοφία, ένας πούστης δεν δέχθηκε να με βοηθήσει, να με βάλει στο αμάξι του, γαμώ τα σπίτια τους, και για τους περισσότερους είμαι στο δρόμο τους.» Του είπα ότι σα λαός χάνουμε την αλληλεγγύη μας και το φιλότιμο, ειδικά στις μεγάλες πόλεις. Συμφώνησε και συνέχισε «Εγώ αν είχα αυτοκίνητο, όχι μέχρι την Αρόη, μέχρι την Καλαμάτα κάτω θα τους πήγαινα τους βρωμιάρηδες. Δε σε βοηθάνε ρε, να σε δούνε να πεθαίνεις κάτω, δε θα σε βοηθήσουν!» Μέχρι τότε είχα συνειδητοποιήσει ότι περισσότερο ήθελε να μιλήσει, παρά να ακούσει, οπότε τον άφηνα να εκφραστεί ενώ προχωρούσαμε παρέα. «Μιλούσα τις προάλλες με έναν πιτσιρικά, στην ηλικία σου πρέπει να ήταν και μου είπε πως οι περισσότεροι κάνουν πως φοβούνται για να μη σε φορτωθούν. Πρόσεχε, κάνουν πως φοβούνται, δεν φοβούνται!» Δυσκολεύτηκα να συμμεριστώ την άποψη του πιτσιρικά. «Λες και είμαι κανένας δολοφόνος, λες και έχω σκοτώσει άνθρωπο, άμα είχα σκοτώσει άνθρωπο θα ήμουν έξω από τη φυλακή;» Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι είχε ακριβώς την ανάγκη να με πείσει ότι δεν έχει βγει από τη φυλακή. Μου μπήκε κατ΄ευθείαν η πεποίθηση ότι μόλις βγήκε από τη φυλακή, άλλωστε το παρουσιαστικό του, το χαμένο του βλέμμα και οι σακούλες με τα ρούχα μου το μαρτυρούσαν. Δεν αναστατώθηκα, αντιθέτως μου φάνηκε πολύ αστεία η προσπάθειά του να με πείσει για κάτι με τον τρόπο που προτιμούν συνήθως τα μικρά παιδιά. «Έλα μεταξύ μας» του λέω «σήμερα βγήκες από τη φυλακή.» Και μου απαντάει κάπως απογοητευμένος που τον ανακάλυψα «Ε ναι αδερφέ μου». Του λέω «Ό,τι πέρασε, πέρασε, τώρα τραβάς τον δρόμο σου μακριά από εκείνα που σε στείλανε εκεί και μην αφήνεσαι ποτέ στη βοήθεια των άλλων, πάντα να προσπαθείς μόνος και αν έρθει βοήθεια καλώς, αν όχι θα τα βγάλεις πέρα μόνος.» Μου φάνηκε περίεργο που ενώ είχε κάνει φυλακή, ακόμη φαινότανε σα να μην ήξερε τη σκατίλα των άβουλων μαζών. Τότε κάπως ηρέμησε, ρώτησε για εμένα, δίνοντάς μου άλλο όνομα της προτίμησής του, του έλεγα για εμένα. Τότε ένα αυτοκίνητο έφτασε πίσω μας, ένας πιτσιρικάς με την κοπέλα του. Τους σταματά τότε ο τύπος και τους ρώτησε αν μπορούν να τον πάρουν όσο πάνε. Ο πιτσιρικάς μας κοίταγε με ένα βλέμμα αγνής αναποφασιστικότητας, εγώ του έκλεισα το μάτι γέρνοντας το κεφάλι μου προς τον τύπο, δείχνοντάς του ότι ο τύπος είναι εντάξει. Τουλάχιστον σε εμένα. Δέχθηκε και ο τύπος μπήκε με τα πράγματά του στο αμάξι, τότε μου πρόσφεραν και εμένα μια θέση, τους είπα ότι σε δυο δρόμους φτάνω στο σπίτι μου, τους ευχαρίστησα και τους καληνύχτισα. Ο τύπος με ευχαρίστησε εγκάρδια και αυτή τη φορά με αποκάλεσε με το όνομά μου. 

Αυτή η ιστορία μου έδωσε αρκετά μηνύματα ως προς το πως πρέπει να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας. Σαν συνανθρώπους. Όχι σαν ανταγωνιστές, ούτε σαν ιόυς ή μικρόβια. Πολλοί άνθρωποι έχουν αντίληψη και είναι έξυπνοι, παρ΄όλα αυτά είναι τελείως ανίκανοι να εκφράσουν αυτή την εξυπνάδα και την ενέργειά τους γιατί ακριβώς είναι μισάνθρωποι. Και ικανοποιούνται με την κριτική. Ικανοποιούνται με το να ξέρουν και να περιγράφουν την «αλήθεια» αλλά ποτέ μα ποτέ δε θα κάνουν κάτι ουσιώδες γιατί το μυαλό τους και τα χέρια τους είναι παγιδευμένα από τον ελιτισμό τους. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι στην πρώτη συλλογικότητα που θα βρούμε μπροστά μας θα πάμε να συμμετάσχουμε. Τις περισσότερες φορές οι συλλογικότητες αποκτούν τόση ομόνοια που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σαν μονάδα, και μάλιστα μονάδα με τα ανθυγιεινά χαρακτηριστικά του ελιτισμού. Είναι αστείο αλλά και αξιολύπητο. Πρέπει να εμπλακούμε στη Θεραπεία της Κοινωνίας και της Φύσης με θετική προδιάθεση και αυτοσεβασμό. Και όπου βλέπουμε πολλή βλακεία, μακριά. Λίγη βλακεία υπάρχει παντού. Με θετική προδιάθεση, αυτοσεβασμό και συνείδηση, όλα θα πάνε καλά.