Παύλο, οι γενναίοι δε μας αναλογούν.

Εντάξει, πάνε δύο χρόνια, το αίμα χύθηκε.
Το αίμα ξεράθηκε, στέγνωσε και ξεπλύθηκε.
Οι πρεζάκηδες του μίσους λάβανε τη δόση.
Οι κυρ-Παντελήδες στο κουφάρι τους εντός
ανακουφισμένοι από του κορμιού την πτώση,
ενώ τα τρωκτικά γράφουνε μανιωδώς.

Εντάξει, μνημεία εγέρθηκαν για να ατιμαστούν,
αποδείξαμε αμέσως ότι οι γενναίοι δεν μας αναλογούν.
Η ιστορική αλήθεια αποκαταστάθηκε σαφώς.
Ο φόρος τιμής αποδόθηκε, σχεδόν παραδοσιακώς.

Κόρη μας κάναμε τη μιζέρια τους,
όπλο στα χέρια μας το μίσος τους,
γουστάρουμε την άγνοια γυμνή,
τους μοιάζουμε και είμαστε περήφανοι.

Η βία είναι μάνα όταν σου κλέβουν τη ζωή,
μα σαν εξελιχθεί σε αυτοσκοπό,
χορεύεις σε ασφυκτικό, αφύσικο ρυθμό
κι ο αφέντης σας γελάει και έχει λόγο σοβαρό.

Στο κοπάδι μέσα όλοι έχουν μυηθεί στην άποψη,
στα αφτιά των έξω φτάνει ως κενότητα
κι όπως είπε ο Λιάκος στη συνέντευξη
"έχουμε πρόβλημα, έχουμε πρόβλημα"

Κοίτα στον καθρέφτη, τώρα κοίτα το βλέμμα σου.
Ψάξε βαθιά. Εστίασε την προσοχή εσωτερικά.
Το πεδίο μάχης βρίσκεται εκεί.
Μαύρες τρύπες και ήλιοι μέσα σου.
Άνθρωποι και συγκυρίες τα σπέρνουν ευκαιριακά.
Ξέθαψε και κράτα ό,τι επιθυμείς εσύ.

- "Τι ψάχνουμε ρε μαλάκα, το σκοτάδι και το μίσος; Φως και αγάπη ψάχνουμε." 
- "Άσε με ρε Παύλο και ΄συ τώρα με τα δικά σου.."