Η τέχνη της υποχώρησης.

Η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα λεν. Όχι αν έχεις να αντιμετωπίσεις τη Λερναία Ύδρα, μαζί και όλα τα κεφάλια της! Δε ξέρω για εσάς, αλλά εμένα κάπως έτσι μου φαντάζει η σύγχρονη κοινωνική μας φθορά, σα τη Λερναία Ύδρα. Ένα πρόβλημα με τόσες πολλές εκφράσεις και έναν τέλειο μηχανισμό άμυνας που χρησιμοποιεί κάθε λύση σου σαν πηγή για δύο νέα προβλήματα. 

Ο Ηρακλής έσυρε το θηρίο μακριά απ΄τη λίμνη, για να μη τον σύρει στο βυθό, και όταν είδε ότι σε κάθε κομμένο κεφάλι φύτρωναν δύο νέα, έβαλε τον Ιόλαο να καυτηριάσει τα αντίστοιχα σημεία της Ύδρας. Από τον Μύθο ορμώμενοι οι Έλληνες, χρόνια μετά, έσυραν τον τεράστιο στόλο των Περσών στα στενά της Σαλαμίνας και έτσι τον νίκησαν. Μπορώ να συνεχίσω με πολλά παραδείγματα.

Αρκετά με τους συμβολισμούς όμως.

Μέσα σε αυτό το χωροχρονικό μπουρδέλο που ζούμε σήμερα, δε θέλει και πολύ φαντασία για να δεις τον εαυτό σου ως Ηρακλή και την παρακμή ως Θηρίο. Και πόσες φορές δεν έχουμε πει "δε πάει άλλο" και "πότε θα ξυπνήσει ο κόσμος;" και άλλα τέτοια;

Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, πόσες φορές έχεις νιώσει ότι συμπιέζεσαι τόσο που θα σπάσεις σε χίλια κομμάτια; Είτε για τα φράγκα που φεύγουν, είτε για τα όνειρα σου που μοιάζουν πιο δύσκολα να τα πιάσεις και απ΄τη "χρυσή σφαίρα" στο Quidditch του Harry Potter!

Όποιο και να είναι το πρόβλημά σου, η αλήθεια είναι ότι οι δικοί σου χειρισμοί είναι αυτοί που μετράνε και όχι των άλλων. 

Σήμερα, σε μια τέτοια συγκυρία βρισκόμαστε είτε το δεις συλλογικά, είτε προσωπικά, τουλάχιστον για τους περισσότερους από εμάς. Είναι η στιγμή που πρέπει να σταθείς λίγο και να αναρρωτηθείς διάφορα πράγματα. 

Τι αξίζει για τη ζωή μου;

Φέρομαι ηθικά και λογικά στους συνανθρώπους μου ή μήπως είμαι και εγώ πομπός αλλόκοτων συνηθειών και κόμπλεξ που μεταδόθηκαν από γεννιά σε γεννιά;

Κάνω κάτι επειδή το νιώθω ή επειδή "έτσι πάει"; 

Σέβομαι τη γειτονιά μου, την πόλη μου και το ευρύτερο περιβάλλον μου; 

Ο εχθρός είναι κάποιο άλλο πρόσωπο ή το πρόσωπο στον καθρέφτη;

Μερικές φορές, η υποχώρηση, ή για να το πω καλύτερα, το να σύρεις τον εχθρό σου έξω από την έδρα του, και η ανασύνταξη είναι πολύ σπουδαία πράγματα.

Πρωτού επιτεθείς, φρόντισε να έχεις σχέδιο και πάνω από όλα ένα ξεκάθαρο, υγιές όραμα!

Τα ανθρωποσφαγεία.

Έχεις δύο άτομα που κάθονται σε μια καρέκλα και μπροστά τους έχουν μια οθόνη. 

Ο πρώτος γίνεται χρυσαυγίτης.
Ο δεύτερος γίνεται "αναρχικός".
(Οι τίτλοι θα μπορούσαν να είναι και αρκετοί άλλοι. Επίσης η οθόνη δεν ευθύνεται 100%, παίζουν ρόλο και οι καταβολές του εκάστοτε ατόμου.)

Κανείς τους δε σκέφτεται ότι πρέπει να σηκωθεί απ΄την καρέκλα του και να αλλάξει το άμεσο περιβάλλον του για το καλό των παιδιών του. Κανείς δε σκέφτεται ότι ρίζα της παρακμής είναι η παράδοση του μυαλού του σε αυτή την οθόνη. Κανείς δε καταλαβαίνει ότι παραδόθηκε. Κάθε άλλο. 

Ως που μια μέρα είναι και οι δύο μέσα σε δύο ξεχωριστούς κόσμους όπου όλοι σε αυτούς τους κόσμους κάνουν με θρησκευτική ευλάβεια και σχιζοφρενική συνήθεια τις ίδιες τελετουργίες, αποκτούν δική τους διάλεκτο, χιούμορ, ίδιο μυαλό. Η "σφαγή" έχει ολοκληρωθεί. 

Όλη τους η ύπαρξη γυρνά γύρω από την αυτοεπιβεβαίωση των "ιδεών" τους και την ασφάλεια της κλίκας τους.

Κανείς τους δεν έχει αντιληφθεί τον ουσιαστικό εχθρό, ο οποίος ήδη από την κοιλιά της μάνας τους, τους εκπαιδεύει να μη τον βλέπουν.

Μαύρα πρόβατα, άσπρα πρόβατα, κόκκινα, μπλε. Το μαλλί τους καταλήγει σε διαφορετικές κερδοφόρες αποθήκες. Αλλά η σάρκα τους καταλήγει στο ίδιο λαίμαργο στομάχι.
Ο Φασισμός νίκησε. 
Η Ελευθερία χάθηκε.
Η Αλληλεγγύη κατάντησε ταμπού.
Ο Τόπος ετοιμάζει τα σκέλια του για έναν ακόμη βιασμό.
Τα Ανθρωποσφαγεία λειτουργούν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. 

Αλλά να ξέρεις, μερικές φορές αρκεί να χαλάσει ένα γρανάζι,
και τώρα τελευταία δε γυρνάω πολύ καλά, εσύ;