Επιτέλους. Ήρθε η ώρα αυτοί οι υπήκοοι ιθαγενείς, οι εθελοντές δούλοι, οι ραγιάδες, αυτοί που βλέπουν λάμψη μέσα στη φάκα και τρέχουν προς τα πάνω της αλλά και οι ρομαντικοί, οι ρεαλιστές, οι ταπεινωμένοι, οι πληγωμένοι, οι συγγενείς των φυλακισμένων αγωνιστών και των αυτοκτονημένων, να πάρουν άμεσα την απόφαση στα χέρια τους. Οι Έλληνες, όλοι, αποφασίζουν για την κοινή τους τύχη. Είναι μια ημέρα υπερήφανη, σπουδαία, που θα γραφτεί στα βιβλία της Ιστορίας ως η επανίδρυση της Δημοκρατίας στα μέρη μας.
Ή μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα;
Το δίλημμα που θέτει η Συγκυβέρνηση είναι εάν αποδεχόμαστε ή όχι το τελεσίγραφο τον θεσμών όπως διαμορφώθηκε λίγες ημέρες πριν.
Το δημοψήφισμα από τη φύση του είναι μια διαδικασία μετά την οποία συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του πολιτικού και άρα οικονομικού περιβάλλοντος αλλάζουν άρδην. Έχουμε κάνει δημοψηφίσματα για την αλλαγή του πολιτεύματος για παράδειγμα. Άκρως σημαντικός και καθοριστικός λόγος.
Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή στο δημοψήφισμα που ανακηρύχθηκε το 2015 θεωρώ, μετά από σκέψη, ότι το δίλημμα που έχει τεθεί από την Συγκυβέρνηση δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα διαμόρφωσης του οικονομικοπολιτικού περιβάλλοντος.
Σίγουρα, εάν τα μέτρα αυτά γίνουν αποδεκτά από τον ελληνικό λαό θα συνεχίσουμε στον γνώριμο πια δρόμο της λιτότητας, της υποταγής και του ατιμασμένου θανάτου. Και τώρα που το σκέφτομαι, πόσο προσβλητική φαντάζει πλέον η λέξη λιτότητα; Μιλούμε για λιτότητα τη στιγμή που εννοούμε θάνατο και αγώνα για επιβίωση.
Στην περίπτωση που υπερψηφιστεί μια άρνηση των μέτρων, τι γίνεται; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει. Ούτε ο λαός, ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι αποικιοκράτες. Υπάρχουν σενάρια, αλλά όχι ένα σαφές δίλημμα. Η κυβέρνηση δεν έχει προωθήσει ένα σχέδιο εξόδου και απελευθέρωσης από τους αποικιοκράτες, στα πλαίσια μάλιστα της όσο το δυνατόν καλύτερης διαπραγμάτευσης με αυτούς. Τούτο το γεγονός, εγείρει καχυποψία, τουλάχιστον σε εμένα.
Στην πραγματικότητα, υπάρχει δίλημμα, αλλά δεν είναι αυτό που θέτει ο Τσίπρας. Πίσω από το τελεσίγραφο των θεσμών κρύβεται μια ολοκληρωτική ολιγαρχία που εδρεύει κάπου στη δυτική Ευρώπη και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κερδοσκόπων εις βάρος των ευρωπαϊκών λαών. Σε αυτή την ολιγαρχία, η εφαρμογή της Δημοκρατίας φαντάζει τοξική, όπως και οι αξίες της Ισονομίας και της Αλληλεγγύης. Και ας μην γελιόμαστε, πλέον το γνωρίζουμε καλά, η πειθώ ποτέ δεν μετέτρεψε ένα φασιστικό καθεστώς σε ένα ελευθεριακό. Όποιος δηλαδή θεωρεί ότι η συγκυβέρνηση μόνη της μπορεί να πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να εκδημοκρατιστεί είναι μάλλον αφελής.
Το ρεαλιστικό δίλημμα επομένως είναι το εξής: "Υποταγή στην ολιγαρχία της ΕΕ η οποία μετατρέπει την Ελλάδα σε φθηνό εργατικό δυναμικό για την εξυπηρέτηση του απανταχού Κεφαλαίου ή ρήξη με την ολιγαρχία αυτή και επανασύσταση του ελληνικού κράτους μέσω εθνικού νομίσματος που θα τροφοδοτήσει την αναγέννηση της ελληνικής βιομηχανίας και κοινωνίας;"
Αυτό το δίλημμα συνοψίζεται σε λίγες λέξεις με πολλούς τρόπους. "Ευρώ ή Δραχμή", "Δημοκρατία ή Υποταγή" και πάει λέγοντας.
Εάν λοιπόν το δημοψήφισμα πραγματοποιηθεί, τελικά θα καταλήξουμε στο ανωτέρω ρεαλιστικό δίλημμα.
Δηλαδή, θα σκέφτεσαι, υπάρχει περίπτωση το δημοψήφισμα να μην πραγματοποιηθεί;
Είμαι καχύποπτος άνθρωπος γενικά. Και εύχομαι να γίνει το δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου. Αλλά λόγω του ότι το δημοψήφισμα δεν χτυπά στην καρδιά του ρεαλιστικού διλήμματος και λόγω του ότι η συγκυβέρνηση δεν έπραξε τα δέοντα για να προετοιμάσει το έδαφος για ένα δημοψήφισμα (Capital Control, πληροφόρηση του κόσμου, περισσότερος χρόνος ώστε να αποφευχθούν ακρότητες και να γίνει τεχνική προετοιμασία για τη διεξαγωγή, κλπ) καθώς και λόγω του ότι η προτροπή στο δημοψήφισμα εκ μέρους της κυβέρνησης είναι περισσότερο συναισθηματικά παρά πολιτική, μυρίζομαι ότι ο Τσίπρας βλέπει το δημοψήφισμα περισσότερο σαν διαπραγματευτικό χαρτί με τους αποικιοκράτες παρά ως την αδιαπραγμάτευτη εντολή του λαού.
Ίσως δηλαδή το δημοψήφισμα να είναι ένα μέσο για την κυβέρνηση, να αποφευχθεί μια ενδεχόμενη ρήξη και να υποχωρήσουν οι θεσμοί στις θέσεις της συγκυβέρνησης, οι οποίες για τον λαό ναι μεν δεν είναι e-mail Χαρδούβελη αλλά από την άλλη κάθε άλλο παρά απελευθέρωση από την ολιγαρχία είναι.
Τι θα γίνει εάν οι θεσμοί αποσύρουν το τελεσίγραφό τους και υπερψηφίσουν τις υποχωρητικές θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης που απέχουν έτη φωτός από το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης"; Το δημοψήφισμα θα είναι εκ φύσεως άκυρο. Είτε θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί στη ρεαλιστική του μορφή ή να μη γίνει καθόλου.
Ειλικρινά απεύχομαι αυτό το σενάριο του διαπραγματευτικού όπλου.
Τα σενάρια που θα τρέξουν μέσα στην εβδομάδα εξαρτώνται από τους θεσμούς.
α) Είτε οι θεσμοί δεν θα κάνουν βήμα πίσω και το δημοψήφισμα θα γίνει ως έχει με αποτέλεσμα κάποια στιγμή μέσα στο Καλοκαίρι να φτάσουμε στο τελικό δίλημμα.
β) Είτε οι θεσμοί θα υποχωρήσουν στις θέσεις της συγκυβέρνησης με αποτέλεσμα:
ι) Η κυβέρνηση αναδιατυπώνει το δίλημμα στη ρεαλιστική του μορφή.
ιι) Η κυβέρνηση ακυρώνει το δημοψήφισμα και αποδέχεται την πρόταση που η ίδια είχε κάνει.
Το σενάριο β ιι) είναι η χειρότερη έκβαση για τον ελληνικό λαό, αγγίζει τα όρια της προδοσίας και τότε για άλλη μια φορά ο λαός οφείλει να βγει στους δρόμους με όσο τον δυνατόν πιο άγριες διαθέσεις.
Όπως και να έχει, οι επόμενες μέρες μόνο εύκολες δεν είναι, αλλά σίγουρα είναι γεμάτες από Ουσία. Να χαίρεσαι που είσαι σε θέση να παλέψεις τη δεδομένη στιγμή, να παλέψεις για να προστατεύσεις τον εαυτό σου, τους ανθρώπους σου και αυτούς που θα έρθουν.
Σε περίπτωση που το δημοψήφισμα γίνει πραγματικότητα, χωρίς αυταπάτες ψηφίζεις ΟΧΙ. Οτιδήποτε άλλο είναι δείλια, εκτός φυσικά και εάν το εικοσάμετρο κότερό σου σε περιμένει σε κάποια μαρίνα για να ξεκινήσεις το Μεσογειακό σου τουρ μέσα στο καλοκαίρι.
Με τη νίκη.
Ή μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα;
Το δίλημμα που θέτει η Συγκυβέρνηση είναι εάν αποδεχόμαστε ή όχι το τελεσίγραφο τον θεσμών όπως διαμορφώθηκε λίγες ημέρες πριν.
Το δημοψήφισμα από τη φύση του είναι μια διαδικασία μετά την οποία συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του πολιτικού και άρα οικονομικού περιβάλλοντος αλλάζουν άρδην. Έχουμε κάνει δημοψηφίσματα για την αλλαγή του πολιτεύματος για παράδειγμα. Άκρως σημαντικός και καθοριστικός λόγος.
Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή στο δημοψήφισμα που ανακηρύχθηκε το 2015 θεωρώ, μετά από σκέψη, ότι το δίλημμα που έχει τεθεί από την Συγκυβέρνηση δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα διαμόρφωσης του οικονομικοπολιτικού περιβάλλοντος.
Σίγουρα, εάν τα μέτρα αυτά γίνουν αποδεκτά από τον ελληνικό λαό θα συνεχίσουμε στον γνώριμο πια δρόμο της λιτότητας, της υποταγής και του ατιμασμένου θανάτου. Και τώρα που το σκέφτομαι, πόσο προσβλητική φαντάζει πλέον η λέξη λιτότητα; Μιλούμε για λιτότητα τη στιγμή που εννοούμε θάνατο και αγώνα για επιβίωση.
Στην περίπτωση που υπερψηφιστεί μια άρνηση των μέτρων, τι γίνεται; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει. Ούτε ο λαός, ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι αποικιοκράτες. Υπάρχουν σενάρια, αλλά όχι ένα σαφές δίλημμα. Η κυβέρνηση δεν έχει προωθήσει ένα σχέδιο εξόδου και απελευθέρωσης από τους αποικιοκράτες, στα πλαίσια μάλιστα της όσο το δυνατόν καλύτερης διαπραγμάτευσης με αυτούς. Τούτο το γεγονός, εγείρει καχυποψία, τουλάχιστον σε εμένα.
Στην πραγματικότητα, υπάρχει δίλημμα, αλλά δεν είναι αυτό που θέτει ο Τσίπρας. Πίσω από το τελεσίγραφο των θεσμών κρύβεται μια ολοκληρωτική ολιγαρχία που εδρεύει κάπου στη δυτική Ευρώπη και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κερδοσκόπων εις βάρος των ευρωπαϊκών λαών. Σε αυτή την ολιγαρχία, η εφαρμογή της Δημοκρατίας φαντάζει τοξική, όπως και οι αξίες της Ισονομίας και της Αλληλεγγύης. Και ας μην γελιόμαστε, πλέον το γνωρίζουμε καλά, η πειθώ ποτέ δεν μετέτρεψε ένα φασιστικό καθεστώς σε ένα ελευθεριακό. Όποιος δηλαδή θεωρεί ότι η συγκυβέρνηση μόνη της μπορεί να πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να εκδημοκρατιστεί είναι μάλλον αφελής.
Το ρεαλιστικό δίλημμα επομένως είναι το εξής: "Υποταγή στην ολιγαρχία της ΕΕ η οποία μετατρέπει την Ελλάδα σε φθηνό εργατικό δυναμικό για την εξυπηρέτηση του απανταχού Κεφαλαίου ή ρήξη με την ολιγαρχία αυτή και επανασύσταση του ελληνικού κράτους μέσω εθνικού νομίσματος που θα τροφοδοτήσει την αναγέννηση της ελληνικής βιομηχανίας και κοινωνίας;"
Αυτό το δίλημμα συνοψίζεται σε λίγες λέξεις με πολλούς τρόπους. "Ευρώ ή Δραχμή", "Δημοκρατία ή Υποταγή" και πάει λέγοντας.
Εάν λοιπόν το δημοψήφισμα πραγματοποιηθεί, τελικά θα καταλήξουμε στο ανωτέρω ρεαλιστικό δίλημμα.
Δηλαδή, θα σκέφτεσαι, υπάρχει περίπτωση το δημοψήφισμα να μην πραγματοποιηθεί;
Είμαι καχύποπτος άνθρωπος γενικά. Και εύχομαι να γίνει το δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου. Αλλά λόγω του ότι το δημοψήφισμα δεν χτυπά στην καρδιά του ρεαλιστικού διλήμματος και λόγω του ότι η συγκυβέρνηση δεν έπραξε τα δέοντα για να προετοιμάσει το έδαφος για ένα δημοψήφισμα (Capital Control, πληροφόρηση του κόσμου, περισσότερος χρόνος ώστε να αποφευχθούν ακρότητες και να γίνει τεχνική προετοιμασία για τη διεξαγωγή, κλπ) καθώς και λόγω του ότι η προτροπή στο δημοψήφισμα εκ μέρους της κυβέρνησης είναι περισσότερο συναισθηματικά παρά πολιτική, μυρίζομαι ότι ο Τσίπρας βλέπει το δημοψήφισμα περισσότερο σαν διαπραγματευτικό χαρτί με τους αποικιοκράτες παρά ως την αδιαπραγμάτευτη εντολή του λαού.
Ίσως δηλαδή το δημοψήφισμα να είναι ένα μέσο για την κυβέρνηση, να αποφευχθεί μια ενδεχόμενη ρήξη και να υποχωρήσουν οι θεσμοί στις θέσεις της συγκυβέρνησης, οι οποίες για τον λαό ναι μεν δεν είναι e-mail Χαρδούβελη αλλά από την άλλη κάθε άλλο παρά απελευθέρωση από την ολιγαρχία είναι.
Τι θα γίνει εάν οι θεσμοί αποσύρουν το τελεσίγραφό τους και υπερψηφίσουν τις υποχωρητικές θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης που απέχουν έτη φωτός από το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης"; Το δημοψήφισμα θα είναι εκ φύσεως άκυρο. Είτε θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί στη ρεαλιστική του μορφή ή να μη γίνει καθόλου.
Ειλικρινά απεύχομαι αυτό το σενάριο του διαπραγματευτικού όπλου.
Τα σενάρια που θα τρέξουν μέσα στην εβδομάδα εξαρτώνται από τους θεσμούς.
α) Είτε οι θεσμοί δεν θα κάνουν βήμα πίσω και το δημοψήφισμα θα γίνει ως έχει με αποτέλεσμα κάποια στιγμή μέσα στο Καλοκαίρι να φτάσουμε στο τελικό δίλημμα.
β) Είτε οι θεσμοί θα υποχωρήσουν στις θέσεις της συγκυβέρνησης με αποτέλεσμα:
ι) Η κυβέρνηση αναδιατυπώνει το δίλημμα στη ρεαλιστική του μορφή.
ιι) Η κυβέρνηση ακυρώνει το δημοψήφισμα και αποδέχεται την πρόταση που η ίδια είχε κάνει.
Το σενάριο β ιι) είναι η χειρότερη έκβαση για τον ελληνικό λαό, αγγίζει τα όρια της προδοσίας και τότε για άλλη μια φορά ο λαός οφείλει να βγει στους δρόμους με όσο τον δυνατόν πιο άγριες διαθέσεις.
Όπως και να έχει, οι επόμενες μέρες μόνο εύκολες δεν είναι, αλλά σίγουρα είναι γεμάτες από Ουσία. Να χαίρεσαι που είσαι σε θέση να παλέψεις τη δεδομένη στιγμή, να παλέψεις για να προστατεύσεις τον εαυτό σου, τους ανθρώπους σου και αυτούς που θα έρθουν.
Σε περίπτωση που το δημοψήφισμα γίνει πραγματικότητα, χωρίς αυταπάτες ψηφίζεις ΟΧΙ. Οτιδήποτε άλλο είναι δείλια, εκτός φυσικά και εάν το εικοσάμετρο κότερό σου σε περιμένει σε κάποια μαρίνα για να ξεκινήσεις το Μεσογειακό σου τουρ μέσα στο καλοκαίρι.
Με τη νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου