Τα ανθρωποσφαγεία.

Έχεις δύο άτομα που κάθονται σε μια καρέκλα και μπροστά τους έχουν μια οθόνη. 

Ο πρώτος γίνεται χρυσαυγίτης.
Ο δεύτερος γίνεται "αναρχικός".
(Οι τίτλοι θα μπορούσαν να είναι και αρκετοί άλλοι. Επίσης η οθόνη δεν ευθύνεται 100%, παίζουν ρόλο και οι καταβολές του εκάστοτε ατόμου.)

Κανείς τους δε σκέφτεται ότι πρέπει να σηκωθεί απ΄την καρέκλα του και να αλλάξει το άμεσο περιβάλλον του για το καλό των παιδιών του. Κανείς δε σκέφτεται ότι ρίζα της παρακμής είναι η παράδοση του μυαλού του σε αυτή την οθόνη. Κανείς δε καταλαβαίνει ότι παραδόθηκε. Κάθε άλλο. 

Ως που μια μέρα είναι και οι δύο μέσα σε δύο ξεχωριστούς κόσμους όπου όλοι σε αυτούς τους κόσμους κάνουν με θρησκευτική ευλάβεια και σχιζοφρενική συνήθεια τις ίδιες τελετουργίες, αποκτούν δική τους διάλεκτο, χιούμορ, ίδιο μυαλό. Η "σφαγή" έχει ολοκληρωθεί. 

Όλη τους η ύπαρξη γυρνά γύρω από την αυτοεπιβεβαίωση των "ιδεών" τους και την ασφάλεια της κλίκας τους.

Κανείς τους δεν έχει αντιληφθεί τον ουσιαστικό εχθρό, ο οποίος ήδη από την κοιλιά της μάνας τους, τους εκπαιδεύει να μη τον βλέπουν.

Μαύρα πρόβατα, άσπρα πρόβατα, κόκκινα, μπλε. Το μαλλί τους καταλήγει σε διαφορετικές κερδοφόρες αποθήκες. Αλλά η σάρκα τους καταλήγει στο ίδιο λαίμαργο στομάχι.
Ο Φασισμός νίκησε. 
Η Ελευθερία χάθηκε.
Η Αλληλεγγύη κατάντησε ταμπού.
Ο Τόπος ετοιμάζει τα σκέλια του για έναν ακόμη βιασμό.
Τα Ανθρωποσφαγεία λειτουργούν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. 

Αλλά να ξέρεις, μερικές φορές αρκεί να χαλάσει ένα γρανάζι,
και τώρα τελευταία δε γυρνάω πολύ καλά, εσύ;