Αυτοπειθαρχία, ή την έχεις ή δεν έχεις τίποτα.

Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι στον κόσμο μας. Εκείνοι που έχουν σκατά στο κεφάλι τους, εκείνοι που έχουν ένα κεφάλι γεμάτο δυνητικότητα αλλά τελικά κάνουν ό,τι και οι προηγούμενοι και εκείνοι που έχουν ένα κεφάλι γεμάτο δυνητικότητα  και εκφράζουν αυτή τη δύναμη εξωτερικά, στο περιβάλλον τους. Η μοναδική διαφορά των τρίτων από τους δεύτερους είναι ότι οι τελευταίοι κατέχουν την αρετή της αυτοπειθαρχίας.

Είναι εμφανές ότι οι τελευταίοι αν και λιγοστοί είναι εκείνοι που δημιουργούν  τον κόσμο, δημιουργώντας τον εαυτό τους. Όλοι οι άλλοι είναι θύματα συγκυριών και συνήθως δεν ασκούν την παραμικρή επιρροή στον εαυτό τους. Λυπηρό αλλά πέρα για πέρα αληθές.

Η αυτοπειθαρχία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια συνεχή πρόκληση προς τον εαυτό σου. 

Είναι ο μοναδικός δρόμος προς την έκφραση της προσωπικής Ελευθερίας και τη βίωση  της εσωτερικής Ειρήνης.

Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι είμαστε ό,τι επανειλημμένως πράττουμε, άρα η τελειότητα δεν είναι μια στιγμή αλλά μια συνήθεια. Το ερώτημα είναι πως θα εντάξουμε στη ζωή μας συνήθειες οι οποίες μας εξελίσσουν και μας κάνουν χαρούμενους συνέχεια. Η βασική συναισθηματική διαφορά ανάμεσα στις καλές και τις κακές συνήθειες είναι ότι οι καλές δίνουν μια συνεχή αίσθηση ικανοποίησης, ενώ οι κακές είτε δίνουν τύψεις μετά την ολοκλήρωσή τους, είτε μας μετατρέπουν σε μια κατώτερη έκφραση του εαυτού μας με το πέρασμα του χρόνου.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο μόνος τρόπος να αντικαταστήσουμε τις κακές συνήθειες με καλές είναι η αυτοπειθαρχία. Πως επιτυγχάνουμε την αυτοπειθαρχία;

Δεν υπάρχει εύκολη συνταγή, απλά πέφτεις με τα μούτρα και το κάνεις. Η αυτοπειθαρχία έχει διαφορετικές εκφράσεις ανάλογα με την περίσταση.  Οι περιστάσεις είναι οι παρακάτω:

Α) Βρίσκεσαι μπροστά σε μια πρόκληση από τους φίλους, για παράδειγμα, να επαναλάβεις μια ανούσια συνήθεια. Ή βρίσκεσαι μπροστά σε μια πρόκληση του «προγράμματός» σου να επαναλάβεις μια ανουσιότητα ή να εμπλακείς σε νέες καταστάσεις με ανούσια άτομα. Σε αυτές τις περιπτώσεις η αυτοπειθαρχία εκφράζεται με τη μορφή της ξερής, ψυχρής άρνησης. Είναι δύσκολο μέχρι να το κάνεις, αλλά από εκεί και πέρα θα έχεις μια εσωτερική ικανοποίηση πολύ μεγαλύτερη από την πρόσκαιρη ευχαρίστηση της παρακμιακής πράξης που παραλίγο να κάνεις. Όπου μυρίζεσαι μαλακία και ανουσιότητα, αρνήσου. Οι φίλοι σου θα σε αγαπούν και μετά την άρνησή σου, ενώ θα σε ευχαριστείς που απέφυγες μια χαζή, βλαβερή κατάσταση ή άτομο. Μη ξεχνάς ότι οι ανούσιες ή βλαβερές συνήθειές μας πολλές φορές γυρίζουν όχι μόνο γύρω από πράγματα αλλά και ανθρώπους.

Β) Ενώ έχεις καταφέρει την αποκοπή των βλαβερών συνηθειών, ήρθε η ώρα να κατακτήσεις την ενσωμάτωση των εξελικτικών συνηθειών. Εκεί η αυτοπειθαρχία εκφράζεται ως απόφαση αρχικά και τελικά ως μη επεξεργασία της πράξης σου. Δηλαδή, από τη στιγμή που το αποφασίζεις δεν πρέπει να το ξανασκεφτείς, πρέπει ενστικτωδώς να ξεκινήσεις. Διαφορετικά, εκατοντάδες αρνητικές και ανασταλτικές σκέψεις θα ορμήσουν να κατασπαράξουν τη θετική συνήθεια πάνω στη γέννησή της! Απλά καν΄το. Ξεκίνα.

Γ)  Αυτή ίσως είναι η πιο δύσκολη στιγμή, εδώ χρειάζεται να επαναφέρεις την αυτοπειθαρχία με επιβλητικότητα και εξυπνάδα. Ενώ λοιπόν πράττεις την υγιή, εξελικτική συνήθειά σου, θα έρθει κάποια στιγμή η αμφιβολία και μια τάση για παραίτηση. Συνήθως έρχεται με τη μορφή της κούρασης, της βαρεμάρας, της καταπόνησης. Εκεί το πράγμα αρχίζει και σοβαρεύει. Το μυαλό σου σε κλάσματα του δευτερολέπτου πετάει δικαιολογίες για παραίτηση, άλλες πιθανές εύκολες ασχολίες που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη συνήθειά σου, συναισθήματα του τύπου «δεν είμαι αρκετά καλός, οπότε καλύτερα να σταματήσω» ή «Έλεγα να τρέξω 30’, αλλά και 25’ καλά είναι» και λοιπά. Μου έχει τύχει πολλές φορές, ίσως κάθε φορά, ενώ τρέχω για αρκετή ώρα χωρίς τα πόδια μου να έχουν κουραστεί, χωρίς τα πνευμόνια μου να παραδίδουν και χωρίς η καρδιά μου να πιέζεται, ξαφνικά το μυαλό μου γεμίζει με σκέψεις παραίτησης. Χωρίς κάποιον λόγο, ενώ τρέχω και το σώμα μου ανταπεξέρχεται ικανοποιητικά σε αυτή την πράξη, ο εγκέφαλος αρνείται πεισματικά να την ολοκληρώσει. Εκεί είναι που το τρέχον τεμπέλικο «πρόγραμμα» αρχίζει να βιώνει την ήττα του και τα δίνει όλα για όλα. Εκεί είναι που πρέπει εσύ, ακόμη πιο πεισματικά, να σε πιέσεις να ολοκληρώσεις την πράξη. Κάνε ό,τι χρειαστεί, γίνε ακόμη και ψυχαναγκαστικός αρκεί να πετύχεις τον σκοπό σου. Και να θυμάσαι, ότι όσο πιο συχνά το κάνεις, τόσο μικρότερη θα είναι η αντίσταση του «προγράμματος» μέσα σου και τόσο πιο εύκολα θα σε πείθεις να συνεχίσεις.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η αυτοπειθαρχία είναι στιγμές βούλησης και αποφασιστικότητας, στρατηγικά τοποθετημένες μέσα στις προκλήσεις της ημέρας.

Τώρα ξέρεις, και ας μη γελιόμαστε, πάντα γνωρίζουμε τι μας βοηθά και τι όχι, τι μας εξυπηρετεί και τι όχι, τι μας δίνει ουσιαστική χαρά και τι μας δίνει χαρά κλεμμένη από το αύριο. Και τελικά η αυτοπειθαρχία αποκτιέται πολύ πιο εύκολα από ό,τι νομίζουμε, απλά πολλοί δεν έχουν προσπαθήσει καν και έτσι τη βλέπουν ως μια άπιαστη, απόμακρη ουτοπία και αφήνονται στην τύχη των άλλων, αφήνονται δηλαδή στην ευκολία της παραίτησης, της τεμπελιάς, του παραπόνου και της ανώφελης επιβίωσης που ξεχειλίζει από τη σύγχρονη δυτική μας κουλτούρα.

Πιέσου και δημιούργησε τη ζωή σου. Σπάσε τα δεσμά της άνεσης. Συνειδητοποίησε ότι οι σκέψεις σου, ο λόγος σου και τα χέρια σου είναι το πολυτιμότερο εργαλείο. Και δώσε χώρο στον χρόνο. Μη βιάζεσαι. Ο Χρόνος είναι βασικό συστατικό της εξέλιξης, ο Χρόνος βυθίζει τη σαπισμένη, νεκρή σάρκα στην ανυπαρξία αλλά ο Χρόνος πλάθει και διαμάντια. Αποφάσισε τι θα κάνει αυτός με εσένα.