Σκληρός Πυρήνας / Hardcore

Σκληρός Πυρήνας / Hardcore

Ξεκίνησε να εμφανίζεται ως ιδεολογική περιγραφή μιας μουσικής έκφρασης. Σήμερα έχει επεκταθεί στους μουσικούς χώρους του Hip-Hop, του Punk και του Metal.

Θεωρητικά εκφράζει ακόμη αυτήν την ιδεολογική διαφορά σε σχέση με τους "ουδέτερους" καλλιτέχνες και τις απαλές αντιδράσεις. Εν καιρώ έλαβε και μουσικές ιδιαιτερότητες σε κάθε ένα από τα ανωτέρω είδη.

Καλλιτέχνες. Υπάρχουν τρία είδη αυτών.

• Οι σκληροπυρηνικοί καλλιτέχνες. Θεωρώ πως δεν είναι μόνο εκείνοι που αυτοαποκαλούνται σκληροπυρηνικοί. Hardcore καλλιτέχνης είναι κάθε καλλιτέχνης ο οποίος διατηρεί ζωντανό τον λόγο ύπαρξης της Τέχνης, που δεν είναι άλλος από την αφύπνιση. Στόχος της Τέχνης είναι η αφύπνιση. Εάν είσαι από αυτούς σε σέβομαι, απλά να ξες, δεν είσαι από αυτούς άμα απλά χρησιμοποιείς b-downs στο metal σου, ούτε άμα γκαρίζεις ανουσιότητες, δε φτάνει μαν. Θέλει τρόπο σκέψης και δράσης αντιδραστικόν και αυτάρκη.
• Οι "διακριτικοί καλλιτέχνες". Ναι μεν αντιδρούν μέσω των έργων τους αλλά τόσο διακριτικά που δεν αρκεί. Αγγίζουν θέματα ικανά να σε αφυπνίσουν, παρ΄όλα αυτά κάπου το γαμάνε το θέμα. Δύο περιπτώσεις παίζουν. Ή φοβούνται μη τυχόν και τους αποκαλέσουν "ψαγμένους" ή δεν είναι αρκετά έξυπνοι.
• Οι "πως-βρέθηκα-εδώ καλλιτέχνες". Επί της ουσίας, δε πρόκειται για καλλιτέχνες. Αλλά, η μάζα είναι ηλίθια, αυτοί επίσης, κατ΄επέκταση η "τέχνη" τους προβάλλεται περισσότερο από των άλλων. Είναι πολύ επικίνδυνοι, πέρα από την πλάκα. Ντύνονται Τέχνη και προάγουν τη λήθη, τη μιζέρια και τις "πλαστικές" ηδονές στους ανθρώπους. Είναι πολλοί και διάσημοι.

Τον τελευταίο καιρό κυρίως στη μουσική σκηνή του hardcore - punk/metal και λοιπά, έχουμε πέσει σε μια μεγάλη παγίδα. Κατ΄αρχήν η ηλίθια μάζα έχει εισβάλει στους κόλπους μας με τη μορφή θεατών/υποστηρικτών και καλλιτεχνών με αποτέλεσμα να μη βγαίνει άκρη. Local συναυλίες με 50 και 60 άτομα, μογγολάκια που συνέχεια είναι παραπονεμένα γιατί κανείς δε κάνει κάτι για τη σκηνή, μογγολάκια που στο facebook είναι οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές και στις συναυλίες "μη τον είδατε τον...μαλάκα" και πάει λέγοντας. Ναι ξέρω, ακριβά εισητήρια, δουλειά, γυναίκα, απαγωγές από εξωγήινους, καταλαβαίνω. Αλλά πόσες φορές θα δικαιλογηθείς; Κάποια στιγμή οφείλεις να σκάσεις σε μια συναυλία, αλλιώς μη λες ότι στηρίζεις τη φάση ρε, απλά τα πράγματα.

Όσο για τα εισητήρια, υπάρχουν άτομα που στοχεύουν στο να βγάλουν φράγκα, αλλά υπάρχουν και άτομα που στοχεύουν στο να βγάλουν τα έξοδά τους. Το 2005 γκρίνιαζες επειδή δεν έρχονται μπάντες από το εξωτερικό, τώρα που έρχονται γκρινιάζεις επειδή δεν έρχονται τσάμπα. Μήπως να σου κάνουν και καμμιά πίπα; Και στην τέλικη έρχονται ένα σωρό μπάντες σε καταλήψεις που άμα σε ψήνει δε δίνεις φράγκα.

Η φάση είναι η εξής: Αλληλεγγύη και ουσία. Σε ό,τι κάνεις.

Κάνε το εσύ και πες τους άλλους να το κάνουν επίσης. Θα αλλάξει η κατάσταση πολύ γρήγορα. Όταν δουν εσένα να το κάνεις, μετά από λίγο καιρό θα το κάνει και άλλος, και άλλος, μέχρι που να γίνει μόδα και να το κάνουν και οι (πολλοί) ηλίθιοι. Διάδωσέ το. Αλληλεγγύη και ουσία.

Όταν αυτό που κάνεις μπορεί να αφυπνίσει κόσμο, τότε κάνεις Τέχνη.

Αλλά το πως αφυπνίζεις και ως προς τι αφυπνίζεις είναι μεγάλη κουβέντα, δε ψήνομαι να γράψω παραπέρα, ίσως άλλη στιγμή.

Ένα μήνυμα προς τους σκληροπυρηνικούς καλλιτέχνες:

Συνεχίστε αυτό που κάνετε, κόψτε τις αλαζωνείες και να χαίρεστε όταν είστε επιρροή για νέον καλλιτέχνη γιατί και αυτός θα γίνει σκληροπυρηνικός και θα κάνει αυτό που οφείλει.

Ένα μήνυμα προς τους διακριτικούς καλλιτέχνες:

Γίνετε σκληροπυρηνικοί καλλιτέχνες. Φυσικά, για να είσαι σκληροπυρηνικός οφείλεις να ΄χεις ζήσει και κάποια πράγματα. Προσπάθησε να προκαλέσεις τις κατάλληλες εμπειρίες!

Ένα μήνυμα προς τους "πως-βρέθηκα-εδώ καλλιτέχνες":

Ψόφος.

Η Τέχνη, όπως και τόσα άλλα, στα μέρη μας ολοκληρώθηκε ως έννοια. Τίμησέ την.