Στους φίλους.

Φίλε, σέρνεσαι από στιγμή σε στιγμή.

Βλέπω και το θηρίο, να σε τυλίγει,

κάθε μέρα το αγκαλιάζεις ξανά και ξανά.

Το γνωρίζεις σε κάθε του μορφή,

γνωρίζεις και ότι η αλλαγή επείγει,

μα κάθε μέρα τ΄αγκαλιάζεις ξανά και ξανά.

Είχα βαλτώσει και εγώ σε θέση αντίστοιχη,

κάθε βράδυ, παρ΄όλες μου τις μάχες,

στη φωτιά του καιγόμουν και γινόμουν στάχτες.

Η νύχτα σε κατάρα είχε μετατραπεί, ανίκητη. 

Μα το πρόβλημα δεν βρίσκεται εκεί,

πνεύματος τροφή ειν'η θλίψη

κι όποιος δε τη γεύτηκε δε ψήλωσε

κι όποιος σχολείο δεν έκανε τη σήψη

δε γλίτωσε!

Ώριμα ή λαίμαργα θωρείς την παρακμή;

Κάθε συνήθεια κι ένα όχημα.

Κάθε όχημα και τόπος,

φτάνεις στην κορυφή σύντομα

ή στα γκρεμνά θα χαθεί όλος σου ο κόπος;

Φίλε, εγώ μονοπάτια χαράζω μακρινά,

το χέρι μου πλέον δε σε φτάνει,

στέκομαι όμως και σε περιγράφω ψυχρά.

Φρόντισε ν'ακούσεις τα λόγια αυτά καλά,

γιατί όποιος τον εαυτό του χάνει,

χάνει και εκείνους που ενδιαφέρονται πραγματικά.