Αυτοπειθαρχία, ή την έχεις ή δεν έχεις τίποτα.

Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι στον κόσμο μας. Εκείνοι που έχουν σκατά στο κεφάλι τους, εκείνοι που έχουν ένα κεφάλι γεμάτο δυνητικότητα αλλά τελικά κάνουν ό,τι και οι προηγούμενοι και εκείνοι που έχουν ένα κεφάλι γεμάτο δυνητικότητα  και εκφράζουν αυτή τη δύναμη εξωτερικά, στο περιβάλλον τους. Η μοναδική διαφορά των τρίτων από τους δεύτερους είναι ότι οι τελευταίοι κατέχουν την αρετή της αυτοπειθαρχίας.

Είναι εμφανές ότι οι τελευταίοι αν και λιγοστοί είναι εκείνοι που δημιουργούν  τον κόσμο, δημιουργώντας τον εαυτό τους. Όλοι οι άλλοι είναι θύματα συγκυριών και συνήθως δεν ασκούν την παραμικρή επιρροή στον εαυτό τους. Λυπηρό αλλά πέρα για πέρα αληθές.

Η αυτοπειθαρχία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια συνεχή πρόκληση προς τον εαυτό σου. 

Είναι ο μοναδικός δρόμος προς την έκφραση της προσωπικής Ελευθερίας και τη βίωση  της εσωτερικής Ειρήνης.

Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι είμαστε ό,τι επανειλημμένως πράττουμε, άρα η τελειότητα δεν είναι μια στιγμή αλλά μια συνήθεια. Το ερώτημα είναι πως θα εντάξουμε στη ζωή μας συνήθειες οι οποίες μας εξελίσσουν και μας κάνουν χαρούμενους συνέχεια. Η βασική συναισθηματική διαφορά ανάμεσα στις καλές και τις κακές συνήθειες είναι ότι οι καλές δίνουν μια συνεχή αίσθηση ικανοποίησης, ενώ οι κακές είτε δίνουν τύψεις μετά την ολοκλήρωσή τους, είτε μας μετατρέπουν σε μια κατώτερη έκφραση του εαυτού μας με το πέρασμα του χρόνου.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο μόνος τρόπος να αντικαταστήσουμε τις κακές συνήθειες με καλές είναι η αυτοπειθαρχία. Πως επιτυγχάνουμε την αυτοπειθαρχία;

Δεν υπάρχει εύκολη συνταγή, απλά πέφτεις με τα μούτρα και το κάνεις. Η αυτοπειθαρχία έχει διαφορετικές εκφράσεις ανάλογα με την περίσταση.  Οι περιστάσεις είναι οι παρακάτω:

Α) Βρίσκεσαι μπροστά σε μια πρόκληση από τους φίλους, για παράδειγμα, να επαναλάβεις μια ανούσια συνήθεια. Ή βρίσκεσαι μπροστά σε μια πρόκληση του «προγράμματός» σου να επαναλάβεις μια ανουσιότητα ή να εμπλακείς σε νέες καταστάσεις με ανούσια άτομα. Σε αυτές τις περιπτώσεις η αυτοπειθαρχία εκφράζεται με τη μορφή της ξερής, ψυχρής άρνησης. Είναι δύσκολο μέχρι να το κάνεις, αλλά από εκεί και πέρα θα έχεις μια εσωτερική ικανοποίηση πολύ μεγαλύτερη από την πρόσκαιρη ευχαρίστηση της παρακμιακής πράξης που παραλίγο να κάνεις. Όπου μυρίζεσαι μαλακία και ανουσιότητα, αρνήσου. Οι φίλοι σου θα σε αγαπούν και μετά την άρνησή σου, ενώ θα σε ευχαριστείς που απέφυγες μια χαζή, βλαβερή κατάσταση ή άτομο. Μη ξεχνάς ότι οι ανούσιες ή βλαβερές συνήθειές μας πολλές φορές γυρίζουν όχι μόνο γύρω από πράγματα αλλά και ανθρώπους.

Β) Ενώ έχεις καταφέρει την αποκοπή των βλαβερών συνηθειών, ήρθε η ώρα να κατακτήσεις την ενσωμάτωση των εξελικτικών συνηθειών. Εκεί η αυτοπειθαρχία εκφράζεται ως απόφαση αρχικά και τελικά ως μη επεξεργασία της πράξης σου. Δηλαδή, από τη στιγμή που το αποφασίζεις δεν πρέπει να το ξανασκεφτείς, πρέπει ενστικτωδώς να ξεκινήσεις. Διαφορετικά, εκατοντάδες αρνητικές και ανασταλτικές σκέψεις θα ορμήσουν να κατασπαράξουν τη θετική συνήθεια πάνω στη γέννησή της! Απλά καν΄το. Ξεκίνα.

Γ)  Αυτή ίσως είναι η πιο δύσκολη στιγμή, εδώ χρειάζεται να επαναφέρεις την αυτοπειθαρχία με επιβλητικότητα και εξυπνάδα. Ενώ λοιπόν πράττεις την υγιή, εξελικτική συνήθειά σου, θα έρθει κάποια στιγμή η αμφιβολία και μια τάση για παραίτηση. Συνήθως έρχεται με τη μορφή της κούρασης, της βαρεμάρας, της καταπόνησης. Εκεί το πράγμα αρχίζει και σοβαρεύει. Το μυαλό σου σε κλάσματα του δευτερολέπτου πετάει δικαιολογίες για παραίτηση, άλλες πιθανές εύκολες ασχολίες που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη συνήθειά σου, συναισθήματα του τύπου «δεν είμαι αρκετά καλός, οπότε καλύτερα να σταματήσω» ή «Έλεγα να τρέξω 30’, αλλά και 25’ καλά είναι» και λοιπά. Μου έχει τύχει πολλές φορές, ίσως κάθε φορά, ενώ τρέχω για αρκετή ώρα χωρίς τα πόδια μου να έχουν κουραστεί, χωρίς τα πνευμόνια μου να παραδίδουν και χωρίς η καρδιά μου να πιέζεται, ξαφνικά το μυαλό μου γεμίζει με σκέψεις παραίτησης. Χωρίς κάποιον λόγο, ενώ τρέχω και το σώμα μου ανταπεξέρχεται ικανοποιητικά σε αυτή την πράξη, ο εγκέφαλος αρνείται πεισματικά να την ολοκληρώσει. Εκεί είναι που το τρέχον τεμπέλικο «πρόγραμμα» αρχίζει να βιώνει την ήττα του και τα δίνει όλα για όλα. Εκεί είναι που πρέπει εσύ, ακόμη πιο πεισματικά, να σε πιέσεις να ολοκληρώσεις την πράξη. Κάνε ό,τι χρειαστεί, γίνε ακόμη και ψυχαναγκαστικός αρκεί να πετύχεις τον σκοπό σου. Και να θυμάσαι, ότι όσο πιο συχνά το κάνεις, τόσο μικρότερη θα είναι η αντίσταση του «προγράμματος» μέσα σου και τόσο πιο εύκολα θα σε πείθεις να συνεχίσεις.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η αυτοπειθαρχία είναι στιγμές βούλησης και αποφασιστικότητας, στρατηγικά τοποθετημένες μέσα στις προκλήσεις της ημέρας.

Τώρα ξέρεις, και ας μη γελιόμαστε, πάντα γνωρίζουμε τι μας βοηθά και τι όχι, τι μας εξυπηρετεί και τι όχι, τι μας δίνει ουσιαστική χαρά και τι μας δίνει χαρά κλεμμένη από το αύριο. Και τελικά η αυτοπειθαρχία αποκτιέται πολύ πιο εύκολα από ό,τι νομίζουμε, απλά πολλοί δεν έχουν προσπαθήσει καν και έτσι τη βλέπουν ως μια άπιαστη, απόμακρη ουτοπία και αφήνονται στην τύχη των άλλων, αφήνονται δηλαδή στην ευκολία της παραίτησης, της τεμπελιάς, του παραπόνου και της ανώφελης επιβίωσης που ξεχειλίζει από τη σύγχρονη δυτική μας κουλτούρα.

Πιέσου και δημιούργησε τη ζωή σου. Σπάσε τα δεσμά της άνεσης. Συνειδητοποίησε ότι οι σκέψεις σου, ο λόγος σου και τα χέρια σου είναι το πολυτιμότερο εργαλείο. Και δώσε χώρο στον χρόνο. Μη βιάζεσαι. Ο Χρόνος είναι βασικό συστατικό της εξέλιξης, ο Χρόνος βυθίζει τη σαπισμένη, νεκρή σάρκα στην ανυπαρξία αλλά ο Χρόνος πλάθει και διαμάντια. Αποφάσισε τι θα κάνει αυτός με εσένα.

Οικογένεια, φίλοι, σύντροφος: Ποιοι μένουν και ποιοι φεύγουν;

Αυτή τη στιγμή που διαβάζεις η ίδια μας η φυσική ύπαρξη εξαρτάται από άλλους ανθρώπους που ίσως να μη γνωρίσουμε ποτέ, είτε γιατί πρόκειται για έναν παραγωγό μαρουλιού από την Κίνα, είτε γιατί πρόκειται για έναν προπάππου σου που χάρη σε μια ηρωική του ενέργεια επιβίωσε και σήμερα ζεις ως ο καρπός του. Αυτή είναι μια περιγραφή της φυσικής αλληλεξάρτησης των ανθρώπων.

Υπάρχει φυσικά και η συναισθηματική αλληλεξάρτηση των ανθρώπων. Πρόκειται για την οικογένεια, τους φίλους,  την / τον σύντροφο. Λένε ότι η ευτυχία αρχίζει από μέσα μας. Σύμφωνοι, εφόσον είσαι ερημίτης. Δυστυχώς όλοι μας σήμερα που μετέχουμε της κοινωνίας δεν βρισκόμαστε σε τέτοιο πνευματικό επίπεδο. Η ανάγκη μας για επαφή με συνανθρώπους είναι τόσο υπαρκτή όσο δέκα τόνοι ατσάλι. Αφού η ζωή μας είναι ένα σύμπλεγμα σχέσεων με άλλες και άλλους τότε πρέπει να αναγνωρίσουμε τη συμβολή του κοινωνικού μας περίγυρου στη διαμόρφωση του ίδιου μας του εαυτού. Όποιος σήμερα αυτοαποκαλείται ανεξάρτητος και ελεύθερος σίγουρα θα πρέπει να ξαναμελετήσει τη σημασία των ανωτέρω εννοιών. Οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν καθημερινά έχουν άμεση σχέση με την εξέλιξή σου ή την παρακμή σου. Όσο περισσότεροι άνθρωποι σε περιτριγυρίζουν, τόσο περισσότερες οι επιρροές και κατ΄επέκταση τόσο λιγότερο ελεγχόμενες από εσένα. Η μη ελεγχόμενη συναναστροφή με υπερβολικά πολλούς ανθρώπους σίγουρα θα οδηγήσει στη μετάλλαξή σου από ένα αγνό ανθρώπινο ον σε ένα ον που ρομποτικά τηρεί όλες εκείνες τις απαραίτητες συνήθειες και τρόπο σκέψης για να ταιριάζει στις περιγραφές των άλλων. Αυτό εύκολα θα το παρατηρήσεις στους δημοφιλείς της εκάστοτε κλίκας.  Ίσως τελικά να έχει μια βάση το «λίγοι και καλοί». Αυτό αναστρέφεται εάν γνωρίζεις τι θες από τους άλλους. Μπορείς να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να επιλέγει συνειδητά το περιβάλλον του αλλά συνήθως πέφτουμε στο παρακάτω σφάλμα.

Γνωρίζουμε πως κάθε άνθρωπος παίζει κάποιο ρόλο στη ζωή μας. Αλλά το τεράστιο σφάλμα μας είναι η παθητικότητα χάρη στην οποία άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και εμείς αναρωτιόμαστε ακόμη για το ρόλο τους. Δεν κατανοούμε ότι τους ρόλους των άλλων ανθρώπων στη ζωή μας τους καθορίζουμε συνειδητά εμείς! Αντ΄αυτού προτιμούμε μια ανούσια χαλαρότητα κατά την οποία διάφοροι βρίσκουν πάτημα και καβαλάν την καθημερινότητά μας ή μάλλον εμάς τους ίδιους και χειρίζονται έτσι τον εαυτό μας και παίζουν με το μέλλον μας. Πολλές φορές, εμείς ίσως να είμαστε εκείνοι που καβαλάμε τους άλλους, το έχω κάνει και ζητώ συγχώρεση. Και εσύ το έχεις κάνει, το ξέρεις. Και μάλλον κάποιος αυτή τη στιγμή το κάνει με τη ζωή σου. Αρκετά με τη χαλαρότητα λοιπόν. Οφείλουμε να γνωρίζουμε κάθε μας επαφή πως επηρεάζει εμάς και κάθε τόσο να κρίνουμε τη θετικότητα ή αρνητικότητα της.

Πως το κάνουμε αυτό;

Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Κοιτώντας στα μάτια των ανθρώπων τα βλέπεις όλα αν είσαι αλάνι. Κάποιοι σε κοιτούν σαν χρυσωρυχείο, εσύ δελεάζεσαι γιατί ο χρυσός έχει αξία αλλά μόνον αφού ξεριζωθεί από τα σπλάχνα της γης και εξαναγκαστεί στην επιθυμητή μορφή! Άλλοι σε κοιτούν με περιέργεια, η οποία συνήθως κρατά μέχρι να απομυθοποιηθείς, γιατί μη ξεχνάς πως οι περισσότεροι βλέπουν στους άλλους ιδανικά είδωλα έως ότου εκείνα καταρρεύσουν και η αληθινή μας, ατελής φύση φανερωθεί. Κάποιοι λίγοι σε κοιτούν και ξέρεις ότι κοιτούν βαθιά μέσα σου, κοιτούν τον πραγματικό σου εαυτό. Είναι οι άνθρωποι μπροστά στους οποίους δε χρειάζεται να φοράς το κοινωνικό σου προσωπείο. Είναι οι άνθρωποι μπροστά στους οποίους πρέπει  να είσαι όπως είσαι μπροστά στον καθρέφτη. Εάν αυτοί χαίρονται να είναι γύρω σου και ταΐζουν κάθε ημέρα την εσωτερική σου φωτιά, τότε οφείλεις να προσπαθήσεις να τους κρατήσεις τριγύρω σου.

Ένας άλλος τρόπος είναι η κρίση. Από τη στιγμή που θα ξυπνήσεις αύριο το πρωί τα πρόσωπα που θα συναντήσεις, τα οποία θα είναι τα συνήθη πρόσωπα της ζωής σου ίσως, κρίνε τα. Ψυχρά και αντικειμενικά. Πως φέρονται στον εαυτό τους, σε τρίτους, σε εσένα; Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό ρόλο στη ζωή σου. Προσπάθησε να διαχωρίσεις και να αντιληφθείς τον εκάστοτε ρόλο. Για παράδειγμα, κάποιος φίλος δίνει αφορμές για βαθυστόχαστες εξελικτικές συζητήσεις. Κάποιος άλλος ίσως όχι τόσο, αλλά σε κάνει να χαίρεσαι. Ένας τρίτος ίσως απλά είναι εκεί για κάποιο παρελθοντικό λόγο αλλά τώρα είναι ίσως λίγο ενοχλητικός. Όλα παίζουν, προσπάθησε να δεις ποιος είναι τι. Προσωπικά ενώ έχω αρκετούς φίλους, κανείς δε μοιάζει με τον άλλον και εγώ δε μοιάζω με αυτούς / αυτές. Έχουμε όμως κοινά πεδία και η παρέα μαζί τους έχει πλάκα και Ουσία.  Φίλοι που σε κάνουν να λυπάσαι με τις κακίες τους, τα «αστεία» τους ή τα κόμπλεξ τους δεν έχουν θέση στο περιβάλλον σου, εκτός και αν σου αρέσει να σε κακομεταχειρίζονται. Τα ίδια ισχύουν για τις ερωτικές σχέσεις σαφώς. Απλώς σε εντονότερο βαθμό. Για αυτό εκεί τα λάθη πληρώνονται πιο ακριβά συνήθως.

Οι άνθρωποι λοιπόν έρχονται και φεύγουν από τις ζωές μας. Αυτό το ξέρουμε καλά. Εκείνο που αρκετοί από εμάς δεν κατανοούμε τόσο εύκολα είναι ότι εμείς πρέπει να έχουμε απόλυτη συνείδηση πάνω στο ποιος εισέρχεται και ποιος εξέρχεται από τις ζωές μας αλλά και γιατί. Είναι κρίμα και υποτιμητικό να δέχεσαι άκριτα ή έστω με ελαφρά κριτήρια τον καθένα που είναι θύμα του εγωισμού του και το μόνο που ζητά είναι «καύσιμα» για να πάει παραπέρα. Σκέψου, δεν είσαι επιχείρηση που απεγνωσμένα ζητά νέους πελάτες, είσαι ένα νησί μαγικό, κρυμμένο από τους συνήθεις προορισμούς και όποιος φτάνει σε εσένα πρέπει να ψάξει καλά και να ξέρει τι θέλει! Κάποιοι από εκείνους που έφυγαν, επιστρέφουν κάποια στιγμή.

Τι γίνεται όταν οι άνθρωποι επιστρέφουν;

Υπάρχουν δύο τρόποι να αποχωρισθούν δύο άνθρωποι. Είτε χωρίς τη θέλησή τους, είτε με τη θέληση ενός ή και των δύο. Στην πρώτη περίπτωση όταν ο άνθρωπος επιστρέψει τότε ένας από τους δύο ίσως να έχει αλλάξει και αυτό να μην είναι επιθυμητό. Στη δεύτερη περίπτωση όταν υπάρξει επανίδρυση μιας σχέσης, τότε υποχρεωτικά πρέπει ένας από τους δύο ή και οι δύο να έχουν αλλάξει, πρέπει να ξανασυναντηθούν ως νέοι, ξένοι άνθρωποι, γιατί πρέπει να έχουν ξεπεράσει τους λόγους του αρχικού διαχωρισμού. Πρέπει να έχουν εξελιχθεί. Διαφορετικά, μια επανένωση δεν έχει την παραμικρή αξία. Για την ακρίβεια έχει αξία αρνητική.

Λένε «όταν σε πάρει το παρελθόν μη το σηκώσεις, δεν έχει τίποτα νέο να σου πει». Εξαρτάται. Εάν το παρελθόν στο παρόν παραμένει καθυστερημένο, κομπλεξικό και ανούσιο μη το σηκώσεις. Εάν έχει εξελιχθεί σε ένα διαμάντι, τότε φρόντισε να μη χάσεις την κλήση!

Ερωτήσεις

Τα βράδια τι σκέφτεσαι; Κοιτάς ποτέ στον ουρανό;

Την αυγή πηδάς απ΄το κρεββάτι ή σέρνεσαι μακριά απ΄αυτό; 

Βαριέσαι; Κάνεις κάτι για αυτό; Γνωρίζεις ότι όλα είναι στο μυαλό;

Όταν πέφτεις σηκώνεσαι ή κατά βάθος λατρεύεις τη γεύση της λάσπης;

Αφήνεσαι στην τύχη ή είσαι καρπός της δικής σου στάχτης;

Είναι η Ζωή άδικη ή πάσχουν όλες σου οι πράξεις;

Τα λόγια συμβαδίζουν με τα έργα; Απ΄τα μάτια σου αναβλύζει θαλπωρή;

Τα έργα σου χτυπούν βίαια και ανεπανόρθωτα την παρακμή

ή με δάφνες την υποδέχονται ως βασίλισσα μελλοντική;

Οι σκέψεις σου σου ανήκουν ή εντός της διαστροφής τους θύμα έπεσες; 

Την καρδιά σου άραγε ακούς ή πριν την ώρα σου γέρασες; 

Θυμάσαι ρε την τελευταία φορά που σαν παιδί έπαιξες;

Το Θαύμα της Ύπαρξής σου δικαιώνεται από την τέλεση της συνειδητής Ζωής;