Σεξισμός και Ελαφρότητα.

Έχω βρεθεί σε πάνω από αρκετές επίσημες και ανεπίσημες κουβέντες με γνωστούς, φίλους και αγνώστους σχετικά με το ζήτημα του σεξισμού, της ισότητας των δύο φύλων και του δικαιώματος της δημόσιας και ιδιωτικής έκφρασης των σεξουαλικών προτιμήσεων, όποιες και αν είναι αυτές.

Δυστυχώς, ακόμη και από τις πιο αντιδραστικές και υποθετικά ελευθεριακές γωνιές της κοινωνίας, επικρατεί η άποψη ότι σεξισμός και καταπίεση του γυναικείου φύλου, ή πιο εύστοχα οτιδήποτε δεν είναι σκληροπυρηνικά αρσενικό, υπήρχε στο παρελθόν. Είναι κάτι που η Δύση έχει ξεπεράσει, όπως η πανώλη, η χολέρα και τα σκλαβοπάζαρα. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι ο κόσμος έχει σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθεί, όπως η κρίση, οι λογαριασμοί που τρέχουν, η πάλη των τάξεων και άλλα τόσα που γεμίζει το στόμα τους μέλι μόλις έρθει η ώρα να τα αναλογιστούν και συζητήσουν. Και μάλιστα, θεωρούν ότι οι άνθρωποι εκείνοι που θέτουν το ζήτημα της ισότητας των φύλων και της σεξουαλικής απελευθέρωσης είναι εκτός τόπου και χρόνου, ρομαντικοί, ακόμη και ηλίθιοι. Η χλεύη είναι δεδομένη. 

Δεν διαφωνώ καθόλου στο ότι τα ζητήματα της οικονομικής κρίσης και της ανεξαρτησίας είναι άκρως σημαντικά και κρίσιμα. Δεν κρύβω ότι ήμουν αυτός ο άνθρωπος. Ήμουν αυτός που χλεύαζε τα κινήματα του φεμινισμού και της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Με τον καιρό θέλησα να κατανοήσω, γιατί τόσος ντόρος; Ως φαινομενικά όχι ιδιαίτερα ιδιαίτερος, η κοινωνία δεν βάλθηκε να με τραμπουκίσει ποτέ. Δεν βίωνα το πρόβλημα, άρα δυσκολευόμουν να δεχθώ την ύπαρξή του. Ακόμη, οι περισσότερες γυναίκες φαίνονται απόλυτα χαρούμενες και ικανοποιημένες με την τρέχουσα κοινωνική οργάνωση, ενώ δεν έτυχε να συναναστραφώ ποτέ με ομοφυλόφιλα άτομα. 

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες γυναίκες έχουν συμβιβαστεί με τον σεξισμό, ή ακόμη χειρότερα, δεν έχουν βιώσει ποτέ τους μια αγνή φυσιολογική σχέση με ένα αρσενικό και ακόμη και όταν δημιουργείται αυτή η ευκαιρία, η μη σεξιστική συμπεριφορά του άνδρα τους ξενίζει. Ακόμη, δεν είχα ποτέ φίλους γκέι και λεσβίες γιατί απλά η κοινωνία, της οποίας είμαι μέλος, τους έχει στείλει στην απομόνωση. Η πατριαρχία και ο σεξισμός που πηγάζει από αυτή, είναι τόσο κυρίαρχα που τα θύματά τους είτε δε βγάζουν μιλιά, είτε στην κυριολεξία κρύβονται δημιουργώντας τις δικές τους κλίκες προκειμένου να αισθανθούν ένα ψήγμα ελευθερίας. Και φυσικά, εκείνοι που θέτουν το ζήτημα ανοιχτά σε δημόσιο λόγο μοιάζουν ουρανοβάμονες γιατί φαίνεται να θίγουν ένα θέμα το οποίο δεν υφίσταται. Όσο πιο κυρίαρχη είναι η καταπίεση τόσο λιγότερο εμφανής είναι. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας, είμαστε τόσο βουτηγμένοι και βολεμένοι ο καθένας με τους ρόλους του, στον σεξισμό που δεν μπορούμε να τον συνειδητοποιήσουμε ως ξένο, καταπιεστικό χαρακτηριστικό αλλά το ερμηνεύουμε ως "ανθρώπινη φύση".

Πως από έναν κλασικό σεξιστή τύπο μετατράπηκα σε εκείνον που συνειδητοποιεί την πραγματική έκταση του προβλήματος; 

Σοκ. Η βίωση ότι ο σεξισμός μπορεί να εκφραστεί σε τόσο ακραία μορφή, σε βαθμό που απειλεί ζωές. Όπως ακριβώς το φυλετικό μίσος, ο θρησκευτικός φανατισμός και πάει λέγοντας. Λίγοι άνδρες έχουν βρεθεί σε θέση να αποτρέψουν σωματική βία προς γυναίκα από τρίτους, πόσο μάλλον να αποτρέψουν έναν βιασμό. Είχα την τύχη, σε διάστημα μικρότερο της εβδομάδας να βιώσω και τα δύο. Έντονα. Χρειάστηκε η σωματική επέμβαση. 

Ξαφνικά ο σεξισμός ήρθε και προσγειώθηκε μπροστά μου, πραγματικός, όπως ο φασισμός. Όπως μια σφαίρα. Τόσο πραγματικός. Βίαιος. Απειλητικός. Τρομακτικός. Πόσο λίγος θα ένιωθα εάν αποφάσιζα να λακίσω; Να σφυρίξω αδιάφορα; Ευτυχώς αυτό δε μου πέρασε ούτε για λίγο από το μυαλό. 

Όλα αυτά ήρθαν να συμπληρωθούν σαν παζλ, με τις εικόνες των γυναικών που κυκλοφορούν δυο δυο στο σκοτάδι, με το κινητό μονίμως στο αφτί, ακόμη και εκείνες που ένα βράδυ φοβήθηκαν εμένα τον ίδιο και επιτάχυναν το βήμα τους σε κάποια απόμακρη γειτονιά. 

Για να μην παρεξηγηθώ, ο σεξισμός πλήττει και τους άνδρες, σε τεράστια έκταση. Αλλά ας μη γελιόμαστε, η ζωή ενός άνδρα δεν απειλείται τόσο τακτικά από τον σεξισμό όσο η ζωή μιας γυναίκας. 

Οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι και οι ομοφυλόφιλες, οι trans και οι queers δεν μπορούν να περιμένουν υπομονετικά από τους αυτοαποκαλούμενους απελευθερωτές των λαών να νικήσουν τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, την ελεύθερη αγορά και τον εθνικισμό και μετά να ασχοληθούν μαζί τους και να τους ρίξουν λίγα ψίχουλα ελευθερίας. Η βία δεν ιεραρχείται. Τα παραδοσιακά κινήματα της αριστεράς και της αναρχίας δεν είναι λιγότερο σεξιστικά από τον μέσο ελληναρά. 

Για αυτόν τον λόγο άλλωστε όλες αυτές οι μειονότητες οργανώνονται εκτός των κινημάτων αυτών. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια δειλή, αμήχανη πρώτη προσέγγιση. Αλλά εάν δε συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελευθερία δεν έχει μορφές άξιες και λιγότερο άξιες, τότε αυτή η πρώτη προσέγγιση ίσως οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη γκετοποίηση και αποξένωση.

Όλα τελικά έχουν να κάνουν με το άτομο. Κάθε άνθρωπος που θέλει να δρα ελευθεριακά, κάθε άνθρωπος που θέλει να αλλάξει τον τόπο του προς κάτι πιο ελεύθερο και αγνό, οφείλει πρώτα από όλα να αναγνωρίζει και να αντιμετωπίζει ακόμη και την πιο συνηθισμένη και φαινομενικά "μικρή" καταπίεση. Δεν υπάρχει ολίγον έγκυος. 

Την επόμενη φορά που θα αντικρίσεις το διαφορετικό στα μάτια μιας "καριόλας που προκαλεί", μιας "βρωμόπουστας κραγμένης", μιας "χοντρής αγάμητης λεσβίας" φρόντισε να προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις τις συμπεριφορές, να βιώσεις την ψυχολογική και ίσως σωματική βία που έχει ασκηθεί από το κυρίαρχο πολιτισμικό υπόβαθρο και να αισθανθείς την βαριά παρουσία του σεξισμού. 

Τότε θα δεις ότι ο φασισμός δεν πραγματώνεται μόνο από δικτάτορες, τυράννους, ναζί, τραπεζίτες και παρακράτος, αλλά ίσως να πηγάζει από τις σκέψεις, τα λόγια και τα έργα σου. 

Για τις πρόσφατες και ερχόμενες πολιτικές εξελίξεις. (21/8)

Η παρούσα Βουλή δεν σχηματίζει κυβέρνηση. 

Μετά τις εκλογές έχουμε είτε αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ, είτε συγκυβέρνηση γερμανοτσολιάδων του Σύριζα, Νέας Δημοκρατίας, Ποταμιού και ΠΑΣΟΚ. 

Πιθανότερα:
Οι Αν.Ελ. εκτός Βουλής. 
Χρυσή Αυγή ταβάνι 9%.
ΚΚΕ σταθερά στη φούσκα του. 
Λαϊκή Ενότητα (Αντιμνημονιακό Μέτωπο) ταβάνι 12%.

Ρομαντικοποίηση και απομόνωση του αντιμνημονιακού αγώνα, αυτή είναι η βασική τακτική των ευρωλιγούρηδων και ενισχύεται από την απαθή στάση του ΚΚΕ. 
Εν μέρει ο φόβος έχει νικήσει, η αυταπάτη της αναίμακτης απελευθέρωσης έχει καταρριφθεί και μεγάλο μέρος του λαού προτιμά τον αργό θάνατο από την αξιοπρέπεια και την ουσιαστική ανάπτυξη που ενδεχομένως πρώτα περνά από τον δρόμο της πείνας και της σύρραξης και φυσικά της ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό. Στην προτίμηση αυτή φυσικά έχει κυρίαρχη θέση η νέα αυταπάτη ότι η Ευρώπη έχει μπει σε τροχιά αλλαγής, με απώλεση της γερμανικής ηγεμονίας και ότι τα πράγματα με κάποιο μεταφυσικό τρόπο θα πάνε καλύτερα. Άρα για ένα διάστημα, είναι δεδομένη και σίγουρη η επικράτηση της τυραννίας των Βρυξελλών. 

Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί μια μακρά νέα επικράτηση των παλαιοραγιάδων και των νέων φίλων τους, είναι η παρουσίαση ενός ρεαλιστικού τρόπου εξόδου από την Ευρωζώνη και σταδιακής επιστροφής στην κρατική οικονομική πολιτική και παραγωγή. Έξοδος από το Ευρώ δεν σημαίνει απομονωτισμός. Το παγκόσμιο πεδίο είναι αχανές και οι συμμαχίες άπειρες και συνεχώς μεταβαλλόμενες. Η Ελλάδα έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός δυνητικά κυρίαρχου, ανεξάρτητου κράτους. Η αυτάρκεια με τη δεδομένη Παιδεία και κουλτούρα και στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, είναι μια ουτοπία. Η διασφάλιση όμως των αναγκών της σύγχρονης κοινωνίας είναι πραγματοποιήσιμη μέσα από τα χέρια ενός λαού που έχει συνειδητοποιήσει όλα αυτά και χρησιμοποιεί στο μέγιστο τόσο τα δώρα της ελληνικής γης, όσο και τα κατάλληλα διπλωματικά εργαλεία.

Ταυτόχρονα οι σοβαρές αντιμνημονιακές δυνάμεις οφείλουν να θέσουν το λαό σε τροχιά ρήξης και να τον πληροφορήσουν ρεαλιστικά, ότι δηλαδή θα πρόκειται για μια επαναστατική περίοδο και θα υπάρξουν συρράξεις με οικονομικούς και φυσικούς εχθρούς τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων. 

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι ο δρόμος της αυτο-κυριαρχίας και της Ελευθερίας είναι μακρύς, ανηφορικός, γεμάτος βιώματα σαν αυτά των παππούδων μας. Αυτό είναι η ρεαλιστική κατάσταση. 

Είναι στο χέρι μας να παιδεύσουμε το λαό εντός αυτού του τρόπου σκέψης και δράσης ή απλά να αποδεχθούμε ότι είναι προτιμότερο να αναθέσουμε τη διαχείριση των ζωών μας και των παιδιών μας σε δυτικοευρωπαϊκές ολιγαρχίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Our silver queen, the light thief.

Our silver queen, the light thief, stands tall.
She creates seeds of earthly life by just being
during most nights in her dark blue hall.
Galaxies and suns vanish when she comes in.

She orbits my green and cyan stone once a day,
like every loving mother spreads her arms
around her unborn child's embryonic state,
to feel the pulsating life and then she calms.

Her look has never changed and never will,
these fields of timelessness remind all that is dead,
whether it's a lost love, archaic ancestors, a thrill.
She cleans me of waste when she rises up and red.

Tonight, she is bright and full, hearts aflame.
She created a pathway on the seawater, I get in.
The purest feminine expression on my bed.
Tonight, my instinctual love belongs to Selene.