Η παρούσα Βουλή δεν σχηματίζει κυβέρνηση.
Μετά τις εκλογές έχουμε είτε αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ, είτε συγκυβέρνηση γερμανοτσολιάδων του Σύριζα, Νέας Δημοκρατίας, Ποταμιού και ΠΑΣΟΚ.
Πιθανότερα:
Οι Αν.Ελ. εκτός Βουλής.
Χρυσή Αυγή ταβάνι 9%.
ΚΚΕ σταθερά στη φούσκα του.
Λαϊκή Ενότητα (Αντιμνημονιακό Μέτωπο) ταβάνι 12%.
Ρομαντικοποίηση και απομόνωση του αντιμνημονιακού αγώνα, αυτή είναι η βασική τακτική των ευρωλιγούρηδων και ενισχύεται από την απαθή στάση του ΚΚΕ.
Εν μέρει ο φόβος έχει νικήσει, η αυταπάτη της αναίμακτης απελευθέρωσης έχει καταρριφθεί και μεγάλο μέρος του λαού προτιμά τον αργό θάνατο από την αξιοπρέπεια και την ουσιαστική ανάπτυξη που ενδεχομένως πρώτα περνά από τον δρόμο της πείνας και της σύρραξης και φυσικά της ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό. Στην προτίμηση αυτή φυσικά έχει κυρίαρχη θέση η νέα αυταπάτη ότι η Ευρώπη έχει μπει σε τροχιά αλλαγής, με απώλεση της γερμανικής ηγεμονίας και ότι τα πράγματα με κάποιο μεταφυσικό τρόπο θα πάνε καλύτερα. Άρα για ένα διάστημα, είναι δεδομένη και σίγουρη η επικράτηση της τυραννίας των Βρυξελλών.
Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί μια μακρά νέα επικράτηση των παλαιοραγιάδων και των νέων φίλων τους, είναι η παρουσίαση ενός ρεαλιστικού τρόπου εξόδου από την Ευρωζώνη και σταδιακής επιστροφής στην κρατική οικονομική πολιτική και παραγωγή. Έξοδος από το Ευρώ δεν σημαίνει απομονωτισμός. Το παγκόσμιο πεδίο είναι αχανές και οι συμμαχίες άπειρες και συνεχώς μεταβαλλόμενες. Η Ελλάδα έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός δυνητικά κυρίαρχου, ανεξάρτητου κράτους. Η αυτάρκεια με τη δεδομένη Παιδεία και κουλτούρα και στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, είναι μια ουτοπία. Η διασφάλιση όμως των αναγκών της σύγχρονης κοινωνίας είναι πραγματοποιήσιμη μέσα από τα χέρια ενός λαού που έχει συνειδητοποιήσει όλα αυτά και χρησιμοποιεί στο μέγιστο τόσο τα δώρα της ελληνικής γης, όσο και τα κατάλληλα διπλωματικά εργαλεία.
Ταυτόχρονα οι σοβαρές αντιμνημονιακές δυνάμεις οφείλουν να θέσουν το λαό σε τροχιά ρήξης και να τον πληροφορήσουν ρεαλιστικά, ότι δηλαδή θα πρόκειται για μια επαναστατική περίοδο και θα υπάρξουν συρράξεις με οικονομικούς και φυσικούς εχθρούς τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι ο δρόμος της αυτο-κυριαρχίας και της Ελευθερίας είναι μακρύς, ανηφορικός, γεμάτος βιώματα σαν αυτά των παππούδων μας. Αυτό είναι η ρεαλιστική κατάσταση.
Είναι στο χέρι μας να παιδεύσουμε το λαό εντός αυτού του τρόπου σκέψης και δράσης ή απλά να αποδεχθούμε ότι είναι προτιμότερο να αναθέσουμε τη διαχείριση των ζωών μας και των παιδιών μας σε δυτικοευρωπαϊκές ολιγαρχίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μετά τις εκλογές έχουμε είτε αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ, είτε συγκυβέρνηση γερμανοτσολιάδων του Σύριζα, Νέας Δημοκρατίας, Ποταμιού και ΠΑΣΟΚ.
Πιθανότερα:
Οι Αν.Ελ. εκτός Βουλής.
Χρυσή Αυγή ταβάνι 9%.
ΚΚΕ σταθερά στη φούσκα του.
Λαϊκή Ενότητα (Αντιμνημονιακό Μέτωπο) ταβάνι 12%.
Ρομαντικοποίηση και απομόνωση του αντιμνημονιακού αγώνα, αυτή είναι η βασική τακτική των ευρωλιγούρηδων και ενισχύεται από την απαθή στάση του ΚΚΕ.
Εν μέρει ο φόβος έχει νικήσει, η αυταπάτη της αναίμακτης απελευθέρωσης έχει καταρριφθεί και μεγάλο μέρος του λαού προτιμά τον αργό θάνατο από την αξιοπρέπεια και την ουσιαστική ανάπτυξη που ενδεχομένως πρώτα περνά από τον δρόμο της πείνας και της σύρραξης και φυσικά της ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό. Στην προτίμηση αυτή φυσικά έχει κυρίαρχη θέση η νέα αυταπάτη ότι η Ευρώπη έχει μπει σε τροχιά αλλαγής, με απώλεση της γερμανικής ηγεμονίας και ότι τα πράγματα με κάποιο μεταφυσικό τρόπο θα πάνε καλύτερα. Άρα για ένα διάστημα, είναι δεδομένη και σίγουρη η επικράτηση της τυραννίας των Βρυξελλών.
Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί μια μακρά νέα επικράτηση των παλαιοραγιάδων και των νέων φίλων τους, είναι η παρουσίαση ενός ρεαλιστικού τρόπου εξόδου από την Ευρωζώνη και σταδιακής επιστροφής στην κρατική οικονομική πολιτική και παραγωγή. Έξοδος από το Ευρώ δεν σημαίνει απομονωτισμός. Το παγκόσμιο πεδίο είναι αχανές και οι συμμαχίες άπειρες και συνεχώς μεταβαλλόμενες. Η Ελλάδα έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός δυνητικά κυρίαρχου, ανεξάρτητου κράτους. Η αυτάρκεια με τη δεδομένη Παιδεία και κουλτούρα και στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, είναι μια ουτοπία. Η διασφάλιση όμως των αναγκών της σύγχρονης κοινωνίας είναι πραγματοποιήσιμη μέσα από τα χέρια ενός λαού που έχει συνειδητοποιήσει όλα αυτά και χρησιμοποιεί στο μέγιστο τόσο τα δώρα της ελληνικής γης, όσο και τα κατάλληλα διπλωματικά εργαλεία.
Ταυτόχρονα οι σοβαρές αντιμνημονιακές δυνάμεις οφείλουν να θέσουν το λαό σε τροχιά ρήξης και να τον πληροφορήσουν ρεαλιστικά, ότι δηλαδή θα πρόκειται για μια επαναστατική περίοδο και θα υπάρξουν συρράξεις με οικονομικούς και φυσικούς εχθρούς τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι ο δρόμος της αυτο-κυριαρχίας και της Ελευθερίας είναι μακρύς, ανηφορικός, γεμάτος βιώματα σαν αυτά των παππούδων μας. Αυτό είναι η ρεαλιστική κατάσταση.
Είναι στο χέρι μας να παιδεύσουμε το λαό εντός αυτού του τρόπου σκέψης και δράσης ή απλά να αποδεχθούμε ότι είναι προτιμότερο να αναθέσουμε τη διαχείριση των ζωών μας και των παιδιών μας σε δυτικοευρωπαϊκές ολιγαρχίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου